Ik weet het. Buitenlandse liefdes zijn niet verstandig. Of beter gezegd: niet handig. Ik denk het altijd als ik 'Grenzeloos verliefd' kijk of van mensen hoor dat ze op vakantie verliefd zijn geworden. Maar ja, dan opeens zit ik zelf in dat schuitje. Ik probeer mijn verstand te gebruiken, maar gevoel overheerst.
Nee, het was geen Indiër. Maar wel iemand voor wie ik een zee moet overbruggen en die eerstkomende tijd zelfs een paar oceanen verwijderd is. En ik weet wat ik altijd heb gezegd over verliefdheid in het buitenland. Dat je die, vooral in beginstadium, beter kunt laten doodbloeden dan voeden.
Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan merk ik nu. Zeker als je afscheid neemt op een moment dat alles nog perfect is en een toekomst samen makkelijk te idealiseren valt. Thuis droom ik regelmatig weg bij foto’s en herinneringen aan de leuke tijd samen. Hoewel ik Friesland altijd te ver vond voor een relatie, zie ik Ierland nu prima zitten.
En áls ik mijn best doe niet aan hem te denken dan hoor ik Ierse muziek op de radio, is het Ierse rundvlees in de aanbieding in de supermarkt, of loop ik in de stad spontaan tegen een Ierse pub aan. Ik sta even niet open voor de mening van vriendinnen die zeggen dat ik hem beter kan vergeten en dat de verliefdheid echt wel weer overgaat. Dit is serieus en ik laat me niet zomaar tegenhouden door tijd of afstand.
Inmiddels ben ik een paar weken verder. Ik merk dat ik tijd en afstand toch een beetje heb overschat. Hij ook. Zeker met in ons achterhoofd dat het minimaal een half jaar gaat duren voordat we elkaar weer kunnen zien. De frequentie van mailen en chatten wordt steeds wat minder. En daarmee ook het gevoel. Mijn vriendinnen hadden gelijk en ik vind het niet erg om toe te geven. Ik ben weer terug bij mijn oude standpunt: buitenlandse liefdes zijn niet handig.
Nee, het was geen Indiër. Maar wel iemand voor wie ik een zee moet overbruggen en die eerstkomende tijd zelfs een paar oceanen verwijderd is. En ik weet wat ik altijd heb gezegd over verliefdheid in het buitenland. Dat je die, vooral in beginstadium, beter kunt laten doodbloeden dan voeden.
Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan merk ik nu. Zeker als je afscheid neemt op een moment dat alles nog perfect is en een toekomst samen makkelijk te idealiseren valt. Thuis droom ik regelmatig weg bij foto’s en herinneringen aan de leuke tijd samen. Hoewel ik Friesland altijd te ver vond voor een relatie, zie ik Ierland nu prima zitten.
En áls ik mijn best doe niet aan hem te denken dan hoor ik Ierse muziek op de radio, is het Ierse rundvlees in de aanbieding in de supermarkt, of loop ik in de stad spontaan tegen een Ierse pub aan. Ik sta even niet open voor de mening van vriendinnen die zeggen dat ik hem beter kan vergeten en dat de verliefdheid echt wel weer overgaat. Dit is serieus en ik laat me niet zomaar tegenhouden door tijd of afstand.
Inmiddels ben ik een paar weken verder. Ik merk dat ik tijd en afstand toch een beetje heb overschat. Hij ook. Zeker met in ons achterhoofd dat het minimaal een half jaar gaat duren voordat we elkaar weer kunnen zien. De frequentie van mailen en chatten wordt steeds wat minder. En daarmee ook het gevoel. Mijn vriendinnen hadden gelijk en ik vind het niet erg om toe te geven. Ik ben weer terug bij mijn oude standpunt: buitenlandse liefdes zijn niet handig.
Log in om te reageren.
