Dat was de grote vraag toen we met het hele gezin een paar weken terug naar Zuid-Frankrijk vertrokken. Nu ben ik een type dat in de meeste gevallen volledig vertrouw op mijn TomTom. Sinds deze uitvinding heb ik eigenlijk geen kaart meer in de auto liggen. En de weg die we gingen, heb ik natuurlijk al zo vaak gereden. Dus u begrijpt het al: met mijn intuïtie en TomTom kon het niet fout gaan.
Het ging prima toen we nog in Nederland waren, maar over de grens werd ons TomTommetje een beetje onduidelijk. Een flauwe bocht naar rechts betekent gewoon een afslag en soms zie je niet welke afslag onze Tommy eigenlijk bedoelt. Met als gevolg dat de hele familie zich met de weg begint te bemoeien. Nick (onze oudste zoon) roept: “Deze afslag moet je hebben, je bent toch niet blind?” Angelique (mijn vrouw) zegt: “Pas over 200 meter, dat zegt die toch, je bent toch niet doof?”
En dan heb je het bijkomende probleem dat ik denk dat mijn intuïtie het beter weet dan onze Tommy. We hadden besloten om ‘s nachts te rijden, omdat we uit ervaring weten dat overdag met gillende kinderen op de achterbank bepaald geen pretje is. Ik moet zeggen dat alles prima ging tot aan Lyon. Tommy begon weer te praten en waarschuwde ons voor blokkades op de snelweg. Om Lyon heen rijden was het dwingende advies, in plaats van door het centrum, wat sneller gaat.
Tommy bleef maar zeggen: “Kies een andere route!” Iedereen lag te slapen in de auto, behalve Nick en die zei: “Pap, we kunnen beter maar luisteren.” Ik zei: “Nee Nick, ik ken deze route op mijn duimpje en dat zegt hij wel vaker, terwijl er niets aan de hand is. Volgens mij kunnen we gewoon dwars door Lyon, want dat scheelt ontzettend veel tijd.” Zo gezegd zo gedaan. We waren al aardig op weg toen onze Tommy steeds dwingender begon te praten over blokkades op de weg. Mompelend, fluisterde ik: “Die Fransen gaan toch niet midden op de snelweg blokkades plaatsen?” Ik lachte naar Nick en zei op zo’n eigenwijs toontje: “Zie je wel? We kunnen gewoon doorrijden, niks aan de hand, dat ding zegt maar wat. Je ziet hoe lekker rustig het is op de weg. Onze TomTom is gewoon een beetje dom!”
Opeens zag ik in de verte allemaal waarschuwingslampen. Oogverblindend. Oh nee, hè? Het zal toch niet waar zijn? En ja hoor, ik stond met de auto voor een paar grote wegblokkades. “Zie je wel?”, zei Nick, “je had gewoon moeten luisteren.” Ik liet me natuurlijk niet kennen en zei: “Wie is er dan ook zo gek om hier midden in de nacht blokkades neer te zetten, dat doe je toch niet? Dat is gewoon toeristje pesten.” Ondertussen fluisterde ik niet meer, met als gevolg dat de hele familie wakker werd in de auto, want ja, we stonden ook nog eens stil.
U begrijpt dat het met de rust gedaan was. Iedereen begon zich weer met de weg te bemoeien. De kinderen, Esther, Magaly en Anthony begonnen te huilen en ik kon met geen mogelijkheid meer uit Lyon komen. Een grote gillende en krijsende bende. Welke weg ik ook koos, overal blokkades. En Tommy… die liet me plotseling in de steek. Volgens mij was hij gewoon een beetje gepikeerd dat ik niet geluisterd had. Hij moet wel gedacht hebben: “Als jij denkt zo’n goede intuïtie te hebben, dan heb je mij nu ook niet nodig.” Het duurde ruim een uur en drie kwartier rijden, totdat ik eindelijk de weg vond die ons om de blokkades heen leidde en op de ring richting Marseille. Tja, we waren inmiddels twee uur verder. Gelukkig had onze Tommy zich over zijn gevoelens heen gezet en leidde ons netjes tot aan de voordeur van mijn vader in Fréjus.
Hoe goed mijn intuïtie, mijn gevoel ook is over bepaalde levenszaken, mensen, situaties of de richting die ik op ga, ik kan er behoorlijk naast zitten. Mijn oordeel kan volledig de plank misslaan. Mijn intuïtie is ondergeschikt aan mijn TomTom. Mijn gevoel, mijn mening, mijn geweten behoor ik af te stemmen op Gods Woord. Mijn gedachten kunnen mij misleiden. Gods Woord is hier heel duidelijk in: Soms denkt iemand dat zijn weg de juiste is, maar ten slotte leidt die toch naar de dood. (Spr. 14:12) WB
Als je vast bent gelopen of op een doodlopend punt terecht bent gekomen, vraag jezelf dan af: op welk moment heb ik die waarschuwingssignalen genegeerd? Naar welk punt moet ik terug? Welke keuze is nodig om weer op de goede weg te komen? Waarom heb ik de verkeerde afslag genomen? Was ik eigenwijs? Een beetje trots of arrogant? Voelde ik me geketst of afgewezen? Draag ik wrok of rancune in mijn hart?
Weet je? Die TomTom is toch niet zo dom. De Bijbel misleidt ons niet, maar helpt ons om mens te zijn zoals God dat bedoeld heeft. Gods Woord kan net als een TomTom de juiste richting aanwijzen, zodat we op onze plaats van bestemming komen. Zoals David zei: Uw woord is een lamp voor mijn voet, een licht op mijn pad. (Ps. 119:105) NBV
Het ging prima toen we nog in Nederland waren, maar over de grens werd ons TomTommetje een beetje onduidelijk. Een flauwe bocht naar rechts betekent gewoon een afslag en soms zie je niet welke afslag onze Tommy eigenlijk bedoelt. Met als gevolg dat de hele familie zich met de weg begint te bemoeien. Nick (onze oudste zoon) roept: “Deze afslag moet je hebben, je bent toch niet blind?” Angelique (mijn vrouw) zegt: “Pas over 200 meter, dat zegt die toch, je bent toch niet doof?”
En dan heb je het bijkomende probleem dat ik denk dat mijn intuïtie het beter weet dan onze Tommy. We hadden besloten om ‘s nachts te rijden, omdat we uit ervaring weten dat overdag met gillende kinderen op de achterbank bepaald geen pretje is. Ik moet zeggen dat alles prima ging tot aan Lyon. Tommy begon weer te praten en waarschuwde ons voor blokkades op de snelweg. Om Lyon heen rijden was het dwingende advies, in plaats van door het centrum, wat sneller gaat.
Tommy bleef maar zeggen: “Kies een andere route!” Iedereen lag te slapen in de auto, behalve Nick en die zei: “Pap, we kunnen beter maar luisteren.” Ik zei: “Nee Nick, ik ken deze route op mijn duimpje en dat zegt hij wel vaker, terwijl er niets aan de hand is. Volgens mij kunnen we gewoon dwars door Lyon, want dat scheelt ontzettend veel tijd.” Zo gezegd zo gedaan. We waren al aardig op weg toen onze Tommy steeds dwingender begon te praten over blokkades op de weg. Mompelend, fluisterde ik: “Die Fransen gaan toch niet midden op de snelweg blokkades plaatsen?” Ik lachte naar Nick en zei op zo’n eigenwijs toontje: “Zie je wel? We kunnen gewoon doorrijden, niks aan de hand, dat ding zegt maar wat. Je ziet hoe lekker rustig het is op de weg. Onze TomTom is gewoon een beetje dom!”
Opeens zag ik in de verte allemaal waarschuwingslampen. Oogverblindend. Oh nee, hè? Het zal toch niet waar zijn? En ja hoor, ik stond met de auto voor een paar grote wegblokkades. “Zie je wel?”, zei Nick, “je had gewoon moeten luisteren.” Ik liet me natuurlijk niet kennen en zei: “Wie is er dan ook zo gek om hier midden in de nacht blokkades neer te zetten, dat doe je toch niet? Dat is gewoon toeristje pesten.” Ondertussen fluisterde ik niet meer, met als gevolg dat de hele familie wakker werd in de auto, want ja, we stonden ook nog eens stil.
U begrijpt dat het met de rust gedaan was. Iedereen begon zich weer met de weg te bemoeien. De kinderen, Esther, Magaly en Anthony begonnen te huilen en ik kon met geen mogelijkheid meer uit Lyon komen. Een grote gillende en krijsende bende. Welke weg ik ook koos, overal blokkades. En Tommy… die liet me plotseling in de steek. Volgens mij was hij gewoon een beetje gepikeerd dat ik niet geluisterd had. Hij moet wel gedacht hebben: “Als jij denkt zo’n goede intuïtie te hebben, dan heb je mij nu ook niet nodig.” Het duurde ruim een uur en drie kwartier rijden, totdat ik eindelijk de weg vond die ons om de blokkades heen leidde en op de ring richting Marseille. Tja, we waren inmiddels twee uur verder. Gelukkig had onze Tommy zich over zijn gevoelens heen gezet en leidde ons netjes tot aan de voordeur van mijn vader in Fréjus.
Hoe goed mijn intuïtie, mijn gevoel ook is over bepaalde levenszaken, mensen, situaties of de richting die ik op ga, ik kan er behoorlijk naast zitten. Mijn oordeel kan volledig de plank misslaan. Mijn intuïtie is ondergeschikt aan mijn TomTom. Mijn gevoel, mijn mening, mijn geweten behoor ik af te stemmen op Gods Woord. Mijn gedachten kunnen mij misleiden. Gods Woord is hier heel duidelijk in: Soms denkt iemand dat zijn weg de juiste is, maar ten slotte leidt die toch naar de dood. (Spr. 14:12) WB
Als je vast bent gelopen of op een doodlopend punt terecht bent gekomen, vraag jezelf dan af: op welk moment heb ik die waarschuwingssignalen genegeerd? Naar welk punt moet ik terug? Welke keuze is nodig om weer op de goede weg te komen? Waarom heb ik de verkeerde afslag genomen? Was ik eigenwijs? Een beetje trots of arrogant? Voelde ik me geketst of afgewezen? Draag ik wrok of rancune in mijn hart?
Weet je? Die TomTom is toch niet zo dom. De Bijbel misleidt ons niet, maar helpt ons om mens te zijn zoals God dat bedoeld heeft. Gods Woord kan net als een TomTom de juiste richting aanwijzen, zodat we op onze plaats van bestemming komen. Zoals David zei: Uw woord is een lamp voor mijn voet, een licht op mijn pad. (Ps. 119:105) NBV
Log in om te reageren.
