Afgelopen weekend was ik met mijn voetbalteam een weekendje weg in een vakantiepark in de buurt van Breda. Voor een ieder die op datzelfde park dacht een rustig en gezellig weekend met de familie te kunnen vieren ter ere van een 25 jarig huwelijksjubileum, bied ik hierbij mijn excuses aan.
Maar ja, achttien mannen in één huis, dat kan bijna niet goed gaan. Maar het was enorm gezellig en behalve mijn persoonlijk record gebrek-aan-slaap is er weinig gesneuveld. Op het park zat een groep vriendinnen die ook een weekendje weg waren, waar wij onszelf natuurlijk uitnodigden.
Wat opviel was het enorme verschil tussen een typisch mannenweekend en een vriendinnenweekend. Bij de dames was het huisje keurig netjes opgeruimd, bloemen op tafel, brandende kaarsjes en open haard. De Pabo-studente, makkelijk te herkennen aan de vrolijk gekleurde Oilily trui, had zelfs een mooi geplastificeerd boekwerkje gemaakt met een gezellig programma, leuke foto’s en grappige wist-je-datjes.
Bij ons was het iets minder netjes en georganiseerd. Om te zeggen dat het bij ons het huishouden van Jan Steen was, zou een belediging zijn geweest voor deze schilder. Want verlost van het juk van ouders of vriendin ontpoppen wij mannen ons plots tot heuse Neanderthalers. Het hangen op de bank, drinken van bier en het laten van winden en boeren behoren tot onze hoofdactiviteiten. Opgeruimd wordt er weinig. Bij vlagen, maar meestal is het windstil, zeg maar.
Zo op het eerste gezicht lijkt het dus dat de vrouwen het veel beter voor elkaar hebben. Maar later op de avond, na het nuttigen van de nodige wijntjes, bleken deze hele goeie vriendinnen toch iets minder close. Want er was al een paar keer ruzie geweest. Natuurlijk niet over kleinigheden, maar over hele belangrijke zaken. De ene had al een paar keer de kamer opgeruimd terwijl de rest op de bank bleef zitten, de ander had tijdens het winkelen een shirtje ingepikt wat die ene toch echt eerst had zien hangen, en een derde deed later op de avond hetzelfde met die leuke jongen in de kroeg die toch echt eerst naar die andere had gelachen.
Tijdens de ruzie kwamen er bovendien dingen aan het licht waar de dames zich onderling al enige tijd aan ergerden maar daar nooit iets van hadden laten merken. Ook waren er allerlei ouwe koeien van eerdere misstanden uit de sloot gehaald. Hiermee is maar weer bevestigd dat een ruzie met een vrouw nooit vergeven en vergeten is. Je kan het eindeloos uitpraten, honderd keer sorry zeggen, maar drie jaar later kan het zo maar weer opeens opgerakeld worden.
Dan pakken wij mannen dat toch een stuk beter aan. Wij kroppen het niet op, zeggen recht voor z’n raap waar het op staat, krijgen misschien even knallende ruzie maar een tel later is dat opgelost en is het klaar. Drinken we samen een biertje en maken er grappen over. Vrienden voor het leven!
Ik heb geen verklaring voor dit verschil. Het heeft ongetwijfeld te maken het hele “Venus / Mars”-verhaal, maar ik denk dat het komt omdat mannen elkaar in eerste instantie zien als vrienden, terwijl vrouwen elkaar toch eerder zien als concurrenten.
Maar ja, achttien mannen in één huis, dat kan bijna niet goed gaan. Maar het was enorm gezellig en behalve mijn persoonlijk record gebrek-aan-slaap is er weinig gesneuveld. Op het park zat een groep vriendinnen die ook een weekendje weg waren, waar wij onszelf natuurlijk uitnodigden.
Wat opviel was het enorme verschil tussen een typisch mannenweekend en een vriendinnenweekend. Bij de dames was het huisje keurig netjes opgeruimd, bloemen op tafel, brandende kaarsjes en open haard. De Pabo-studente, makkelijk te herkennen aan de vrolijk gekleurde Oilily trui, had zelfs een mooi geplastificeerd boekwerkje gemaakt met een gezellig programma, leuke foto’s en grappige wist-je-datjes.
Bij ons was het iets minder netjes en georganiseerd. Om te zeggen dat het bij ons het huishouden van Jan Steen was, zou een belediging zijn geweest voor deze schilder. Want verlost van het juk van ouders of vriendin ontpoppen wij mannen ons plots tot heuse Neanderthalers. Het hangen op de bank, drinken van bier en het laten van winden en boeren behoren tot onze hoofdactiviteiten. Opgeruimd wordt er weinig. Bij vlagen, maar meestal is het windstil, zeg maar.
Zo op het eerste gezicht lijkt het dus dat de vrouwen het veel beter voor elkaar hebben. Maar later op de avond, na het nuttigen van de nodige wijntjes, bleken deze hele goeie vriendinnen toch iets minder close. Want er was al een paar keer ruzie geweest. Natuurlijk niet over kleinigheden, maar over hele belangrijke zaken. De ene had al een paar keer de kamer opgeruimd terwijl de rest op de bank bleef zitten, de ander had tijdens het winkelen een shirtje ingepikt wat die ene toch echt eerst had zien hangen, en een derde deed later op de avond hetzelfde met die leuke jongen in de kroeg die toch echt eerst naar die andere had gelachen.
Tijdens de ruzie kwamen er bovendien dingen aan het licht waar de dames zich onderling al enige tijd aan ergerden maar daar nooit iets van hadden laten merken. Ook waren er allerlei ouwe koeien van eerdere misstanden uit de sloot gehaald. Hiermee is maar weer bevestigd dat een ruzie met een vrouw nooit vergeven en vergeten is. Je kan het eindeloos uitpraten, honderd keer sorry zeggen, maar drie jaar later kan het zo maar weer opeens opgerakeld worden.
Dan pakken wij mannen dat toch een stuk beter aan. Wij kroppen het niet op, zeggen recht voor z’n raap waar het op staat, krijgen misschien even knallende ruzie maar een tel later is dat opgelost en is het klaar. Drinken we samen een biertje en maken er grappen over. Vrienden voor het leven!
Ik heb geen verklaring voor dit verschil. Het heeft ongetwijfeld te maken het hele “Venus / Mars”-verhaal, maar ik denk dat het komt omdat mannen elkaar in eerste instantie zien als vrienden, terwijl vrouwen elkaar toch eerder zien als concurrenten.
Log in om te reageren.
