Waah! Ik moet naar de les! Ik moet opschieten! Waar zijn m’n sokken? Ik rommel door de lade, op zoek naar twee gelijke sokken. Natuurlijk liggen er alleen ongelijke sokken in de la. Waarom heb ik dat soort dingen altijd als ik haast heb?
Daar, één Nijntje sok, met een witte Nijntje op een zwarte achtergrond met rode hartjes erom heen. Nu nog een sok die daar enigszins op lijkt. Daar! Die Hello Kitty sokken! Die lijken er wel op. Ook zwart met een wit figuurtje erop. Snel doe ik ze allebei aan. Nu maar hopen dat niemand m’n sokken van dichtbij gaat bestuderen...maar dat zou ook een beetje vreemd zijn.
Pfiew. Nu nog m’n schoenen. Maar net als ik m’n schoenen van onder m’n bed vandaan vis, hoor ik een stemmetje.“Hee, ik pas helemaal niet bij die Hello Kitty sok!” Ik kijk naar beneden. De Nijntje sok kijkt boos naar me. “Ja, en ik lijk helemaal niet op hem!”, zeurt de andere sok. “Kom op,” zeg ik streng. “Niet zeuren nu. Jullie lijken een beetje op elkaar. Da’s voldoende!” Dan kijk ik naar m’n sokkenla. Alle alleenstaande sokken staan overeind en kijken me aan.
“Wij willen niet meer alleen zijn!”, protesteren ze. “Wij willen onze andere sokken!” Hulpeloos haal ik m’n schouders op. “Ik weet het ook niet! Volgens mij eet de wasmachine soms sokken! Of denkt iemand anders dat ze van hem of haar zijn! Of misschien verlies ik er een paar halverwege de wasmachine en m’n kamer!” Maar de sokken luisteren niet. Ze blijven protesteren.
“Als we nou allemaal single zouden zijn… dan viel het nog mee! Maar nee, die nieuwe H&M sokken die je vorige week hebt gekocht, die zijn nog wel samen! Die zijn nog wel met z’n tweeën! En ze kijken ons allemaal zo vreemd aan!”
Nu heb ik het gehad. “Ik loop wel op blote voeten!”, roep ik. Ik trek de Nijntje sok en de Hello Kitty sok uit, gooi ze in de la, en smijt de deur van de kast dicht.
Ziezo. Die zijn stil. Gelukkig heb ik maar één paar alledaagse schoenen (m’n chucks), anders zouden die ook nog gaan zeuren. Ik schiet met m’n blote voeten in m’n chucks en ren bijna m’n kamer uit.
Maar dan beginnen alle alleenstaande sokken keihard dat liedje van Aimee Mann te zingen: “One is the loneliest number/ That you'll ever know/ One is the loneliest number...”
Help! Waarom is er geen Funky Fish voor sokken?
Daar, één Nijntje sok, met een witte Nijntje op een zwarte achtergrond met rode hartjes erom heen. Nu nog een sok die daar enigszins op lijkt. Daar! Die Hello Kitty sokken! Die lijken er wel op. Ook zwart met een wit figuurtje erop. Snel doe ik ze allebei aan. Nu maar hopen dat niemand m’n sokken van dichtbij gaat bestuderen...maar dat zou ook een beetje vreemd zijn.
Pfiew. Nu nog m’n schoenen. Maar net als ik m’n schoenen van onder m’n bed vandaan vis, hoor ik een stemmetje.“Hee, ik pas helemaal niet bij die Hello Kitty sok!” Ik kijk naar beneden. De Nijntje sok kijkt boos naar me. “Ja, en ik lijk helemaal niet op hem!”, zeurt de andere sok. “Kom op,” zeg ik streng. “Niet zeuren nu. Jullie lijken een beetje op elkaar. Da’s voldoende!” Dan kijk ik naar m’n sokkenla. Alle alleenstaande sokken staan overeind en kijken me aan.
“Wij willen niet meer alleen zijn!”, protesteren ze. “Wij willen onze andere sokken!” Hulpeloos haal ik m’n schouders op. “Ik weet het ook niet! Volgens mij eet de wasmachine soms sokken! Of denkt iemand anders dat ze van hem of haar zijn! Of misschien verlies ik er een paar halverwege de wasmachine en m’n kamer!” Maar de sokken luisteren niet. Ze blijven protesteren.
“Als we nou allemaal single zouden zijn… dan viel het nog mee! Maar nee, die nieuwe H&M sokken die je vorige week hebt gekocht, die zijn nog wel samen! Die zijn nog wel met z’n tweeën! En ze kijken ons allemaal zo vreemd aan!”
Nu heb ik het gehad. “Ik loop wel op blote voeten!”, roep ik. Ik trek de Nijntje sok en de Hello Kitty sok uit, gooi ze in de la, en smijt de deur van de kast dicht.
Ziezo. Die zijn stil. Gelukkig heb ik maar één paar alledaagse schoenen (m’n chucks), anders zouden die ook nog gaan zeuren. Ik schiet met m’n blote voeten in m’n chucks en ren bijna m’n kamer uit.
Maar dan beginnen alle alleenstaande sokken keihard dat liedje van Aimee Mann te zingen: “One is the loneliest number/ That you'll ever know/ One is the loneliest number...”
Help! Waarom is er geen Funky Fish voor sokken?
Log in om te reageren.
