Trouw in voor en tegenspoed. Ik heb aan mijn ouders het perfecte voorbeeld. Ondanks de nodige tegenslagen, zijn ze al ruim dertig jaar getrouwd. Toch raak ik zo nu en dan gedesillusioneerd over het feit of het realistisch is: voor altijd bij elkaar.
Een van die keren was in mijn middelbare schooltijd toen een goede vriendin vertelde dat haar ouders gingen scheiden. Ik kwam er vaak over de vloer, juist omdat ik het bij haar thuis zo gezellig vond. Voor mij kwam het totaal onverwacht. Voor mijn vriendin ook. Ze hadden kort daarvoor nog het huis verbouwd en een hond gekocht.
En pas had ik weer zo’n moment. Toen mijn buren vertelden dat ze uit elkaar gaan. In de vijf jaar dat ik naast hen woon, heb ik hen leren kennen als een gelukkig stel. Of in ieder geval een perfect matchend stel. Verschillende keren heb ik gedacht: als zij ooit uit elkaar gaan, dan weet ik het ook niet meer.
Dat ze niet getrouwd zijn, is in mijn beleving een verwaarloosbaar detail. Ze waren al bijna vijftien jaar samen. En met kinderen heb je toch wel degelijk de intentie om samen oud te worden. Er was geen ander in het spel. En ook geen ruzie. ‘Uit elkaar gegroeid’, was de belangrijkste reden die ze noemden. Ik wil niet oordelen, kan het alleen niet nalaten om er een analyse op los te laten.
De afgelopen jaren stonden bij hen in het teken van reizen, carrière en verbouwingen. Vorig jaar is er nog een compleet nieuwe keuken gekomen. Daarmee was het huis helemaal af: het moment voor een nieuwe hond. Na de nodige opvoedperikelen, was de rust in het gezinsleven sinds kort weer enigszins weergekeerd. En toen gingen ze uit elkaar. Ik kan er niks aan doen, maar word tegenwoordig wat wantrouwend als mensen gaan verbouwen en een hond nemen.
Een van die keren was in mijn middelbare schooltijd toen een goede vriendin vertelde dat haar ouders gingen scheiden. Ik kwam er vaak over de vloer, juist omdat ik het bij haar thuis zo gezellig vond. Voor mij kwam het totaal onverwacht. Voor mijn vriendin ook. Ze hadden kort daarvoor nog het huis verbouwd en een hond gekocht.
En pas had ik weer zo’n moment. Toen mijn buren vertelden dat ze uit elkaar gaan. In de vijf jaar dat ik naast hen woon, heb ik hen leren kennen als een gelukkig stel. Of in ieder geval een perfect matchend stel. Verschillende keren heb ik gedacht: als zij ooit uit elkaar gaan, dan weet ik het ook niet meer.
Dat ze niet getrouwd zijn, is in mijn beleving een verwaarloosbaar detail. Ze waren al bijna vijftien jaar samen. En met kinderen heb je toch wel degelijk de intentie om samen oud te worden. Er was geen ander in het spel. En ook geen ruzie. ‘Uit elkaar gegroeid’, was de belangrijkste reden die ze noemden. Ik wil niet oordelen, kan het alleen niet nalaten om er een analyse op los te laten.
De afgelopen jaren stonden bij hen in het teken van reizen, carrière en verbouwingen. Vorig jaar is er nog een compleet nieuwe keuken gekomen. Daarmee was het huis helemaal af: het moment voor een nieuwe hond. Na de nodige opvoedperikelen, was de rust in het gezinsleven sinds kort weer enigszins weergekeerd. En toen gingen ze uit elkaar. Ik kan er niks aan doen, maar word tegenwoordig wat wantrouwend als mensen gaan verbouwen en een hond nemen.
Log in om te reageren.
