Het zit in de familie. Aan ons lijf geen pillen en polonaise. Je bent pas ziek als je niet meer rechtop kunt staan. Sommige dingen gaan vanzelf weer over. Naar de dokter kun je altijd nog.
Mijn opa had op z’n vijfenzestigste al een vergroeide heup. Het duurde tot z’n tachtigste voordat hij zich liet opereren en toen hebben ze hem nog bijna met verdovingspijltjes moeten neerschieten om ‘m in het ziekenhuis te krijgen. De andere tak van de familie is weer een ander verhaal. Volgens mijn vader hebben zijn ouders hoogstpersoonlijk bijgedragen aan de nationale stijging van de ziektekosten en bijbehorende verzekeringspremies. Maar dat terzijde.
Nu moest ik zelf onder het mes. De twee resterende melkkiezen in mijn gebit hadden besloten alsnog te willen wisselen. Probleem: er was geen wissel. Resultaat: twee gaten in mijn onderkaak. Op zich zie je daar niks van, maar het eet wel een beetje lastig. Mijn tandarts raadde implantologie aan. Daarbij denk je meteen aan protheses in andere regionen van het menselijk lichaam, maar in mijn geval ging het toch echt om twee kunstkiezen.
De folder die aan me was uitgereikt, was heel beeldend. Dat leidde ertoe dat ik de eerste afspraak bij de kaakspecialist maar gewoon had afgezegd. Het kwam me eigenlijk ook niet zo goed uit allemaal. Dat excuus kon ik geen tweede keer gebruiken. Ik moest er nu echt aan geloven. Op het laatste moment moest ik nog wat pillen gaan halen bij de apotheek. Stiekem hoopte ik dat ze niet voorradig zouden zijn, zodat de hele happening alsnog zou kunnen worden afgeblazen. De mevrouw van de apotheek constateerde dat ik nog niet geregistreerd stond. "Dat klopt!", antwoordde ik beleefd. Maar ik hoop hier de eerstkomende duizend jaar ook niet meer te komen, dacht ik ondertussen. De pillen die ik nodig had, waren gewoon op voorraad. Tot drie keer toe werd me op het hart gedrukt dat ik ze alle zes een uur voor de ingreep moest innemen.
Met zes pillen, wat druivensuiker en een peptalk achter de kiezen en een meelevende vriendin aan m’n zijde stapte ik de praktijk van de specialist binnen. Daar werd me beloofd dat het allemaal hartstikke mee zou vallen. Er werden nog eens zes injecties in m’n lijf gedrukt en toen ging men vlot aan de slag. Binnen een uur stond ik weer buiten. Met twee zakken ijs, een hoop goede raad en het beste ermee!
Volgende week mag ik terugkomen. Ik heb inmiddels een kaaklijn ontwikkeld waar mening man jaloers op zou zijn, volgens mij. Maar ach, sommige dingen gaan vanzelf weer over.
Mijn opa had op z’n vijfenzestigste al een vergroeide heup. Het duurde tot z’n tachtigste voordat hij zich liet opereren en toen hebben ze hem nog bijna met verdovingspijltjes moeten neerschieten om ‘m in het ziekenhuis te krijgen. De andere tak van de familie is weer een ander verhaal. Volgens mijn vader hebben zijn ouders hoogstpersoonlijk bijgedragen aan de nationale stijging van de ziektekosten en bijbehorende verzekeringspremies. Maar dat terzijde.
Nu moest ik zelf onder het mes. De twee resterende melkkiezen in mijn gebit hadden besloten alsnog te willen wisselen. Probleem: er was geen wissel. Resultaat: twee gaten in mijn onderkaak. Op zich zie je daar niks van, maar het eet wel een beetje lastig. Mijn tandarts raadde implantologie aan. Daarbij denk je meteen aan protheses in andere regionen van het menselijk lichaam, maar in mijn geval ging het toch echt om twee kunstkiezen.
De folder die aan me was uitgereikt, was heel beeldend. Dat leidde ertoe dat ik de eerste afspraak bij de kaakspecialist maar gewoon had afgezegd. Het kwam me eigenlijk ook niet zo goed uit allemaal. Dat excuus kon ik geen tweede keer gebruiken. Ik moest er nu echt aan geloven. Op het laatste moment moest ik nog wat pillen gaan halen bij de apotheek. Stiekem hoopte ik dat ze niet voorradig zouden zijn, zodat de hele happening alsnog zou kunnen worden afgeblazen. De mevrouw van de apotheek constateerde dat ik nog niet geregistreerd stond. "Dat klopt!", antwoordde ik beleefd. Maar ik hoop hier de eerstkomende duizend jaar ook niet meer te komen, dacht ik ondertussen. De pillen die ik nodig had, waren gewoon op voorraad. Tot drie keer toe werd me op het hart gedrukt dat ik ze alle zes een uur voor de ingreep moest innemen.
Met zes pillen, wat druivensuiker en een peptalk achter de kiezen en een meelevende vriendin aan m’n zijde stapte ik de praktijk van de specialist binnen. Daar werd me beloofd dat het allemaal hartstikke mee zou vallen. Er werden nog eens zes injecties in m’n lijf gedrukt en toen ging men vlot aan de slag. Binnen een uur stond ik weer buiten. Met twee zakken ijs, een hoop goede raad en het beste ermee!
Volgende week mag ik terugkomen. Ik heb inmiddels een kaaklijn ontwikkeld waar mening man jaloers op zou zijn, volgens mij. Maar ach, sommige dingen gaan vanzelf weer over.
Log in om te reageren.
