“Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan” – Herman van Veen
Oeps, is Juni nu alweer bijna voorbij? Voor mijn gevoel was ’t gister nog April. Oh hellup, als die ene film nog maar draait die ik samen met de andere meiden van m’n vorige kring wilde zien. Helemaal bij ingeschoten door alle drukte. “Hij draait gelukkig deze week nog,” zegt D., m’n oude kringleidster, bij de maaltijd “ik hoop dat we alle zes kunnen, met al die laatste loodjes, iedereen heeft het zo druk…”
“Ja ernstig hè,” antwoord ik “het zou echt zoveel schelen als ik nooit hoefde te slapen, en er 48 uur in een dag gingen in plaats van 24 uur. Want m’n To Do-boekje is nu een Nog Steeds Niet Gedaan - Boekje.”
“En je werk in Zweden is nog niet eens begonnen,” grinnikt D.“ ’k Heb precies hetzelfde met m’n werkervaringsplek. Soort stage eigenlijk, heel veel uren maar ’t telt nog steeds niet als grote-mensen-baan. En iedere keer als ik de andere meiden spreek, dan hoor ik ze ook al bijna verdrinken van stress. A. loopt stage bij ’t AMC, en schrijft ondertussen die monsterscriptie; J. heeft die bijbaan van drie ochtenden in de week waarvoor ze om half zes op moet staan, en ze probeert dat te combineren met haar studie. Oh ja, en ’t huishouden en de financiën komen er ook nog bij. Ik wil het huis trainen dat het zichzelf stofzuigt, en de bordjes zichzelf afwassen. En de rekeningen zichzelf betalen. Zoals in een Disney-film.”
“Goed plan” zeg ik “Geen wonder dat de meeste mensen in de bus een hoofd hebben dat schreeuwt ‘ik heb haast, ik ben chagrijnig en ik ben moe'. Door al dat gehaast en drukte zijn onze hoofden nog drukker en nog lawaaiiger dan de ochtendspits. En nog chaotischer ook. Want des te meer je moet onthouden, des te meer je hoofd gaat lijken op een heel versleten vergiet.”
“En de trein, bus, winkelstraat, ’t internet schiet info op je af als een mitrailleur” zegt D. “die je ook allemaal bij moet houden. En je moet er stijlvol uit zien, en je moet iets voor de kerk doen, en je moet gezond aan sport doen. Dat onze hoofden niet exploderen...'t Begon al op de basisschool, die drukte, jeweetwel, ‘Nee, ik kan nu niet spelen, want ik moet naar athletiek/ keyboardles/ judo.’ Ik weet niet meer wanneer ik voor ’t laatst spontaan bij iemand langs ben gegaan.”
“Ik ook niet,” geef ik toe “M’n beste vriendin woont half uurtje met de trein van me vandaan. In de praktijk zie ik haar één keer in de twee maanden. Zo vaak wil ik straks ook terugreizen naar ons kikkerlandje als ik in Zweden zit. Dus Timboektoe of om de hoek, het maakt niks uit.”
We zijn even stil, want we weten allebei geen oplossing voor de dagelijkse drukte. “Als ik wist hoe ’t anders moest,” zeg ik na een poosje “dan had ik er allang een bestselling zelfhulpboek geschreven. ‘Doe Alles in 1 Seconde’ ofzo. Maar ik weet ’t echt niet.”
Dan zegt D. opeens “Maar stel dat die drukte nou juist minder wordt, wanneer we tijd voor elkaar maken?”
Oeps, is Juni nu alweer bijna voorbij? Voor mijn gevoel was ’t gister nog April. Oh hellup, als die ene film nog maar draait die ik samen met de andere meiden van m’n vorige kring wilde zien. Helemaal bij ingeschoten door alle drukte. “Hij draait gelukkig deze week nog,” zegt D., m’n oude kringleidster, bij de maaltijd “ik hoop dat we alle zes kunnen, met al die laatste loodjes, iedereen heeft het zo druk…”
“Ja ernstig hè,” antwoord ik “het zou echt zoveel schelen als ik nooit hoefde te slapen, en er 48 uur in een dag gingen in plaats van 24 uur. Want m’n To Do-boekje is nu een Nog Steeds Niet Gedaan - Boekje.”
“En je werk in Zweden is nog niet eens begonnen,” grinnikt D.“ ’k Heb precies hetzelfde met m’n werkervaringsplek. Soort stage eigenlijk, heel veel uren maar ’t telt nog steeds niet als grote-mensen-baan. En iedere keer als ik de andere meiden spreek, dan hoor ik ze ook al bijna verdrinken van stress. A. loopt stage bij ’t AMC, en schrijft ondertussen die monsterscriptie; J. heeft die bijbaan van drie ochtenden in de week waarvoor ze om half zes op moet staan, en ze probeert dat te combineren met haar studie. Oh ja, en ’t huishouden en de financiën komen er ook nog bij. Ik wil het huis trainen dat het zichzelf stofzuigt, en de bordjes zichzelf afwassen. En de rekeningen zichzelf betalen. Zoals in een Disney-film.”
“Goed plan” zeg ik “Geen wonder dat de meeste mensen in de bus een hoofd hebben dat schreeuwt ‘ik heb haast, ik ben chagrijnig en ik ben moe'. Door al dat gehaast en drukte zijn onze hoofden nog drukker en nog lawaaiiger dan de ochtendspits. En nog chaotischer ook. Want des te meer je moet onthouden, des te meer je hoofd gaat lijken op een heel versleten vergiet.”
“En de trein, bus, winkelstraat, ’t internet schiet info op je af als een mitrailleur” zegt D. “die je ook allemaal bij moet houden. En je moet er stijlvol uit zien, en je moet iets voor de kerk doen, en je moet gezond aan sport doen. Dat onze hoofden niet exploderen...'t Begon al op de basisschool, die drukte, jeweetwel, ‘Nee, ik kan nu niet spelen, want ik moet naar athletiek/ keyboardles/ judo.’ Ik weet niet meer wanneer ik voor ’t laatst spontaan bij iemand langs ben gegaan.”
“Ik ook niet,” geef ik toe “M’n beste vriendin woont half uurtje met de trein van me vandaan. In de praktijk zie ik haar één keer in de twee maanden. Zo vaak wil ik straks ook terugreizen naar ons kikkerlandje als ik in Zweden zit. Dus Timboektoe of om de hoek, het maakt niks uit.”
We zijn even stil, want we weten allebei geen oplossing voor de dagelijkse drukte. “Als ik wist hoe ’t anders moest,” zeg ik na een poosje “dan had ik er allang een bestselling zelfhulpboek geschreven. ‘Doe Alles in 1 Seconde’ ofzo. Maar ik weet ’t echt niet.”
Dan zegt D. opeens “Maar stel dat die drukte nou juist minder wordt, wanneer we tijd voor elkaar maken?”
Log in om te reageren.
