Waarschijnlijk is dit niet de beste plek voor deze onnodig openhartige onthulling, maar ik kan het niet langer ontkennen: Ik word oud.
De lichamelijke aftakeling is begonnen: Ik heb nog geen last van een terugtrekkende haargrens, maar de laatste tijd groeit er wel op de meest vreemde plaatsen haar. Als ik niet regelmatig mijn rug, schouder, neus en oren van haren ontdoe, zie ik er uit als een weerwolf bij volle maan.
Ik ben niet echt zwaar geschapen: woog bij mijn geboorte minder dan tweeëndertighonderd gram en dat gewicht zat gezien mijn babyfoto’s voornamelijk in mijn hoofd. Jarenlang ben ik aardig mager gebleven, maar inmiddels heeft mijn buik toch het formaat aangenomen wat mij als vrouw voorzichtige felicitaties met de naderende gezinsuitbreiding op zou leveren.
Maar ook door anderen word ik er weinig subtiel op gewezen. Laatst was het tijd voor een nieuwe spijkerbroek. En dus stapte ik de jeansstore in waar ik al jaren mijn spijkerbroeken koop. Ik was er blijkbaar een tijd niet geweest, want de winkel was flink verbouwd. Binnen stampte keiharde housemuziek uit de boxen en ik vroeg me af hoe je in deze herrie moest communiceren met het personeel. Al snel zag ik dat dit waarschijnlijk geen probleem zou worden, want het meisje achter de toonbank stond vol overgave op een kauwgommetje te kauwen. Dat was duidelijk de enige activiteit die ze wilde ontplooien.
Tijdens de vijf minuten die volgden, staarde ik naar de stapels broeken en haalde ik er af en toe zo onhandig mogelijk eentje uit in een poging haar aandacht te trekken. Maar tevergeefs. Ik gaf het op en trok zelf maar een broek van de stapel waarvan ik vermoedde dat het mijn maat was en verdween in het pashokje. Toen ik even later naar buiten stapte in een iets te strak zittende broek met enorme slijtplekken op de knieën en een kontzak in mijn knieholte, riep de goudvis achter de toonbank zonder op te kijken: “We hebben ook nog die gewone ouderwetse Levi’s 501 voor u, meneer”. Ik trok mijn conclusies en vertrok. Ik had sowieso geen zin om 150 euro te betalen voor een al versleten broek.
Vroeger stond ik na een avondje stappen de volgende morgen om tien uur weer fris en fruitig naast mijn bed. Maar tegenwoordig word ik wakker met een enorme bowlingbal in mijn hoofd en ben ik minimaal een dag helemaal van slag. Dat vooruitzicht weerhield mij er vorig weekend niet van om de kroeg in te duiken met een paar vrienden. Rond twee uur fietste ik aardig aangeschoten naar huis. Het leek mij een goed idee om alvast de weg over te steken en aan de andere kant op het fietspad te gaan rijden. Maar na enige tijd dienden zich twee tegenliggers aan. Twee leuke meisjes van een jaar of achttien.
Ik dacht door met een elegant hupje op de stoep te springen indruk te kunnen maken. Helaas overschatte ik door de alcohol niet alleen mijn Don-Juan-gehalte, maar ook mijn fietskunsten. Mijn achterwiel bleef achter de stoeprand haken en ik belandde met een harde klap naast mijn fiets. Toen de meisjes stopten bij de bosjes waar ik in beland was, besefte ik hoe vergeefs mijn poging was geweest. Eén van hen vroeg: “Meneer, gaat het met u?”
Au! Ze zei meneer tegen me. Dat was nog pijnlijker dan de enorme schaafwonden op mijn knie.
De lichamelijke aftakeling is begonnen: Ik heb nog geen last van een terugtrekkende haargrens, maar de laatste tijd groeit er wel op de meest vreemde plaatsen haar. Als ik niet regelmatig mijn rug, schouder, neus en oren van haren ontdoe, zie ik er uit als een weerwolf bij volle maan.
Ik ben niet echt zwaar geschapen: woog bij mijn geboorte minder dan tweeëndertighonderd gram en dat gewicht zat gezien mijn babyfoto’s voornamelijk in mijn hoofd. Jarenlang ben ik aardig mager gebleven, maar inmiddels heeft mijn buik toch het formaat aangenomen wat mij als vrouw voorzichtige felicitaties met de naderende gezinsuitbreiding op zou leveren.
Maar ook door anderen word ik er weinig subtiel op gewezen. Laatst was het tijd voor een nieuwe spijkerbroek. En dus stapte ik de jeansstore in waar ik al jaren mijn spijkerbroeken koop. Ik was er blijkbaar een tijd niet geweest, want de winkel was flink verbouwd. Binnen stampte keiharde housemuziek uit de boxen en ik vroeg me af hoe je in deze herrie moest communiceren met het personeel. Al snel zag ik dat dit waarschijnlijk geen probleem zou worden, want het meisje achter de toonbank stond vol overgave op een kauwgommetje te kauwen. Dat was duidelijk de enige activiteit die ze wilde ontplooien.
Tijdens de vijf minuten die volgden, staarde ik naar de stapels broeken en haalde ik er af en toe zo onhandig mogelijk eentje uit in een poging haar aandacht te trekken. Maar tevergeefs. Ik gaf het op en trok zelf maar een broek van de stapel waarvan ik vermoedde dat het mijn maat was en verdween in het pashokje. Toen ik even later naar buiten stapte in een iets te strak zittende broek met enorme slijtplekken op de knieën en een kontzak in mijn knieholte, riep de goudvis achter de toonbank zonder op te kijken: “We hebben ook nog die gewone ouderwetse Levi’s 501 voor u, meneer”. Ik trok mijn conclusies en vertrok. Ik had sowieso geen zin om 150 euro te betalen voor een al versleten broek.
Vroeger stond ik na een avondje stappen de volgende morgen om tien uur weer fris en fruitig naast mijn bed. Maar tegenwoordig word ik wakker met een enorme bowlingbal in mijn hoofd en ben ik minimaal een dag helemaal van slag. Dat vooruitzicht weerhield mij er vorig weekend niet van om de kroeg in te duiken met een paar vrienden. Rond twee uur fietste ik aardig aangeschoten naar huis. Het leek mij een goed idee om alvast de weg over te steken en aan de andere kant op het fietspad te gaan rijden. Maar na enige tijd dienden zich twee tegenliggers aan. Twee leuke meisjes van een jaar of achttien.
Ik dacht door met een elegant hupje op de stoep te springen indruk te kunnen maken. Helaas overschatte ik door de alcohol niet alleen mijn Don-Juan-gehalte, maar ook mijn fietskunsten. Mijn achterwiel bleef achter de stoeprand haken en ik belandde met een harde klap naast mijn fiets. Toen de meisjes stopten bij de bosjes waar ik in beland was, besefte ik hoe vergeefs mijn poging was geweest. Eén van hen vroeg: “Meneer, gaat het met u?”
Au! Ze zei meneer tegen me. Dat was nog pijnlijker dan de enorme schaafwonden op mijn knie.
Log in om te reageren.
