De vrije zaterdag voor kerst. Ik strek mijn benen uit en leg ze op de tafel voor me. Mijn oog valt op de nieuwe Libelle. De verleiding is groot om eens te zien wat vrouwen zoal bezighoudt. Ik sla het blad open. Een oud gevoel bekruipt me. Het gevoel van de middelbare school als we met wat vrienden het dagboek van het meisje twee tafels voor ons te pakken hadden gekregen. Al haar hartsgeheimen werden slechts van ons gescheiden door het slotje in de rode kaft.
Niet dat dat zo ingewikkeld was. Met een paperclip kon zelfs de meest onhandige jongen van de klas zo’n slot nog kraken. Terwijl het gouden slotje op de tafel valt, wint de nieuwsgierigheid het van het schuldgevoel. De laatste hindernis tot een inzicht in de mysterieuze wereld van een vrouw is genomen. De geheimen van de meest onbegrijpelijke, maar meest boeiende levensvorm op deze planeet, zouden eindelijk onthuld kunnen worden.
De Libelle is voor mij min of meer een dagboek zonder slot. Nu vrouwlief even naar de stad is voor kerstversiering zie ik mijn kans schoon. Geen ‘Waarom zit je een vrouwenblad te lezen?’ of ‘Ik ga toch ook niet jouw Voetbal International doorbladeren!’ Mijn oog valt direct op een lezersonderzoek. ‘Helft van de vrouwen ziet op tegen kerst’, kopt het artikel. Da’s een kans van één op twee. De kans dat mijn vrouw opziet tegen kerst is dus net zo groot als dat ze een gen bezit waardoor haar borsten kleiner worden van overmatig koffiegebruik. Triviale weetjes voor een man. Mijn vrouw drinkt dus uitsluitend thee.
Maar hoe voorkom ik haar kerststress? Van mijn baas moet ik doorwerken tot de dag voor kerst. Helpen met de boodschappen is dus uitgesloten, en het zeulen met overvolle tassen is nu net één van de aspecten waar de vrouwen tegenop zien, volgens het onderzoek. De hele dag in de keuken staan en het missen van dierbaren spelen ook een rol.
Ik hoor een auto op het grind van onze oprijlaan tot stilstand komen. De Libelle sla ik dicht en ik doe nog snel een poging deze te positioneren zoals vrouwlief hem had achtergelaten. Een sleutel schuift in het slot. ‘Dag schat’, hoor ik mezelf zeggen, maar mijn gedachten zijn al bij 25 december.
Dit jaar ga ik het anders doen. Geen kerst-cd van Herman van Veen, geen Skyradio waar het gevoel van eenzaamheid door al die weemoedige kerstplaten nog eens wordt aangewakkerd, maar Slam FM. Daar blijven de kerstplaten tenminste beperkt tot een beukende remix van Last Christmas. Geen exotisch eten. Geen everzwijnmedaillons of struisvogelbiefstuk. Gewoon een kant en klare ovenkip. Geen dure wijn of champagne. Een kratje Amstel (‘zitten superpingels bij’), oom Henk drinkt dat ook. Geen afwas door de overdaad aan borden met toastjes en hapjes. Knabbelnoten, gewoon uit de zak, daar doet geen man moeilijk over.
Een simpel boodschappenlijstje, ik zou het bijna zelf nog kunnen halen vanmiddag, op mijn vrije zaterdag. En dat allemaal voor jou schat, zodat jij ook eens een rustige kerst hebt. Hoe anders was het geweest wanneer mijn schuldgevoel het had gewonnen van mijn nieuwsgierigheid. Wanneer ik niet stiekem in de Libelle had gekeken…
Niet dat dat zo ingewikkeld was. Met een paperclip kon zelfs de meest onhandige jongen van de klas zo’n slot nog kraken. Terwijl het gouden slotje op de tafel valt, wint de nieuwsgierigheid het van het schuldgevoel. De laatste hindernis tot een inzicht in de mysterieuze wereld van een vrouw is genomen. De geheimen van de meest onbegrijpelijke, maar meest boeiende levensvorm op deze planeet, zouden eindelijk onthuld kunnen worden.
De Libelle is voor mij min of meer een dagboek zonder slot. Nu vrouwlief even naar de stad is voor kerstversiering zie ik mijn kans schoon. Geen ‘Waarom zit je een vrouwenblad te lezen?’ of ‘Ik ga toch ook niet jouw Voetbal International doorbladeren!’ Mijn oog valt direct op een lezersonderzoek. ‘Helft van de vrouwen ziet op tegen kerst’, kopt het artikel. Da’s een kans van één op twee. De kans dat mijn vrouw opziet tegen kerst is dus net zo groot als dat ze een gen bezit waardoor haar borsten kleiner worden van overmatig koffiegebruik. Triviale weetjes voor een man. Mijn vrouw drinkt dus uitsluitend thee.
Maar hoe voorkom ik haar kerststress? Van mijn baas moet ik doorwerken tot de dag voor kerst. Helpen met de boodschappen is dus uitgesloten, en het zeulen met overvolle tassen is nu net één van de aspecten waar de vrouwen tegenop zien, volgens het onderzoek. De hele dag in de keuken staan en het missen van dierbaren spelen ook een rol.
Ik hoor een auto op het grind van onze oprijlaan tot stilstand komen. De Libelle sla ik dicht en ik doe nog snel een poging deze te positioneren zoals vrouwlief hem had achtergelaten. Een sleutel schuift in het slot. ‘Dag schat’, hoor ik mezelf zeggen, maar mijn gedachten zijn al bij 25 december.
Dit jaar ga ik het anders doen. Geen kerst-cd van Herman van Veen, geen Skyradio waar het gevoel van eenzaamheid door al die weemoedige kerstplaten nog eens wordt aangewakkerd, maar Slam FM. Daar blijven de kerstplaten tenminste beperkt tot een beukende remix van Last Christmas. Geen exotisch eten. Geen everzwijnmedaillons of struisvogelbiefstuk. Gewoon een kant en klare ovenkip. Geen dure wijn of champagne. Een kratje Amstel (‘zitten superpingels bij’), oom Henk drinkt dat ook. Geen afwas door de overdaad aan borden met toastjes en hapjes. Knabbelnoten, gewoon uit de zak, daar doet geen man moeilijk over.
Een simpel boodschappenlijstje, ik zou het bijna zelf nog kunnen halen vanmiddag, op mijn vrije zaterdag. En dat allemaal voor jou schat, zodat jij ook eens een rustige kerst hebt. Hoe anders was het geweest wanneer mijn schuldgevoel het had gewonnen van mijn nieuwsgierigheid. Wanneer ik niet stiekem in de Libelle had gekeken…
Log in om te reageren.
