Ik trek de gordijnen open en wil ze eigenlijk direct weer sluiten. Het uitzicht is treurig. Buiten is het nat, grauw en grijs. De dag heeft zich nog niet los kunnen rukken uit de schemering. De zon heeft een vrije dag.
Ideale omstandigheden om de hele zondag op de bank te kruipen en film te kijken. In mijn kast staat gelukkig een redelijk imposante verzameling dvd’s, die ik de afgelopen jaren heb gekocht. Dus ik kan even vooruit.
Ik raak normaalgesproken niet zo snel geïrriteerd. De bumperklevers die altijd vlak voor me zitten; eindeloos in de wacht staan bij de helpdesk van mijn internetprovider; de zogenaamd handige schenkopening van een pak sap die het onmogelijk maakt om te schenken zonder dat de helft er naast klotst; mensen bij de kassa die contant willen betalen en na drie keer de tel te zijn kwijtgeraakt er uiteindelijk achter komen dat ze net vijf cent te kort komen. Mij krijgen ze niet gek!
Maar helaas zorgt het kopen van een dvd bij mij altijd voor een licht verhoogde bloeddruk. Want vaak zijn de dvd’s beplakt met grote lelijke stickers, die schreeuwen dat het een goeie film, een voordelige aanbieding of beide betreft. De dvd’s zitten altijd verpakt in een plasticfolie, waarvan het al een aardige opgave is om deze eraf te krijgen zonder je vingers open te halen. Als me dat uiteindelijk gelukt is, blijkt dat die waardeloze rotkinderen in Taiwan de stickers niet op deze folie geplakt hebben, maar op de dvd zelf. Waardoor ik weer een half uur bezig ben om ze eraf te krijgen. Deze stickers zijn erop geplakt om mij over te halen deze film te kopen. Als ik daar uiteindelijk ingetrapt ben, zijn de stickers toch overbodig geworden. Plak ze dan niet op de dvd!
Maar goed. Ik trek mijn trainingsbroek aan, pak een grote zak pepernoten en besluit om te beginnen met “The Rock”, daarna “The Shawshank Redemption”. Als de zak pepernoten al lang op is en mijn rug doorligplekken begint te vertonen, is “The Truman Show” aan de beurt. Een film waarin Jim Carry een gewoon leven denkt te hebben, maar de hoofdpersoon blijkt te zijn in een televisieshow, die hem al zijn hele leven volgt. Iedereen om hem heen is acteur en alles is decor.
Plotseling bekruipt mij het onheilspellende gevoel dat dit bij mij ook het geval kan zijn. Misschien zit mijn huis ook vol verborgen camera’s en kijkt de hele wereld mee. Al denk ik niet dat mijn leven interessant genoeg is om miljoenen kijkers te trekken. Aan de andere kant kijken er ook nog steeds heel veel mensen naar een zichzelf overschattende zanger, die denkt dat hij de wereld redt door een maand tussen het plebs te gaan wonen, of naar SBS-nieuws over een gepensioneerde buschauffeur uit Stadskanaal, die zijn postzegelverzameling in het afwaswater heeft laten vallen.
Voor de zekerheid haal ik mijn hand toch maar even uit de Al-Bundy-stand. Want als er mensen mee kijken, hebben ze mij vanmorgen niet al te fris wakker zien worden; mij onder de douche vals horen zingen, begeleid door een paar harde scheten en een heel slecht dansje en gekke bekken zien trekken in de spiegel. Ze hebben mij in de kerk zien vechten tegen de slaap, wakker gehouden door mijn buurvrouw die mij pepermuntjes toe bleef stoppen. Dit tot grote vreugde van haar zoontje die iedere keer als ik knikkebolde ook een Kingetje kreeg. En ze zien me nu al een paar uur op de bank liggen. Plotseling schieten er allerlei beelden door mijn hoofd van dingen die ik in het verleden gedaan heb, waarvan ik echt niet zou willen dat de hele wereld mee keek.
Verschrikt zit ik recht op. Van al dat film kijken word je behoorlijk paranoia. Buiten is het inmiddels droog. Tijd voor een wandeling.
Ideale omstandigheden om de hele zondag op de bank te kruipen en film te kijken. In mijn kast staat gelukkig een redelijk imposante verzameling dvd’s, die ik de afgelopen jaren heb gekocht. Dus ik kan even vooruit.
Ik raak normaalgesproken niet zo snel geïrriteerd. De bumperklevers die altijd vlak voor me zitten; eindeloos in de wacht staan bij de helpdesk van mijn internetprovider; de zogenaamd handige schenkopening van een pak sap die het onmogelijk maakt om te schenken zonder dat de helft er naast klotst; mensen bij de kassa die contant willen betalen en na drie keer de tel te zijn kwijtgeraakt er uiteindelijk achter komen dat ze net vijf cent te kort komen. Mij krijgen ze niet gek!
Maar helaas zorgt het kopen van een dvd bij mij altijd voor een licht verhoogde bloeddruk. Want vaak zijn de dvd’s beplakt met grote lelijke stickers, die schreeuwen dat het een goeie film, een voordelige aanbieding of beide betreft. De dvd’s zitten altijd verpakt in een plasticfolie, waarvan het al een aardige opgave is om deze eraf te krijgen zonder je vingers open te halen. Als me dat uiteindelijk gelukt is, blijkt dat die waardeloze rotkinderen in Taiwan de stickers niet op deze folie geplakt hebben, maar op de dvd zelf. Waardoor ik weer een half uur bezig ben om ze eraf te krijgen. Deze stickers zijn erop geplakt om mij over te halen deze film te kopen. Als ik daar uiteindelijk ingetrapt ben, zijn de stickers toch overbodig geworden. Plak ze dan niet op de dvd!
Maar goed. Ik trek mijn trainingsbroek aan, pak een grote zak pepernoten en besluit om te beginnen met “The Rock”, daarna “The Shawshank Redemption”. Als de zak pepernoten al lang op is en mijn rug doorligplekken begint te vertonen, is “The Truman Show” aan de beurt. Een film waarin Jim Carry een gewoon leven denkt te hebben, maar de hoofdpersoon blijkt te zijn in een televisieshow, die hem al zijn hele leven volgt. Iedereen om hem heen is acteur en alles is decor.
Plotseling bekruipt mij het onheilspellende gevoel dat dit bij mij ook het geval kan zijn. Misschien zit mijn huis ook vol verborgen camera’s en kijkt de hele wereld mee. Al denk ik niet dat mijn leven interessant genoeg is om miljoenen kijkers te trekken. Aan de andere kant kijken er ook nog steeds heel veel mensen naar een zichzelf overschattende zanger, die denkt dat hij de wereld redt door een maand tussen het plebs te gaan wonen, of naar SBS-nieuws over een gepensioneerde buschauffeur uit Stadskanaal, die zijn postzegelverzameling in het afwaswater heeft laten vallen.
Voor de zekerheid haal ik mijn hand toch maar even uit de Al-Bundy-stand. Want als er mensen mee kijken, hebben ze mij vanmorgen niet al te fris wakker zien worden; mij onder de douche vals horen zingen, begeleid door een paar harde scheten en een heel slecht dansje en gekke bekken zien trekken in de spiegel. Ze hebben mij in de kerk zien vechten tegen de slaap, wakker gehouden door mijn buurvrouw die mij pepermuntjes toe bleef stoppen. Dit tot grote vreugde van haar zoontje die iedere keer als ik knikkebolde ook een Kingetje kreeg. En ze zien me nu al een paar uur op de bank liggen. Plotseling schieten er allerlei beelden door mijn hoofd van dingen die ik in het verleden gedaan heb, waarvan ik echt niet zou willen dat de hele wereld mee keek.
Verschrikt zit ik recht op. Van al dat film kijken word je behoorlijk paranoia. Buiten is het inmiddels droog. Tijd voor een wandeling.
Log in om te reageren.
