Snif. Daar biggelt een grote traan over m’n wang en laat een dramatisch spoor van mascara en helderblauw oogpotlood achter. Ik heb zojuist de laatste dingen geregeld voor m’n huisvesting in Zweden, in verband met m’n nieuwe baan daar. Nu moet ik eigenlijk superblij zijn, en vol verwachting over de Grote Nieuwe Kans, en het Enorm Nieuwe Leven dat ik daar krijg. Maar ik zit juist te snotteren van heimwee... terwijl ik nog niet eens weg ben!
Wat ik nu al mis, terwijl ik gewoon nog in Nederland en Utrecht ben?
Alles van m’n schitterende kamer. En alles rondom, het hele huis, de buurt. De zwaluwen, bijvoorbeeld, die iedere lente, zomer en herfst door de lucht scheren. Ik kan ze altijd heel goed zien wanneer ik in de vensterbank van mijn kamer zit, of wanneer ik door de straat fiets. Een paar weken terug, op een zonnige, gouden avond vlogen ze zo laag door de straat, het was alsof ik vanaf m’n fiets alleen m’n hand hoefde uit te strekken om een zwaluw te vangen. Sowieso het uitzicht vanuit m’n kamer op mooie Utrechtse wolkenluchten, Jugendstilhuizen en overbuurstudenten die boodschappen doen en fietsen van ’t slot halen. Wie zal er nu naar die dingen kijken? Wie zal er nu op de stad passen, en wie zal er nu in de vensterbank van m’n kamer zitten en de avond zien vallen, als ik dat niet doe?
M’n superlieve studentenvereniging, natuurlijk. M’n leven wordt zo leeg als m’n bankrekening nu, zo zonder kring op dinsdag en maaltijd met de hele vereniging op woensdag (zelfs al was ’t eten vaak pasta pesto waar je je vork in de pasta rechtop kan zetten en de pesto kan drinken.) En dat terwijl ik het gala nog een keer over wil doen, want de vorige keer was ik veel te zenuwachtig om ervan te genieten. En ik wil graag die ene jongen vragen. Zelfs al moet ik daarvoor met 95 procent van de vrouwelijke leden concurreren (de andere 5 procent is niet single). Nu kan ik nooit meer tijdens de maaltijd luisteren naar de verhalen van een eerstejaars-tafelgenootje die ik nog niet eerder had gesproken, en heel af en toe voorzichtig een blik op die ene jongen werpen. Om dan na afloop een domme meidenfilm te kijken omdat de hoofdrolspeler op ‘m lijkt, ondertussen gedichtjes schrijvend met uitspraken zoals “je bent zo irritant leuk.”
Wat gebeurt er met die dingen als ik hier niet meer woon?
Maar wat ik het meest ga missen (kijk, daar komen de waterlanders weer): m’n huisgenootje. Met wie ik net gezellig heb gegeten, gepraat en afgewassen. Ik kan elk moment bij haar aankloppen, en zij bij mij. We doen boodschappen voor elkaar en nemen schoonmaakbeurten van elkaar over als één van ons ziek is. Dus. Nee, meer zeg ik niet, want dan stroomt mijn kamer over van dat gejank. Ze is een zusje voor me geworden. En dan gelukkig minder een feestbeest dan m’n echte zusje.
Dus je snapt, vannacht werd ik om 5 voor 3 wakker, nog net niet gillend, maar wel heel erg “AAAAARGH wat ben ik aan ’t doen? Ik laat de leukste kamer van Nederland, de liefste studentenvereniging in de wereld, en ’t aardigste huisgenootje van ’t universum achter, voor wat? WERK. Wat heb ik nu aan werk?” Da’s het vervelende van verhuizen, en van ergens overnieuw beginnen in het algemeen: ik weet wat ik achterlaat, maar wat me te wachten staat, geen flauw idee…
Wat ik nu al mis, terwijl ik gewoon nog in Nederland en Utrecht ben?
Alles van m’n schitterende kamer. En alles rondom, het hele huis, de buurt. De zwaluwen, bijvoorbeeld, die iedere lente, zomer en herfst door de lucht scheren. Ik kan ze altijd heel goed zien wanneer ik in de vensterbank van mijn kamer zit, of wanneer ik door de straat fiets. Een paar weken terug, op een zonnige, gouden avond vlogen ze zo laag door de straat, het was alsof ik vanaf m’n fiets alleen m’n hand hoefde uit te strekken om een zwaluw te vangen. Sowieso het uitzicht vanuit m’n kamer op mooie Utrechtse wolkenluchten, Jugendstilhuizen en overbuurstudenten die boodschappen doen en fietsen van ’t slot halen. Wie zal er nu naar die dingen kijken? Wie zal er nu op de stad passen, en wie zal er nu in de vensterbank van m’n kamer zitten en de avond zien vallen, als ik dat niet doe?
M’n superlieve studentenvereniging, natuurlijk. M’n leven wordt zo leeg als m’n bankrekening nu, zo zonder kring op dinsdag en maaltijd met de hele vereniging op woensdag (zelfs al was ’t eten vaak pasta pesto waar je je vork in de pasta rechtop kan zetten en de pesto kan drinken.) En dat terwijl ik het gala nog een keer over wil doen, want de vorige keer was ik veel te zenuwachtig om ervan te genieten. En ik wil graag die ene jongen vragen. Zelfs al moet ik daarvoor met 95 procent van de vrouwelijke leden concurreren (de andere 5 procent is niet single). Nu kan ik nooit meer tijdens de maaltijd luisteren naar de verhalen van een eerstejaars-tafelgenootje die ik nog niet eerder had gesproken, en heel af en toe voorzichtig een blik op die ene jongen werpen. Om dan na afloop een domme meidenfilm te kijken omdat de hoofdrolspeler op ‘m lijkt, ondertussen gedichtjes schrijvend met uitspraken zoals “je bent zo irritant leuk.”
Wat gebeurt er met die dingen als ik hier niet meer woon?
Maar wat ik het meest ga missen (kijk, daar komen de waterlanders weer): m’n huisgenootje. Met wie ik net gezellig heb gegeten, gepraat en afgewassen. Ik kan elk moment bij haar aankloppen, en zij bij mij. We doen boodschappen voor elkaar en nemen schoonmaakbeurten van elkaar over als één van ons ziek is. Dus. Nee, meer zeg ik niet, want dan stroomt mijn kamer over van dat gejank. Ze is een zusje voor me geworden. En dan gelukkig minder een feestbeest dan m’n echte zusje.
Dus je snapt, vannacht werd ik om 5 voor 3 wakker, nog net niet gillend, maar wel heel erg “AAAAARGH wat ben ik aan ’t doen? Ik laat de leukste kamer van Nederland, de liefste studentenvereniging in de wereld, en ’t aardigste huisgenootje van ’t universum achter, voor wat? WERK. Wat heb ik nu aan werk?” Da’s het vervelende van verhuizen, en van ergens overnieuw beginnen in het algemeen: ik weet wat ik achterlaat, maar wat me te wachten staat, geen flauw idee…
Log in om te reageren.
Dan heb je een goede reden om nog eens langs te komen...
