‘Suzanne wist van de ernstige ziekte van haar bejaarde buurman’, zegt de stem uit mijn wekkerradio. 'Daarom belde ze gistermiddag bijna bij hem aan, om te kijken hoe het met hem ging. Bijna gaf ze hem de medicijnen die klaarstonden op het nachtkastje. Suzanne was bijna de reddende engel. En de buurman, die was bijna nog haar buurman...’
Wat meestal niet lukt, lukt met deze radiocommercial wel. Meteen ben ik klaarwakker. Het zou je maar gebeuren dat je buurman dood in zijn huis wordt aangetroffen, terwijl jij die middag nog van plan was geweest om even bij hem langs te gaan. In gedachten ga ik even de bewoners van mijn portiek af. Volgens mij heb ik ze zeer recent nog allemaal in levenden lijve gezien. Dat is een geruststellende gedachte. Tegelijkertijd dringt de vraag zich op: Hoeveel oog heb ik zelf eigenlijk voor de mensen om me heen?
‘Hoe behulpzaam we ook willen zijn, we geven vaak bijna…’
Inwoner ben ik van de grootste stad van Nederland. Dagelijks komen er tientallen mensen op m’n pad. Of zouden het er al snel een paar honderd zijn? Vaak ben ik me niet eens bewust van al die mensen, gericht als ik van nature ben op mezelf. Totdat iemand me aanspreekt of me vraagt om hulp, dan ben ik niet te beroerd om te helpen. Uit mezelf doe ik dat toch niet zo snel. Ik wil me niet al te veel met andermans zaken bemoeien. Of het komt even niet uit. Of er komt iets tussen.
Er bestaan ongetwijfeld veel meer behoeften bij mensen dan er tot uiting komen in hulpvragen. Voor sommigen is het daarom soms te laat, zoals voor de buurman van Suzanne. Er bestaan ongetwijfeld veel meer behoeften bij anderen dan ik kan zien, die bovendien soms veel meer vergen dan ik kan bieden. En toch is er genoeg wat ik kan doen. Het zit vaak in kleine dingen. Een helpende hand, een luisterend oor, een groet of eenvoudigweg een glimlach.
‘Bijna geven is hetzelfde als helemaal niet geven… ‘
Bijna iets doen is in feite niets doen. Bijna iets zeggen is hetzelfde als zwijgen. Bijna raak is eigenlijk helemaal mis. Had ik hier bijna een column over geschreven, dan had hier vandaag niets gestaan.
Wat meestal niet lukt, lukt met deze radiocommercial wel. Meteen ben ik klaarwakker. Het zou je maar gebeuren dat je buurman dood in zijn huis wordt aangetroffen, terwijl jij die middag nog van plan was geweest om even bij hem langs te gaan. In gedachten ga ik even de bewoners van mijn portiek af. Volgens mij heb ik ze zeer recent nog allemaal in levenden lijve gezien. Dat is een geruststellende gedachte. Tegelijkertijd dringt de vraag zich op: Hoeveel oog heb ik zelf eigenlijk voor de mensen om me heen?
‘Hoe behulpzaam we ook willen zijn, we geven vaak bijna…’
Inwoner ben ik van de grootste stad van Nederland. Dagelijks komen er tientallen mensen op m’n pad. Of zouden het er al snel een paar honderd zijn? Vaak ben ik me niet eens bewust van al die mensen, gericht als ik van nature ben op mezelf. Totdat iemand me aanspreekt of me vraagt om hulp, dan ben ik niet te beroerd om te helpen. Uit mezelf doe ik dat toch niet zo snel. Ik wil me niet al te veel met andermans zaken bemoeien. Of het komt even niet uit. Of er komt iets tussen.
Er bestaan ongetwijfeld veel meer behoeften bij mensen dan er tot uiting komen in hulpvragen. Voor sommigen is het daarom soms te laat, zoals voor de buurman van Suzanne. Er bestaan ongetwijfeld veel meer behoeften bij anderen dan ik kan zien, die bovendien soms veel meer vergen dan ik kan bieden. En toch is er genoeg wat ik kan doen. Het zit vaak in kleine dingen. Een helpende hand, een luisterend oor, een groet of eenvoudigweg een glimlach.
‘Bijna geven is hetzelfde als helemaal niet geven… ‘
Bijna iets doen is in feite niets doen. Bijna iets zeggen is hetzelfde als zwijgen. Bijna raak is eigenlijk helemaal mis. Had ik hier bijna een column over geschreven, dan had hier vandaag niets gestaan.
Log in om te reageren.
