We haasten ons naar het einde van het jaar. De laatste dag van de laatste maand is een deadline geworden, hoewel de klok gewoon verder tikt en de kalender gewoon doorloopt. Het werk moet af. De balans wordt opgemaakt.
Tussen de bedrijven door worden de boodschappen voor de feestdagen ingeslagen. Middenin de kredietcrisis wordt een recordaantal pintransacties geregistreerd. De kerstgedachte ‘Vrede op aarde’ wordt verdrongen door vreten op aarde. De kerken spreken van een bezinningscrisis. Geloof, hoop en liefde zijn immers niet te koop. Toch is dit ook het moment van terugblikken en vooruitzien; evalueren en nieuwe plannen maken; slechte gewoontes afzweren en goede voornemens oppakken; stoppen en opnieuw beginnen.
Verder is dit de tijd van de lijstjes: de mooiste, de beste, de slechtste, de meest bekeken, de meest beluisterde, de meest gelezen… Alsof we op deze manier grip proberen te krijgen op de tijd die is verstreken; vat willen krijgen op het moment; tegen beter weten in willen vasthouden aan het oude, terwijl een nieuw jaar zich alweer aandient.
Op de drempel tussen 2008 en 2009 maak ik mijn persoonlijke balans op. Mijn jaarrekening laat een positief resultaat zien. Er zijn wat verliezen geleden, maar al met al bracht het leven me dit jaar opnieuw een aanzienlijke winst. Ik kijk met tevredenheid terug op het oude jaar. Deels ook met verbazing, dankbaarheid, verwondering en een klein beetje trots. Redenen genoeg om straks een fles champagne open te trekken.
Benieuwd ben ik naar wat het nieuwe jaar me gaat brengen. Ik moet denken aan een kerklied dat ik ken van vroeger: ‘Wat de toekomst brengen moge, mij geleid des Heren hand.’ Oud en nieuw maakt me ergens ook altijd een beetje melancholisch. Waar blijft de tijd? Toch wint de nieuwsgierigheid het van de weemoed. Dit is een einde, maar tegelijkertijd een nieuw begin.
Tussen de bedrijven door worden de boodschappen voor de feestdagen ingeslagen. Middenin de kredietcrisis wordt een recordaantal pintransacties geregistreerd. De kerstgedachte ‘Vrede op aarde’ wordt verdrongen door vreten op aarde. De kerken spreken van een bezinningscrisis. Geloof, hoop en liefde zijn immers niet te koop. Toch is dit ook het moment van terugblikken en vooruitzien; evalueren en nieuwe plannen maken; slechte gewoontes afzweren en goede voornemens oppakken; stoppen en opnieuw beginnen.
Verder is dit de tijd van de lijstjes: de mooiste, de beste, de slechtste, de meest bekeken, de meest beluisterde, de meest gelezen… Alsof we op deze manier grip proberen te krijgen op de tijd die is verstreken; vat willen krijgen op het moment; tegen beter weten in willen vasthouden aan het oude, terwijl een nieuw jaar zich alweer aandient.
Op de drempel tussen 2008 en 2009 maak ik mijn persoonlijke balans op. Mijn jaarrekening laat een positief resultaat zien. Er zijn wat verliezen geleden, maar al met al bracht het leven me dit jaar opnieuw een aanzienlijke winst. Ik kijk met tevredenheid terug op het oude jaar. Deels ook met verbazing, dankbaarheid, verwondering en een klein beetje trots. Redenen genoeg om straks een fles champagne open te trekken.
Benieuwd ben ik naar wat het nieuwe jaar me gaat brengen. Ik moet denken aan een kerklied dat ik ken van vroeger: ‘Wat de toekomst brengen moge, mij geleid des Heren hand.’ Oud en nieuw maakt me ergens ook altijd een beetje melancholisch. Waar blijft de tijd? Toch wint de nieuwsgierigheid het van de weemoed. Dit is een einde, maar tegelijkertijd een nieuw begin.
Log in om te reageren.
