Na een drukke werkweek schopt tweeverdienend Nederland de oppas massaal de deur uit om op zondagmiddag van het gezinsleven te kunnen genieten. De kinderen moeten dit natuurlijk ook leuk vinden. Om dit doel te bereiken, worden allerhande middelen en uitjes bedacht, al dan niet met educatieve waarde. Pa en ma willen tenslotte ook een pedagogische bijdrage leveren aan het gezin. Zo komt het dat op zonnige zondagmiddagen Nederland zich massaal richting kinderboerderij begeeft. Gezellig op drie vierkante meter met het gezin genieten van de vrije natuur.
Op zondagmiddag maak ook ik graag een lange wandeling. Zo kwam het dat ik op een goede zondag met mijn vader door het bos liep. Onderweg bedachten we dat we de vernieuwde kinderboerderij nog nooit hadden gezien en dat het leuk zou zijn om een kijkje te gaan nemen. Hadden we ons er maar nooit aan gewaagd.
Wat we daar aantroffen was geen kinderboerderij, maar een ware veldslag. Zodra ik het hek achter mij sloot, werd ik opgeschrikt door een peloton krijsende kinderen, dat in een wilde achtervolging twee mekkerende geiten te grazen wilde nemen. Aan de andere kant maakte een hangbuikzwijn zich snel uit de voeten. Ik gaf hem gelijk, want er stapte een moeder met een kwartet hamburgerkinderen op zulke woeste wijze in zijn richting, dat zelfs ik bedacht te vluchten. Vervolgens keek ik naar twee meisjes in een hoek, die gezellig knus een konijn op schoot hadden. Echter op een dusdanige manier, dat ik zeker wist wat er die avond op het menu van de eigenaar zou staan.
Dit was geen kinderboerderij, maar de Nederlandse Gazastrook!
Tien minuten later besloten we te gaan. Een illusie armer liepen we richting uitgang. Een beetje boos opende ik het hek, maar draaide me nog eenmaal om. Wat ik dit keer zag was geen stikkend konijn, maar ouders. Ouders scheldend op hun kinderen... en elkaar. Het zondagmiddaguitje bleek toch niet zo leuk te zijn als gedacht.
Ik betrapte mijzelf op een glimlach van leedvermaak terwijl we wegliepen.
“Net goed, stelletje snotapen...”
Op zondagmiddag maak ook ik graag een lange wandeling. Zo kwam het dat ik op een goede zondag met mijn vader door het bos liep. Onderweg bedachten we dat we de vernieuwde kinderboerderij nog nooit hadden gezien en dat het leuk zou zijn om een kijkje te gaan nemen. Hadden we ons er maar nooit aan gewaagd.
Wat we daar aantroffen was geen kinderboerderij, maar een ware veldslag. Zodra ik het hek achter mij sloot, werd ik opgeschrikt door een peloton krijsende kinderen, dat in een wilde achtervolging twee mekkerende geiten te grazen wilde nemen. Aan de andere kant maakte een hangbuikzwijn zich snel uit de voeten. Ik gaf hem gelijk, want er stapte een moeder met een kwartet hamburgerkinderen op zulke woeste wijze in zijn richting, dat zelfs ik bedacht te vluchten. Vervolgens keek ik naar twee meisjes in een hoek, die gezellig knus een konijn op schoot hadden. Echter op een dusdanige manier, dat ik zeker wist wat er die avond op het menu van de eigenaar zou staan.
Dit was geen kinderboerderij, maar de Nederlandse Gazastrook!
Tien minuten later besloten we te gaan. Een illusie armer liepen we richting uitgang. Een beetje boos opende ik het hek, maar draaide me nog eenmaal om. Wat ik dit keer zag was geen stikkend konijn, maar ouders. Ouders scheldend op hun kinderen... en elkaar. Het zondagmiddaguitje bleek toch niet zo leuk te zijn als gedacht.
Ik betrapte mijzelf op een glimlach van leedvermaak terwijl we wegliepen.
“Net goed, stelletje snotapen...”
Log in om te reageren.
