Mijn vader en moeder hadden vroeger een snackbar. Een snackbar waar iedereen bleef hangen. Mannen en vrouwen uit de wijk zaten dan op rode plastic stoeltjes kroketten te eten en bier te drinken. Soms verkochten mijn ouders rum in het cafetaria, maar dan moest de kust veilig zijn. Soms was de kust niet veilig maar bleven de buurtgenoten toch zeuren om de rum. Dan vloekte mijn moeder en voegde mijn vader daaraan toe dat de kust niet veilig was.
Ik was vier en een paar maanden toen de snackbar van mijn ouders draaide als een tierelier. De vitrine waarin alles werd tentoongespreid was een chaos. Gehaktballen lagen bij de frikadellen en de kroketten bij de hamburgers. Daartussen zat wat plastic groen om alles gezond te laten lijken, of om het nog bevroren geheel een kleur te geven. Of, weet ik veel waarom dat aangevreten groen daartussen uitstak.
Tussen al die buurtgenoten die hun uitkering bij mijn papa en mama zaten op te eten en te drinken, zat mijn oom. Mijn oom was dik en dronk constant bier. Dat bier spoelde hij af en toe weg met een patatje oorlog. Ook viel hij op mannen, maar dat wist ik toen nog niet. Soms schoof hij mij wat geld toe voor in mijn spaarpot, soms sloeg hij mij. Daar zat geen regelmaat in. De ene week sloeg hij me vijf keer per week om me de week erna drie keer een gulden toe te stoppen.
Als het heel druk was dan moest ik mijn vader en moeder helpen. Ik stond dan in de vrieskamer. Mijn moeder riep in korte, legerachtige commando’s naar achteren wat ik moest pakken. Ik snuffelde dan zo snel als ik kon als een drugshond tussen de ingevroren dozen. Aan het eind van de dag lagen mijn handen open. Als de inmiddels dronken geworden buren vertrokken waren en mijn oom niet keek, dan aaide mijn vader mij ruw over mijn hoofd. Momenten waar ik alles voor over had en waar me ik op verheugde.
Toen ik tien was, stopten mijn ouders van de ene op de andere dag met de snackbar. Ik heb nooit begrepen waarom. Het was druk en er werd meer gedronken en gegeten dan ooit. Mijn moeder vertrouwde mij ooit eens op een winteravond toe: “Ik had genoeg van al dat vet”. Bij mijn vader had het lichaam vooral genoeg van al dat vet. Hij stierf twee weken nadat de snackbar haar deuren sloot.
De laatste tijd mis ik die periode van mijn leven enorm. In mijn hoofd hoor ik mijn moeder het geld tellen en ruik ik de stinkende adem van de buurtgenoten. De warme adem van alcohol, satésaus en gesneden ui. Als de weemoed te groot wordt, zet ik de frituurpan aan en eet ik tot ik misselijk word. Dan sluit ik mijn ogen en voel ik jouw ruwe vettige hand over mijn kruin gaan. En huil ik tot ik in slaap val.
Ik was vier en een paar maanden toen de snackbar van mijn ouders draaide als een tierelier. De vitrine waarin alles werd tentoongespreid was een chaos. Gehaktballen lagen bij de frikadellen en de kroketten bij de hamburgers. Daartussen zat wat plastic groen om alles gezond te laten lijken, of om het nog bevroren geheel een kleur te geven. Of, weet ik veel waarom dat aangevreten groen daartussen uitstak.
Tussen al die buurtgenoten die hun uitkering bij mijn papa en mama zaten op te eten en te drinken, zat mijn oom. Mijn oom was dik en dronk constant bier. Dat bier spoelde hij af en toe weg met een patatje oorlog. Ook viel hij op mannen, maar dat wist ik toen nog niet. Soms schoof hij mij wat geld toe voor in mijn spaarpot, soms sloeg hij mij. Daar zat geen regelmaat in. De ene week sloeg hij me vijf keer per week om me de week erna drie keer een gulden toe te stoppen.
Als het heel druk was dan moest ik mijn vader en moeder helpen. Ik stond dan in de vrieskamer. Mijn moeder riep in korte, legerachtige commando’s naar achteren wat ik moest pakken. Ik snuffelde dan zo snel als ik kon als een drugshond tussen de ingevroren dozen. Aan het eind van de dag lagen mijn handen open. Als de inmiddels dronken geworden buren vertrokken waren en mijn oom niet keek, dan aaide mijn vader mij ruw over mijn hoofd. Momenten waar ik alles voor over had en waar me ik op verheugde.
Toen ik tien was, stopten mijn ouders van de ene op de andere dag met de snackbar. Ik heb nooit begrepen waarom. Het was druk en er werd meer gedronken en gegeten dan ooit. Mijn moeder vertrouwde mij ooit eens op een winteravond toe: “Ik had genoeg van al dat vet”. Bij mijn vader had het lichaam vooral genoeg van al dat vet. Hij stierf twee weken nadat de snackbar haar deuren sloot.
De laatste tijd mis ik die periode van mijn leven enorm. In mijn hoofd hoor ik mijn moeder het geld tellen en ruik ik de stinkende adem van de buurtgenoten. De warme adem van alcohol, satésaus en gesneden ui. Als de weemoed te groot wordt, zet ik de frituurpan aan en eet ik tot ik misselijk word. Dan sluit ik mijn ogen en voel ik jouw ruwe vettige hand over mijn kruin gaan. En huil ik tot ik in slaap val.
Log in om te reageren.
