Ik probeer iedere kerstavond heel bewust te vieren door met wat mensen om mij heen een bepaalde hoeveelheid eten te consumeren, en daarna naar een kerkdienst of andere religieus getinte aangelegenheid te gaan. Dat is een traditie die ik van huis uit heb meegekregen. Geen slechte traditie, zo heb ik geconcludeerd. Dus probeer ik deze maar in ere te houden.
Bovendien, in iedere kerstnacht van ons leven zit poëzie verscholen. Zij is te vinden in de nabijheid en liefde van onze dierbaren; in de gezelligheid van een meer of minder overdadige maaltijd; in de preek van de priester, dominee of voorganger als we naar de kerk gaan; in de slecht gezongen, maar zo mooi bedoelde liedjes van kinderen; in het geruis van de wind over de koude daken; in de lichtschakeringen van deze stille, heilige nacht.
Al jarenlang zing ik iedere kerstnacht mee: “Ere zij God en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.” Maar de afgelopen jaren resoneert het “vrede op aarde” steeds minder in mijn hart. Wellicht ben ik me te bewust geworden van het leed op de wereld. Kinderen die in Afrika in gevaarlijke mijnen werken, vrouwen die op de vlucht slaan en verkracht of vermoord worden door hun belagers, mannen en vrouwen die onder slechte omstandigheden in grote fabrieken in Azië werken, dwaze moeders in Argentinië die gerechtigheid eisen, meisjes uit India die niet naar school kunnen gaan.
In iedere kerstnacht van ons leven zit poëzie verscholen, maar soms wordt deze macaber en zwartgallig, pikzwart. Zelfs witte engeltjes en fel verlichte kerstbomen helpen dan niet meer. Hoe bedoel je, vrede op aarde, in de mensen een welbehagen?
Desondanks zit in iedere nacht poëzie verscholen. De meeste van mijn nachten duren een paar uur, als het buiten donker is. Andere nachten duren dagenlang. Dan hunker ik naar het licht. Het licht dat mijn nacht van binnenuit weer zal verlichten. Dan weet ik: velen op aarde hunkeren met mij mee. Behalve een aanleiding voor het schrijven van zwartgallige poëzie is dat ook een troost, en zelfs een bemoediging.
Het is een vrij nieuw verschijnsel dat mensen zich inzetten voor mensen aan de andere kant van de wereld, in de hoop dat het leven van die ander er iets beter uit zal zien, zonder zelfs maar te weten wie die ander precies is. Voor mij zijn deze mensen een lichtend voorbeeld. Heb uw naaste lief, zelfs als u niet precies weet wie uw naaste is.
Het is niet vanzelfsprekend dat drie mannen zich opsluiten in een glazen huis en dagen niet eten, om vluchtelingen over de hele wereld te helpen. Het is niet vanzelfsprekend dat een vrouw van middelbare leeftijd een hele dag staat te verkleumen op de markt, om lichtjes voor Amnesty te verkopen. Het is niet vanzelfsprekend dat jongens en meisjes hun mooiste knuffelbeer in een schoenendoos stoppen en laten opsturen naar een ander kindje in een ver land. Het is niet vanzelfsprekend dat Funky visjes zich inzetten voor meisjes in India. Het is niet vanzelfsprekend dat er meer dan genoeg mensen zijn die geven aan anderen, ook aan onbekenden. Het is niet vanzelfsprekend. Het is een reden voor hoop en vrede om in onze ziel te bezinken.
Bovendien, in iedere kerstnacht van ons leven zit poëzie verscholen. Zij is te vinden in de nabijheid en liefde van onze dierbaren; in de gezelligheid van een meer of minder overdadige maaltijd; in de preek van de priester, dominee of voorganger als we naar de kerk gaan; in de slecht gezongen, maar zo mooi bedoelde liedjes van kinderen; in het geruis van de wind over de koude daken; in de lichtschakeringen van deze stille, heilige nacht.
Al jarenlang zing ik iedere kerstnacht mee: “Ere zij God en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.” Maar de afgelopen jaren resoneert het “vrede op aarde” steeds minder in mijn hart. Wellicht ben ik me te bewust geworden van het leed op de wereld. Kinderen die in Afrika in gevaarlijke mijnen werken, vrouwen die op de vlucht slaan en verkracht of vermoord worden door hun belagers, mannen en vrouwen die onder slechte omstandigheden in grote fabrieken in Azië werken, dwaze moeders in Argentinië die gerechtigheid eisen, meisjes uit India die niet naar school kunnen gaan.
In iedere kerstnacht van ons leven zit poëzie verscholen, maar soms wordt deze macaber en zwartgallig, pikzwart. Zelfs witte engeltjes en fel verlichte kerstbomen helpen dan niet meer. Hoe bedoel je, vrede op aarde, in de mensen een welbehagen?
Desondanks zit in iedere nacht poëzie verscholen. De meeste van mijn nachten duren een paar uur, als het buiten donker is. Andere nachten duren dagenlang. Dan hunker ik naar het licht. Het licht dat mijn nacht van binnenuit weer zal verlichten. Dan weet ik: velen op aarde hunkeren met mij mee. Behalve een aanleiding voor het schrijven van zwartgallige poëzie is dat ook een troost, en zelfs een bemoediging.
Het is een vrij nieuw verschijnsel dat mensen zich inzetten voor mensen aan de andere kant van de wereld, in de hoop dat het leven van die ander er iets beter uit zal zien, zonder zelfs maar te weten wie die ander precies is. Voor mij zijn deze mensen een lichtend voorbeeld. Heb uw naaste lief, zelfs als u niet precies weet wie uw naaste is.
Het is niet vanzelfsprekend dat drie mannen zich opsluiten in een glazen huis en dagen niet eten, om vluchtelingen over de hele wereld te helpen. Het is niet vanzelfsprekend dat een vrouw van middelbare leeftijd een hele dag staat te verkleumen op de markt, om lichtjes voor Amnesty te verkopen. Het is niet vanzelfsprekend dat jongens en meisjes hun mooiste knuffelbeer in een schoenendoos stoppen en laten opsturen naar een ander kindje in een ver land. Het is niet vanzelfsprekend dat Funky visjes zich inzetten voor meisjes in India. Het is niet vanzelfsprekend dat er meer dan genoeg mensen zijn die geven aan anderen, ook aan onbekenden. Het is niet vanzelfsprekend. Het is een reden voor hoop en vrede om in onze ziel te bezinken.
Log in om te reageren.
