Op het toetsenbord rammen. Met mijn knuisten de juiste letters raken. De liefde uit de toetsen persen. Zinnen bouwen, alinea's verwijderen. Zoeken naar iets wat er misschien nog is. Het laat zich de laatste tijd zo moeilijk vinden. Hoe hard en snel ik ook tik; het zijn dezelfde woorden, woorden van vroeger. Alleen het gevoel is anders. Ik smelt niet meer bij mijn eigen kleine, lieve woorden. Zinnen waar ik ooit mee strooide doen mij nu koud en kil aan. Ik ben geworden tot een ambtenaar die een kapvergunning inklopt. Mijn brieven over jou zijn een administratieve bezigheid geworden.
Samen gedronken. Samen nachtenlang niet geslapen. Samen gezongen. Samen urenlang gestaard en samen heel erg de wereld genegeerd. Op het asociale af. We waren samen, meer was er niet. Jij liet mij voelen dat ik een knappe en vooral zeer grappige jongen was. Ik luisterde muziek waar ik mij nu voor schaam. Ik had een grote mond met wijze woorden, die niet zo wijs bleken te zijn. En dat allemaal door jou.
Ik mis je wel. Al ben je nooit op reis geweest. Jij woont overal. Ik kan je alleen niet vinden. "Het komt wel weer", hoor ik mensen zeggen. Ik wou dat het waar was. Maar wanneer komt het dan en overvalt het mij dan weer? Ik ben geen zestien meer en mijn poëziealbum is volgeschreven door deze en gene waar ik de namen niet meer van weet. Maar bij al die vergeten namen was jij er wel. En nu? Nu ik mij al maanden mij op het prettigst voel, laat je het afweten. Laat jij jezelf niet zien. Wanneer verlieten de dichters mijn hart?
Waarschijnlijk moet jij anderen harten vullen. Of is het gewoon mijn bittere blik op de wereld die jou niet meer toelaat. Niet meer kan toelaten. Of zit jij in het verworden naar houden van? Ben jij dat ook, alleen dan volwassen geworden variant? Kom alsjeblieft nog een keer terug. Overval mij met je witte zoete sluimer. Jouw sluimer die alles prettig mistig maakt.
Dan drinken we nog een keer samen. Kussen we samen nog een keer de hals van een vrouw. Zijn we weer een paar nachten wakker, omdat we domweg niet slapen kunnen. Jij mij uit de slaap houdt. Dan kijken we dagenlang geen journaals en negeren we al de goedbedoelde adviezen. Op het asociale af.
Daarna mag je vertrekken. Ik koester de herinnering als lippenstift aan de rand van een glas. Dat wat overblijft.
Samen gedronken. Samen nachtenlang niet geslapen. Samen gezongen. Samen urenlang gestaard en samen heel erg de wereld genegeerd. Op het asociale af. We waren samen, meer was er niet. Jij liet mij voelen dat ik een knappe en vooral zeer grappige jongen was. Ik luisterde muziek waar ik mij nu voor schaam. Ik had een grote mond met wijze woorden, die niet zo wijs bleken te zijn. En dat allemaal door jou.
Ik mis je wel. Al ben je nooit op reis geweest. Jij woont overal. Ik kan je alleen niet vinden. "Het komt wel weer", hoor ik mensen zeggen. Ik wou dat het waar was. Maar wanneer komt het dan en overvalt het mij dan weer? Ik ben geen zestien meer en mijn poëziealbum is volgeschreven door deze en gene waar ik de namen niet meer van weet. Maar bij al die vergeten namen was jij er wel. En nu? Nu ik mij al maanden mij op het prettigst voel, laat je het afweten. Laat jij jezelf niet zien. Wanneer verlieten de dichters mijn hart?
Waarschijnlijk moet jij anderen harten vullen. Of is het gewoon mijn bittere blik op de wereld die jou niet meer toelaat. Niet meer kan toelaten. Of zit jij in het verworden naar houden van? Ben jij dat ook, alleen dan volwassen geworden variant? Kom alsjeblieft nog een keer terug. Overval mij met je witte zoete sluimer. Jouw sluimer die alles prettig mistig maakt.
Dan drinken we nog een keer samen. Kussen we samen nog een keer de hals van een vrouw. Zijn we weer een paar nachten wakker, omdat we domweg niet slapen kunnen. Jij mij uit de slaap houdt. Dan kijken we dagenlang geen journaals en negeren we al de goedbedoelde adviezen. Op het asociale af.
Daarna mag je vertrekken. Ik koester de herinnering als lippenstift aan de rand van een glas. Dat wat overblijft.
Log in om te reageren.
