“To accomplish great things, we must dream as well as act”
Helemaal in de wolken van een goede film. Ken je dat? Het doet iets met me. Ben er nog niet precies achter waarom en hoe. Een ongelooflijk sterk verlangen om te leven komt naar boven. Frappant. Het zien van een voorgeschotelde werkelijkheid roept leven in mij op. Niet alleen een verlangen om te leven, maar ook een drive om actie te ondernemen. Hoop en geloof dat alles kan. Everything is possible!
‘Brideflight’, de film die ik onlangs heb gezien, bekeek ik met een dubbele
bril. Prachtig! Mijn twee oud-klasgenootjes schitterden werkelijk in hun rol. They made it! Hun droom. Als actrice wil je niets anders dan schitteren op het grote witte doek. They got to do it!
De film vertelt het verhaal van drie jonge vrouwen en één vrijgezelle man. De meiden vliegen hun verloofdes achterna naar Nieuw-Zeeland. Allen vertrekken ze met dromen, verlangens en hoop in hun hart om daar een mooi nieuw leven te beginnen.
Het mooie van film is dat je de pijn van andermans keuzes, fouten en stommiteiten niet zelf hoeft te doorstaan. Tegelijkertijd vaar je mee op de glückliche emoties en successen van de personages. Het door elkaar lopen van deze twee waarheden, doet wat met mij! Je weet dat je leeft wanneer je dat voelt. Je kan pas voelen, als je geraakt wordt, als een persoon, situatie, woorden of klanken bij je binnenkomen.
Als geen ander ken ik de magie van het reizen. Ergens naar toe gaan en daar een tijdje leven. Een bestaan opbouwen voor korte of langere tijd. Het lijkt alsof ik pas op die momenten uit mijn veilige schulp kruip en onbevangen de werkelijkheid in durf te stappen. Alsof ik dan pas durf te vertrouwen op al het goede dat mij al mijn hele leven vergezelt. Gek! Toch is het zo.
Wat is dat dan? Dat als je bent waar je bent, in je eigen stad en woonplaats ergens in Nederland, dromen vaak toch onbereikbaar(-der) lijken. Ik zeg lijken, omdat ik weet dat het tegendeel waar is. Maar toch zit er een discrepantie. Ik doe niet altijd wat ik weet. Raar! Toch waar.
Het einde van het jaar nadert. De tijd is rijp om vooruit te kijken, keuzes te maken, richting te bepalen en koers te zetten naar land. Land dat ik wil veroveren. Mijn koers is richting land, vaste land. Wat zoveel betekent als niet meer verschepen naar het buitenland, geplant zijn waar ik nu ben, woon en leef. Lekker settelen en, terwijl ik onderweg ben, lekker van al het moois genieten wat komt.
Ik zeg actie en go with the flow.
Aju!
Helemaal in de wolken van een goede film. Ken je dat? Het doet iets met me. Ben er nog niet precies achter waarom en hoe. Een ongelooflijk sterk verlangen om te leven komt naar boven. Frappant. Het zien van een voorgeschotelde werkelijkheid roept leven in mij op. Niet alleen een verlangen om te leven, maar ook een drive om actie te ondernemen. Hoop en geloof dat alles kan. Everything is possible!
‘Brideflight’, de film die ik onlangs heb gezien, bekeek ik met een dubbele
bril. Prachtig! Mijn twee oud-klasgenootjes schitterden werkelijk in hun rol. They made it! Hun droom. Als actrice wil je niets anders dan schitteren op het grote witte doek. They got to do it!
De film vertelt het verhaal van drie jonge vrouwen en één vrijgezelle man. De meiden vliegen hun verloofdes achterna naar Nieuw-Zeeland. Allen vertrekken ze met dromen, verlangens en hoop in hun hart om daar een mooi nieuw leven te beginnen.
Het mooie van film is dat je de pijn van andermans keuzes, fouten en stommiteiten niet zelf hoeft te doorstaan. Tegelijkertijd vaar je mee op de glückliche emoties en successen van de personages. Het door elkaar lopen van deze twee waarheden, doet wat met mij! Je weet dat je leeft wanneer je dat voelt. Je kan pas voelen, als je geraakt wordt, als een persoon, situatie, woorden of klanken bij je binnenkomen.
Als geen ander ken ik de magie van het reizen. Ergens naar toe gaan en daar een tijdje leven. Een bestaan opbouwen voor korte of langere tijd. Het lijkt alsof ik pas op die momenten uit mijn veilige schulp kruip en onbevangen de werkelijkheid in durf te stappen. Alsof ik dan pas durf te vertrouwen op al het goede dat mij al mijn hele leven vergezelt. Gek! Toch is het zo.
Wat is dat dan? Dat als je bent waar je bent, in je eigen stad en woonplaats ergens in Nederland, dromen vaak toch onbereikbaar(-der) lijken. Ik zeg lijken, omdat ik weet dat het tegendeel waar is. Maar toch zit er een discrepantie. Ik doe niet altijd wat ik weet. Raar! Toch waar.
Het einde van het jaar nadert. De tijd is rijp om vooruit te kijken, keuzes te maken, richting te bepalen en koers te zetten naar land. Land dat ik wil veroveren. Mijn koers is richting land, vaste land. Wat zoveel betekent als niet meer verschepen naar het buitenland, geplant zijn waar ik nu ben, woon en leef. Lekker settelen en, terwijl ik onderweg ben, lekker van al het moois genieten wat komt.
Ik zeg actie en go with the flow.
Aju!
Log in om te reageren.
