Ik ben bij een conferentie. Het is een zeer fijne conferentie. Eentje over kunst, wetenschap en geloof. We beginnen natuurlijk met worship. “Ja Heer, dankuwel dat dit mogelijk is. Het is fijn om hier te zijn.” Bekende aanbiddingsnummers worden gespeeld door een vlotte worshipband. “Wij zijn hier bij elkaar om de Koning te aanbidden” en “Heer u bent welkom in ons midden” en nog een paar fijne worshipnummers.
De sfeer zit er al goed in. In een zeer geestelijke bui gaat iedereen naar de workshops. Daarbij kun je kiezen tussen “Worshipliedjes schrijven”, “God aanbidden in een postmoderne samenleving” of “Worship als levensstijl”. Ik kies de eerste twee workshops en dan is het tijd voor lunch, maar natuurlijk pas nadat de dominee is voorgegaan in gebed.
Na de lunch is het tijd voor de gezamenlijke bijeenkomst. Om te kunnen verstaan wat de Heilige Geest door de sprekers wil zeggen, moet er eerst geworshipt worden. “Ja Heer, ik ben ook dankbaar dat we het allemaal zo fijn hebben”. “Het Hart van Aanbidding” en het onvermijdelijke “De Kracht van uw liefde”.
Ergens halverwege die uithaal in “stroooooooooomen” heb ik m’n maag vol van de worship, alsof ik te veel superzoete chocoladetaart heb gehad. Ik wil iets anders! En niet eens zo’n intelligente band als Radiohead of Sigur Rós. Nee, ik wil The Scissor Sisters! In m’n hoofd zingt Jake Shears: “but I don’t feel like dancin’ when the old Joanna plays / my heart could take a chance but my two feet can’t find a way”. Geïrriteerd probeer ik me er niks van aan te trekken. “Kom op!“, zeg ik tegen mezelf. “Je wilt toch geestelijk opgebouwd worden?” Ik probeer me op “De Kracht van uw Liefde” te richten. Het lukt niet. Waaah! Hoe lang duurt dit nog?
Na de sprekers en het avondeten is er een worshipconcert. Help! Niet nog meer worship! Ik kom om in de worship! Alsjeblieft, iets niet-christelijks! Maar het concert duurt lang. Te lang. Net zolang tot iedereen in tongen spreekt en de aanwezigheid van God voelt: “Wees Stil voor het Aangezicht van God” en weer “De Kracht van Uw Liefde”. Zucht. Er komt geen einde aan. Totdat het wel afgelopen is. Gelukkig!
Een meisje wil me wel naar het station brengen. Op de passagiersstoel ligt een grote stapel Hillsong-cd’s, natuurlijk met Darlene Zschech op de voorkant. Ik voel de bui al hangen.
“Stop die bovenste cd eens in de cd-speler” zegt het meisje onderweg.
“Mag 3FM effe aan?”, vraag ik. “De hele dag heb ik niks anders gehoord dan worship.”
“Waarom?”, vraagt ze. “Dit zijn toch fijne aanbiddingsliedjes?”
Ik knik onwillig, zucht en geef haar de cd aan.
Terwijl Darlene Zschech door de auto schalt, neurie ik heel zachtjes: “but I don’t feel like dancin’ when the old Joanna plays / my heart could take a chance but my two feet can’t find a way…”
De sfeer zit er al goed in. In een zeer geestelijke bui gaat iedereen naar de workshops. Daarbij kun je kiezen tussen “Worshipliedjes schrijven”, “God aanbidden in een postmoderne samenleving” of “Worship als levensstijl”. Ik kies de eerste twee workshops en dan is het tijd voor lunch, maar natuurlijk pas nadat de dominee is voorgegaan in gebed.
Na de lunch is het tijd voor de gezamenlijke bijeenkomst. Om te kunnen verstaan wat de Heilige Geest door de sprekers wil zeggen, moet er eerst geworshipt worden. “Ja Heer, ik ben ook dankbaar dat we het allemaal zo fijn hebben”. “Het Hart van Aanbidding” en het onvermijdelijke “De Kracht van uw liefde”.
Ergens halverwege die uithaal in “stroooooooooomen” heb ik m’n maag vol van de worship, alsof ik te veel superzoete chocoladetaart heb gehad. Ik wil iets anders! En niet eens zo’n intelligente band als Radiohead of Sigur Rós. Nee, ik wil The Scissor Sisters! In m’n hoofd zingt Jake Shears: “but I don’t feel like dancin’ when the old Joanna plays / my heart could take a chance but my two feet can’t find a way”. Geïrriteerd probeer ik me er niks van aan te trekken. “Kom op!“, zeg ik tegen mezelf. “Je wilt toch geestelijk opgebouwd worden?” Ik probeer me op “De Kracht van uw Liefde” te richten. Het lukt niet. Waaah! Hoe lang duurt dit nog?
Na de sprekers en het avondeten is er een worshipconcert. Help! Niet nog meer worship! Ik kom om in de worship! Alsjeblieft, iets niet-christelijks! Maar het concert duurt lang. Te lang. Net zolang tot iedereen in tongen spreekt en de aanwezigheid van God voelt: “Wees Stil voor het Aangezicht van God” en weer “De Kracht van Uw Liefde”. Zucht. Er komt geen einde aan. Totdat het wel afgelopen is. Gelukkig!
Een meisje wil me wel naar het station brengen. Op de passagiersstoel ligt een grote stapel Hillsong-cd’s, natuurlijk met Darlene Zschech op de voorkant. Ik voel de bui al hangen.
“Stop die bovenste cd eens in de cd-speler” zegt het meisje onderweg.
“Mag 3FM effe aan?”, vraag ik. “De hele dag heb ik niks anders gehoord dan worship.”
“Waarom?”, vraagt ze. “Dit zijn toch fijne aanbiddingsliedjes?”
Ik knik onwillig, zucht en geef haar de cd aan.
Terwijl Darlene Zschech door de auto schalt, neurie ik heel zachtjes: “but I don’t feel like dancin’ when the old Joanna plays / my heart could take a chance but my two feet can’t find a way…”
Log in om te reageren.
