Beste mevrouw Solveig,
Mogelijk verbaast het u dat u een brief van mij ontvangt. Ik zou hierop willen antwoorden dat het voor mij mogelijk is om te schrijven op de een-na-laatste dag van het jaar. Het toetsenbord is voor mij enigzins moeilijk te bedienen, maar niettemin richt ik me tot u.
De reden waarom ik u schrijf, is dat ik u dit jaar alweer thuis heb zien komen met enorme dozen vol duizendklappers, rotjes, miljoenklappers, gillende keukenmeiden, en ander vuurwerk met lawaaiige namen. U kon het zelf niet eens tillen. U had de hulp van uw broertje nodig om het allemaal uit de auto te dragen. Uw broertje was al even enthousiast als uzelf, en loopt nu al de hele dag knallend rond met zo’n linnen zak vol vuurwerk. Hopelijk heeft hij na Nieuwjaar al z’n vingers nog, anders is het ook zo jammer van z’n pianospel.
Denkt u zich eens in hoe oudejaarsavond voor mij is! De ene duizendklapper na de andere ratelt luid door de straat. De vuurwerkpijlen gillen tegen een hel verlichte lucht! Ik verstop me altijd maar jankend onder de bank, maar dan schiet u altijd een wondertol af die al fluitend afketst tegen het raam. Nergens ben ik veilig. M’n vorige eigenaar had dan wel geen vuurwerk, maar schrok net zo erg als ik van elke knal, en herleefde elk jaar de Tweede Wereldoorlog. Oh, en u klaagt dan wel bij elke collectebus die aan de deur komt dat u maar een arme student bent, maar hoeveel kostten die drie kisten vuurwerk dit jaar?
Ik ben dan wel geen mens, maar is geluidloos vuurwerk geen beter idee? Eén groot siervuurwerk voor de hele wijk? Dan leert iedereen ook elkaar nog eens kennen, in plaats van slechts tegen elkaar te knikken bij het uitlaten.
In de hoop dat u begrip heeft voor mij en mijn soortgenoten, wens ik u een diervriendelijk 2009.
Met een hartelijke poot,
Rakker
Mogelijk verbaast het u dat u een brief van mij ontvangt. Ik zou hierop willen antwoorden dat het voor mij mogelijk is om te schrijven op de een-na-laatste dag van het jaar. Het toetsenbord is voor mij enigzins moeilijk te bedienen, maar niettemin richt ik me tot u.
De reden waarom ik u schrijf, is dat ik u dit jaar alweer thuis heb zien komen met enorme dozen vol duizendklappers, rotjes, miljoenklappers, gillende keukenmeiden, en ander vuurwerk met lawaaiige namen. U kon het zelf niet eens tillen. U had de hulp van uw broertje nodig om het allemaal uit de auto te dragen. Uw broertje was al even enthousiast als uzelf, en loopt nu al de hele dag knallend rond met zo’n linnen zak vol vuurwerk. Hopelijk heeft hij na Nieuwjaar al z’n vingers nog, anders is het ook zo jammer van z’n pianospel.
Denkt u zich eens in hoe oudejaarsavond voor mij is! De ene duizendklapper na de andere ratelt luid door de straat. De vuurwerkpijlen gillen tegen een hel verlichte lucht! Ik verstop me altijd maar jankend onder de bank, maar dan schiet u altijd een wondertol af die al fluitend afketst tegen het raam. Nergens ben ik veilig. M’n vorige eigenaar had dan wel geen vuurwerk, maar schrok net zo erg als ik van elke knal, en herleefde elk jaar de Tweede Wereldoorlog. Oh, en u klaagt dan wel bij elke collectebus die aan de deur komt dat u maar een arme student bent, maar hoeveel kostten die drie kisten vuurwerk dit jaar?
Ik ben dan wel geen mens, maar is geluidloos vuurwerk geen beter idee? Eén groot siervuurwerk voor de hele wijk? Dan leert iedereen ook elkaar nog eens kennen, in plaats van slechts tegen elkaar te knikken bij het uitlaten.
In de hoop dat u begrip heeft voor mij en mijn soortgenoten, wens ik u een diervriendelijk 2009.
Met een hartelijke poot,
Rakker
Log in om te reageren.
