Het is woensdagavond en ik zit gezellig bij de maaltijd van m’n studentenvereniging. Toevallig zit ik naast een meisje dat ik nog niet eerder heb gesproken. “En, wat doe jij?” vraag ik. “Ik studeer theologie,” zegt ze “Erg interessante studie…ik wil graag dominee worden.” Ik laat bijna m’n plastic bekertje met water vallen van verbazing. “Meid, ik ben een domineesdochter, en mag ik je één ding aanraden? Word SVP nooit, nooit, nooit dominee!”
M’n buurvrouw schrikt van m’n reactie. “Maar het is juist zo’n mooi beroep, ik kan dan zoveel voor mensen betekenen, het evangelie aan hen vertellen.”
Ik “Nee, echt. Aan domineeskind zijn kan ik niks doen, maar zolang je kunt kiezen: word zo geen dominee. En ook geen domineesvrouw. Zoek alsjeblieft gewoon een heel normale baan.”
Buurvrouw “Zoveel slechte ervaringen ermee dan?”
Ik “Ehm, als ik aan een wildvreemd iemand vertel dat m’n vader dominee is...dan komt er meteen een heel verhaal ‘ja, ik heb op een christelijke school gezeten, ik herinner me er niks meer van, maar ik geloof dus wel ergens in’ of ‘ja, ik vind dat ook wel belangrijk, die spirituele normen en waarden’. Of ze gaan zich verontschuldigen voor de tv-serie die ze net aan het kijken zijn. Heel grappig, altijd. Gebeurt ook bij m’n pa.
Oh ja, en je kunt je nachtrust wel vergeten als dominee, trouwens. Want je weet dat kerkenraden, gebedsgroepen, huwelijkscatechesatie etc. altijd na zeven uur ’s avonds is? Want die andere mensen, tja, die werken van negen tot vijf. Dus de dominee komt pas vaak om elf uur ’s avonds thuis. En de volgende ochtend moet je weer blij glimlachend bij een zieke aan het bed staan. De kids moeten de problemen bij ’t huiswerk zelf maar op zien te lossen. Zondag is 'laat ons de rustdag mijden' en voor een dominee is kerst zo druk, alsof je in je eentje het hele engelenkoor moet zijn, en de herders erbij.
Wat ook raar is: dominees zijn eigenlijk cabaretiers, met elke week hetzelfde publiek. Dus het is echt zo’n kunst om elke week iets nieuws te doen, met dat kunstje van een verhaal vertellen. Maar het publiek durft vaak niet eens te lachen. En als mijn vader één grappig verhaal over mij en mijn broertje vertelt, nou, dan hoor ik het drie jaar later nog bij het koffiedrinken…”
“Tja” zegt m’n buurvrouw “Maar je kan als dominee zoveel bijdragen aan de levens van anderen, bij de goede momenten en de moeilijke momenten….”
“Okeeeee, dat klopt misschien” geef ik toe “maar denk er wel goed over na, want weet je welke reactie je vaak krijgt van 12-jarigen en 50-jarigen: ‘Alleen op zondag een verhaaltje te hoeven vertellen? Als dominee heb je zo’n lekker lui leventje!'"
M’n buurvrouw schrikt van m’n reactie. “Maar het is juist zo’n mooi beroep, ik kan dan zoveel voor mensen betekenen, het evangelie aan hen vertellen.”
Ik “Nee, echt. Aan domineeskind zijn kan ik niks doen, maar zolang je kunt kiezen: word zo geen dominee. En ook geen domineesvrouw. Zoek alsjeblieft gewoon een heel normale baan.”
Buurvrouw “Zoveel slechte ervaringen ermee dan?”
Ik “Ehm, als ik aan een wildvreemd iemand vertel dat m’n vader dominee is...dan komt er meteen een heel verhaal ‘ja, ik heb op een christelijke school gezeten, ik herinner me er niks meer van, maar ik geloof dus wel ergens in’ of ‘ja, ik vind dat ook wel belangrijk, die spirituele normen en waarden’. Of ze gaan zich verontschuldigen voor de tv-serie die ze net aan het kijken zijn. Heel grappig, altijd. Gebeurt ook bij m’n pa.
Oh ja, en je kunt je nachtrust wel vergeten als dominee, trouwens. Want je weet dat kerkenraden, gebedsgroepen, huwelijkscatechesatie etc. altijd na zeven uur ’s avonds is? Want die andere mensen, tja, die werken van negen tot vijf. Dus de dominee komt pas vaak om elf uur ’s avonds thuis. En de volgende ochtend moet je weer blij glimlachend bij een zieke aan het bed staan. De kids moeten de problemen bij ’t huiswerk zelf maar op zien te lossen. Zondag is 'laat ons de rustdag mijden' en voor een dominee is kerst zo druk, alsof je in je eentje het hele engelenkoor moet zijn, en de herders erbij.
Wat ook raar is: dominees zijn eigenlijk cabaretiers, met elke week hetzelfde publiek. Dus het is echt zo’n kunst om elke week iets nieuws te doen, met dat kunstje van een verhaal vertellen. Maar het publiek durft vaak niet eens te lachen. En als mijn vader één grappig verhaal over mij en mijn broertje vertelt, nou, dan hoor ik het drie jaar later nog bij het koffiedrinken…”
“Tja” zegt m’n buurvrouw “Maar je kan als dominee zoveel bijdragen aan de levens van anderen, bij de goede momenten en de moeilijke momenten….”
“Okeeeee, dat klopt misschien” geef ik toe “maar denk er wel goed over na, want weet je welke reactie je vaak krijgt van 12-jarigen en 50-jarigen: ‘Alleen op zondag een verhaaltje te hoeven vertellen? Als dominee heb je zo’n lekker lui leventje!'"
Log in om te reageren.
