Van één van mijn geliefde collega’s kreeg ik een kaart met de wens: Kan 2009 nog beter worden dan 2008? Wij wensen het je toe! Nu is op mijn werk (lees: arm studentenbijbaantje) een flinke machtsstrijd gaande. Dus vecht het vaste personeel om de aandacht en steun van de parttimers, met als middelpunt de geweldige Wik, die iedereen als bondgenoot wil hebben!
Nu heb ik aan de dame in kwestie helemaal geen hekel, maar dit trof me wel. Waarom zou 2008 voor mij een goed jaar geweest zijn? Hoe komt iemand erbij om zoiets maar aan te nemen op basis van enkele korte gesprekken, van een paar zinnen, op de vrijdagavond? Iemand iets toewensen is zo gemakkelijk, maar vaak wordt vergeten dat een wens herinneringen en gedachten oproept waar die persoon niet op zit te wachten.
Natuurlijk is het ook gedeeltelijk mijn schuld. Ik heb haar alleen enkele hoogtepunten uit mijn jaar verteld, waardoor ze het idee heeft gekregen dat die mijn jaar bepaalden, zonder te weten dat er ook dieptepunten waren, en mislukkingen. En in gedachten vergeten we vaak de leuke dingen om die te laten overschaduwen door de mindere dingen uit het leven. Wensen kunnen, hoe goed bedoeld ook, vaak zo leeg en hard aankomen.
Met deze wetenschap gingen mijn gedachten uit naar de onvermijdelijke Nieuwjaarsreünies van vrienden en familie. Waar ik in ieder geval al van nature een hekel aan heb. Want laten we eerlijk zijn. Misschien hebben we die mensen al zolang niet gezien, omdat we ze gewoon niet leuk en aardig genoeg vinden? Anders hadden we ze echt wel vaker gebeld of gesproken in het afgelopen jaar!
Terug naar het onderwerp, namelijk het wensgedeelte. Wie ben ik om te wensen dat het iemand goed zal gaan in het nieuwe jaar, of veel geluk. En wat als de wens niet uitkomt? Loze woorden zonder inhoud. Ik stop ermee tot ik de juiste wens heb gevonden, die zo neutraal is dat ik hem zonder verplichting of ongemeende inhoud kan wensen aan een ieder die ik tegenkom.
Nu heb ik aan de dame in kwestie helemaal geen hekel, maar dit trof me wel. Waarom zou 2008 voor mij een goed jaar geweest zijn? Hoe komt iemand erbij om zoiets maar aan te nemen op basis van enkele korte gesprekken, van een paar zinnen, op de vrijdagavond? Iemand iets toewensen is zo gemakkelijk, maar vaak wordt vergeten dat een wens herinneringen en gedachten oproept waar die persoon niet op zit te wachten.
Natuurlijk is het ook gedeeltelijk mijn schuld. Ik heb haar alleen enkele hoogtepunten uit mijn jaar verteld, waardoor ze het idee heeft gekregen dat die mijn jaar bepaalden, zonder te weten dat er ook dieptepunten waren, en mislukkingen. En in gedachten vergeten we vaak de leuke dingen om die te laten overschaduwen door de mindere dingen uit het leven. Wensen kunnen, hoe goed bedoeld ook, vaak zo leeg en hard aankomen.
Met deze wetenschap gingen mijn gedachten uit naar de onvermijdelijke Nieuwjaarsreünies van vrienden en familie. Waar ik in ieder geval al van nature een hekel aan heb. Want laten we eerlijk zijn. Misschien hebben we die mensen al zolang niet gezien, omdat we ze gewoon niet leuk en aardig genoeg vinden? Anders hadden we ze echt wel vaker gebeld of gesproken in het afgelopen jaar!
Terug naar het onderwerp, namelijk het wensgedeelte. Wie ben ik om te wensen dat het iemand goed zal gaan in het nieuwe jaar, of veel geluk. En wat als de wens niet uitkomt? Loze woorden zonder inhoud. Ik stop ermee tot ik de juiste wens heb gevonden, die zo neutraal is dat ik hem zonder verplichting of ongemeende inhoud kan wensen aan een ieder die ik tegenkom.
Log in om te reageren.
