Op mijn zeventiende besloot ik dat ik mijn liefde voor dieren niet meer kon combineren met het eten van vlees uit de bio-industrie. Ik werd vegetariër. Mijn familie dacht dat ik het niet lang zou volhouden, maar had het bij het verkeerde eind.
Inmiddels lijd ik al tien jaar een vlees- en visloos bestaan. Overmachtsituaties daargelaten. Zoals de keer dat mijn oma met de beste bedoelingen speciaal voor mij Deense rundvleessoep zonder balletjes had gemaakt. Of dat ik er pas halverwege een cordon bleu achterkwam dat het toch geen vegetarische variant was. Maar ik ben nooit gezwicht voor verleidingen.
Het is voor mij een belangrijk principe, alleen steeds vaker hoor ik mezelf de laatste tijd zeggen: “Ik ben tegen de bio-industrie, maar niet tegen het eten van vlees. Dus biologisch zou kunnen. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst weer vlees ga eten, maar ik wil er nog even goed over nadenken.” Dat denken doe ik al inmiddels al bijna een half jaar, alleen de eerste stap zetten blijkt lastig.
Maar pas was het zover. Ik ging bij kennissen eten en er stond ovenschotel met gehakt op het menu. “Ehm, gehakt is wel vlees”, reageer ik verontschuldigend. “O ja, je bent vegetariër. Het is wel biologisch gehakt hoor.” Ik twijfel. Ga bij mezelf ten rade of ik dit het juiste moment vind om tien jaar strikt standpunt ongedaan te maken. Vervolgens bedenk ik: wat wil ik dan? Een speciaal ritueel? Drie weken voorbereidingstijd? En even later heb ik een twaalf-en-een-half-jarig vegetarisch jubileum uitgesloten.
Tot nu toe blijft het schuldgevoel achterwege. Inmiddels heb ik me al georiënteerd bij het biologische vleesschap en verschillende recepten met vlees bestudeerd. Alleen het eerste dilemma heeft zich al wel aangediend. Mijn buren hebben drie kippen wiens einde in zicht is. Hun voorgangers heb ik resoluut afgeslagen, maar nu kan ik me niet meer beroepen op mijn vegetarische principes. En ik vind het lastig om in te schatten of het besef dat ik altijd supergoed voor ze heb gezorgd tijdens vakanties nu wel of juist niet voor schuldgevoel gaat zorgen bij eventuele consumptie...
Inmiddels lijd ik al tien jaar een vlees- en visloos bestaan. Overmachtsituaties daargelaten. Zoals de keer dat mijn oma met de beste bedoelingen speciaal voor mij Deense rundvleessoep zonder balletjes had gemaakt. Of dat ik er pas halverwege een cordon bleu achterkwam dat het toch geen vegetarische variant was. Maar ik ben nooit gezwicht voor verleidingen.
Het is voor mij een belangrijk principe, alleen steeds vaker hoor ik mezelf de laatste tijd zeggen: “Ik ben tegen de bio-industrie, maar niet tegen het eten van vlees. Dus biologisch zou kunnen. Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst weer vlees ga eten, maar ik wil er nog even goed over nadenken.” Dat denken doe ik al inmiddels al bijna een half jaar, alleen de eerste stap zetten blijkt lastig.
Maar pas was het zover. Ik ging bij kennissen eten en er stond ovenschotel met gehakt op het menu. “Ehm, gehakt is wel vlees”, reageer ik verontschuldigend. “O ja, je bent vegetariër. Het is wel biologisch gehakt hoor.” Ik twijfel. Ga bij mezelf ten rade of ik dit het juiste moment vind om tien jaar strikt standpunt ongedaan te maken. Vervolgens bedenk ik: wat wil ik dan? Een speciaal ritueel? Drie weken voorbereidingstijd? En even later heb ik een twaalf-en-een-half-jarig vegetarisch jubileum uitgesloten.
Tot nu toe blijft het schuldgevoel achterwege. Inmiddels heb ik me al georiënteerd bij het biologische vleesschap en verschillende recepten met vlees bestudeerd. Alleen het eerste dilemma heeft zich al wel aangediend. Mijn buren hebben drie kippen wiens einde in zicht is. Hun voorgangers heb ik resoluut afgeslagen, maar nu kan ik me niet meer beroepen op mijn vegetarische principes. En ik vind het lastig om in te schatten of het besef dat ik altijd supergoed voor ze heb gezorgd tijdens vakanties nu wel of juist niet voor schuldgevoel gaat zorgen bij eventuele consumptie...
Log in om te reageren.
Er zijn vaak testen verricht, een varken kan veel meer dan een hond, ze kunnen zelfs videogames spelen.
