Ik heb lange tijd een vriendin gehad die vier keer per dag van ondergoed wisselde. Ik heb ook een vriendin gehad die weigerde om naar een afspraak te gaan van de orthodontist om haar beugel er uit te laten halen. Ook meerdere brieven van de kant van de orthodontist en zelfs een persoonlijk gesprek bij hem thuis konden haar niet op andere gedachten brengen.
Ze loopt nu al elf jaar rond met haar beugel. Het moet gezegd, de beugel staat haar mooi. Maar ook mooie dingen moeten op een dag verdwijnen of kapot. Zo ook beugels met felgele elastiekjes.
Het was half zeven in de avond. Mijn vriendin verwisselde voor de derde keer haar ondergoed. Ik mocht bij hoge uitzondering kijken hoe ze dat deed. Maar ik mocht haar niet afleiden. Kijken en mijn mond houden. Ik ademde zachtjes. Ik kon geen viezigheid ontdekken. De kast stond open. Er lagen drie hoge stapels. In het midden lagen de lichtroze. Het moeten er ongeveer tien zijn geweest. Rechts en links van het roze stapeltje lagen blauwe onderbroeken. Op alle slipjes zat een strikje gestikt. Het rook naar Hema.
Haar linkerbeen was door het linkerpijpje van haar ondergoed gestoken. Ik voelde een kriebel opkomen. Mijn keel zette zich schrap voor een hoestbui. Mijn hersenen hielden het instinct tegen. Met haar linkerhand leunde ze op het bed om zo makkelijker haar rechterbeen in het rechter pijpje te steken. Ik moest hoesten, onbedaarlijk hoesten. Ze viel en stond met haar rechtervoet op haar ondergoed. Het roze strikje stak tussen haar tenen door. Toen werd ik de kamer uitgejaagd. Door mijn schuld was haar ondergoed vies en moest het hele ritueel opnieuw.
Een dag later kreeg ik een brief van haar. Ze wilde me niet meer zien. Net zoals Sabrina, Kiki en Natasha mij niet meer wilden zien, omdat ik mijn schoenen niet uitdeed in huis of voor de zoveelste keer vergeten was dat donkere en witte was niet samen gaat. Ze schreef dat ze geen enkele moeite had om onze relatie te beëindigen. Ze had het zoenen ook steeds onhygiënischer gevonden. “Want,” zo schrijft ze: “iemand die tijgernootjes eet en daarna een meisje zoent heeft geen respect voor de mensheid.” Aan de basis van het einde van mijn relatie lag het eten van tijgernootjes. Veel relaties eindigen door constante onenigheid, ruzies en bedrog. Een enkele sneuvelt op vreemdgaan, maar een relatie die eindigt op tijgernootjes kon uniek genoemd worden.
Nu ben ik liefdesdokter. Dat staat ook op mijn pas gedrukte visitekaartjes: Jos de Jager - Dokter van de Liefde. Ik maak mijn eigen relatie niet beter. Nee, ik red relaties van andere stuntelaars. Zo schrijf ik liefdesbrieven voor deze en gene. Brieven, mierzoet, maar onweerstaanbaar. En soms, als het moet, ben ik een stand-in. Dan strooi ik op afgesproken plekken met grappen, verzen uit dichtbundels en wijn, veel zoete, witte wijn. Soms zoen ik, maar alleen als het echt niet anders kan.
Vaak maak ik met mijn brieven beginnende of vastgeroeste relaties kapot. Mensen eisen dan hun geld terug en verscheuren mijn uitgedeelde visitekaartjes voor mijn ogen. Dat zijn de meest weggezakte stuntelaars, de liefdesnietsnutten. Ze snappen er niks van. Echte liefde is een liefde die eindigt met een pijnlijke, mierzoete brief. Dat is geen geldklopperij of slecht werk. Nee, dat is totale barmhartigheid.
Ze loopt nu al elf jaar rond met haar beugel. Het moet gezegd, de beugel staat haar mooi. Maar ook mooie dingen moeten op een dag verdwijnen of kapot. Zo ook beugels met felgele elastiekjes.
Het was half zeven in de avond. Mijn vriendin verwisselde voor de derde keer haar ondergoed. Ik mocht bij hoge uitzondering kijken hoe ze dat deed. Maar ik mocht haar niet afleiden. Kijken en mijn mond houden. Ik ademde zachtjes. Ik kon geen viezigheid ontdekken. De kast stond open. Er lagen drie hoge stapels. In het midden lagen de lichtroze. Het moeten er ongeveer tien zijn geweest. Rechts en links van het roze stapeltje lagen blauwe onderbroeken. Op alle slipjes zat een strikje gestikt. Het rook naar Hema.
Haar linkerbeen was door het linkerpijpje van haar ondergoed gestoken. Ik voelde een kriebel opkomen. Mijn keel zette zich schrap voor een hoestbui. Mijn hersenen hielden het instinct tegen. Met haar linkerhand leunde ze op het bed om zo makkelijker haar rechterbeen in het rechter pijpje te steken. Ik moest hoesten, onbedaarlijk hoesten. Ze viel en stond met haar rechtervoet op haar ondergoed. Het roze strikje stak tussen haar tenen door. Toen werd ik de kamer uitgejaagd. Door mijn schuld was haar ondergoed vies en moest het hele ritueel opnieuw.
Een dag later kreeg ik een brief van haar. Ze wilde me niet meer zien. Net zoals Sabrina, Kiki en Natasha mij niet meer wilden zien, omdat ik mijn schoenen niet uitdeed in huis of voor de zoveelste keer vergeten was dat donkere en witte was niet samen gaat. Ze schreef dat ze geen enkele moeite had om onze relatie te beëindigen. Ze had het zoenen ook steeds onhygiënischer gevonden. “Want,” zo schrijft ze: “iemand die tijgernootjes eet en daarna een meisje zoent heeft geen respect voor de mensheid.” Aan de basis van het einde van mijn relatie lag het eten van tijgernootjes. Veel relaties eindigen door constante onenigheid, ruzies en bedrog. Een enkele sneuvelt op vreemdgaan, maar een relatie die eindigt op tijgernootjes kon uniek genoemd worden.
Nu ben ik liefdesdokter. Dat staat ook op mijn pas gedrukte visitekaartjes: Jos de Jager - Dokter van de Liefde. Ik maak mijn eigen relatie niet beter. Nee, ik red relaties van andere stuntelaars. Zo schrijf ik liefdesbrieven voor deze en gene. Brieven, mierzoet, maar onweerstaanbaar. En soms, als het moet, ben ik een stand-in. Dan strooi ik op afgesproken plekken met grappen, verzen uit dichtbundels en wijn, veel zoete, witte wijn. Soms zoen ik, maar alleen als het echt niet anders kan.
Vaak maak ik met mijn brieven beginnende of vastgeroeste relaties kapot. Mensen eisen dan hun geld terug en verscheuren mijn uitgedeelde visitekaartjes voor mijn ogen. Dat zijn de meest weggezakte stuntelaars, de liefdesnietsnutten. Ze snappen er niks van. Echte liefde is een liefde die eindigt met een pijnlijke, mierzoete brief. Dat is geen geldklopperij of slecht werk. Nee, dat is totale barmhartigheid.
Log in om te reageren.
