Op dit moment hoor ik je huilen, liefste. Je huilt in hoge halen en in langgerekte snikken. Niemand is bij je liefste. Ja, je honden, maar hoe vertrouwd ook, ze geven je geen troost. Als jij bekomen bent van je groteske huilbui kwispelen de honden bij de voordeur. Ze willen naar buiten liefste.
Ik weet niet waarom je huilt. Je woont alleen. Er zijn meer mensen die alleen wonen, dat kan geen reden zijn. Alleen wonen geeft ruimte voor een traan die via de wang in de hals terecht komt, maar niet voor hevige huilbuien. Je honden beginnen aan te slaan. Ik hoor je praten. Je praat tegen je honden, vertelt waarom je huilt. Ik kan het niet verstaan liefste.
Je gaat steeds harder huilen. In gedachten zie ik je schouders schokken. Je wilt dat ik in je verdriet deel. Ik kan je verdriet horen, liefste. Ik hoor alles wat jij boven mijn hoofd uitspookt. Ik ken je liefdesleven beter dan je vriendinnen.
Ik kan maar niet bedenken waarom je huilt. Je vriendje heb ik al een week niet gezien, maar ook dat kan geen reden zijn voor je tranen. Dat zou eerder een moment van vreugde moeten zijn. Tenminste voor mij. Hij bleef zijn fiets maar voor mijn schuurdeur zetten.
Je huilt nu al vijf minuten zeer hevig en als je voor me zat, had ik je echt wel getroost. Want weet je liefste, ik kan heel goed tegen huilende vrouwen. Ik ben er voor gemaakt, zeg maar. Als het een beroep was zou ik het worden; vrouwentrooster. Maar als ik je nu wil troosten moet ik naar boven, maar ik denk dat ik daar nog nooit ben geweest, boven op de derde verdieping.
Je bent eindelijk opgehouden. Het is opvallend stil boven mij. Misschien lig je in bed met een grote reep chocolade. Niet omdat je er trek in hebt, maar omdat het tijdschrift Viva dat voorschrijft. Ga maar slapen, morgen is alles weer voorbij. Althans dat vertelde mijn moeder altijd. En weet je liefste; het is nog waar ook.
Ik weet niet waarom je huilt. Je woont alleen. Er zijn meer mensen die alleen wonen, dat kan geen reden zijn. Alleen wonen geeft ruimte voor een traan die via de wang in de hals terecht komt, maar niet voor hevige huilbuien. Je honden beginnen aan te slaan. Ik hoor je praten. Je praat tegen je honden, vertelt waarom je huilt. Ik kan het niet verstaan liefste.
Je gaat steeds harder huilen. In gedachten zie ik je schouders schokken. Je wilt dat ik in je verdriet deel. Ik kan je verdriet horen, liefste. Ik hoor alles wat jij boven mijn hoofd uitspookt. Ik ken je liefdesleven beter dan je vriendinnen.
Ik kan maar niet bedenken waarom je huilt. Je vriendje heb ik al een week niet gezien, maar ook dat kan geen reden zijn voor je tranen. Dat zou eerder een moment van vreugde moeten zijn. Tenminste voor mij. Hij bleef zijn fiets maar voor mijn schuurdeur zetten.
Je huilt nu al vijf minuten zeer hevig en als je voor me zat, had ik je echt wel getroost. Want weet je liefste, ik kan heel goed tegen huilende vrouwen. Ik ben er voor gemaakt, zeg maar. Als het een beroep was zou ik het worden; vrouwentrooster. Maar als ik je nu wil troosten moet ik naar boven, maar ik denk dat ik daar nog nooit ben geweest, boven op de derde verdieping.
Je bent eindelijk opgehouden. Het is opvallend stil boven mij. Misschien lig je in bed met een grote reep chocolade. Niet omdat je er trek in hebt, maar omdat het tijdschrift Viva dat voorschrijft. Ga maar slapen, morgen is alles weer voorbij. Althans dat vertelde mijn moeder altijd. En weet je liefste; het is nog waar ook.
Log in om te reageren.
