De afgelopen weken heb ik veel tijd doorgebracht in treinen. Ik houd van reizen met het openbaar vervoer en maak me dan ook niet druk om vertragingen of storingen. Als ik zin heb in contact met mensen laat ik de stiltecoupé voor wat hij is en begeef ik mij onder het (harder) pratende volk, de huilende kinderen en flirtende mannen en vrouwen. Zo ook gisteren…
Terwijl ik mijn jas ophang, valt mijn oog op een oude man die wat onzeker om zich heenkijkt. Hij haalt een gekreukeld papiertje uit de binnenzak van zijn colbert, leest de woorden die erop staan, kijkt naar buiten en dan naar zijn horloge. Vervolgens gaat hij zitten en leunt hij met zijn hoofd naar achteren. Zijn handen trillen, ik weet niet of het door de ouderdom komt of door de ogenschijnlijke gespannenheid. Omdat de man tot rust lijkt te komen, spreek ik hem niet aan.
Oude mensen raken me en soms voelt dat erg ongemakkelijk. Het lijkt namelijk alsof ze zo mijn hart binnenwandelen en met hun krachtige kwetsbaarheid dan laten zien dat je gewoon mag zijn wie je bent. Ik kom tot rust van oude mensen, voel me door hen gezien en geliefd; het zogenaamde proces des levens dat we al dan niet kunnen omarmen.
Ik pak een krant die achtergelaten is door een medereiziger en laat mijn ogen over de koppen glijden. “Elke dag plegen vier of vijf anonieme Nederlanders zelfmoord.” Het artikel beschrijft dat artsen zich zorgen maken, omdat suïcide een zogenaamde nederlaag is voor de psychiatrie en zij door deze wanhoopsdaden van (jonge) mensen gezicht verliezen. Een nederlaag voor de psychiatrie? Ik lees verder en voel mijn boosheid over de zakelijke en egocentrische benadering van dit onderwerp toenemen. Vereenzaming en gebrek aan liefde en acceptatie worden kort als 'vervelende oorzaak' van zelfmoord genoemd, maar 'daar ging het nu niet over'. En waar gaat dit dan wel over? Over de portemonnee van onze psychiaters en de farmaceutische industrie?
Terwijl ik bijna briesend van boosheid verder lees, zie ik vanuit mijn ooghoek de oude man weer zitten. Hij praat met een jongen van een jaar of twintig en maakt grapjes met hem. Dan hoor ik hem zeggen: "Maak je niet druk om wat andere mensen van je denken, want als jij doet waar je goed in bent en als jij andere mensen helpt en respecteert zoals ze zijn, zul je een van de gelukkigste mensen op aarde zijn. Je helpt dan niet alleen jezelf, maar ook een ander.” Spijker op z’n kop opa! Het gaat erom dat we mensen aanmoedigen en leren om onszelf aan een ander te geven zodat we niet vereenzamen en vervreemden van liefde en geborgenheid! Een nederlaag voor de liefde en de mensheid, dat is wat suïcide is!
Toen de trein tot stilstand kwam, liep de jongen met een glimlach op zijn gezicht de coupé uit. Hij was gezien... Ik keek naar de oude man. Hij stak zijn duim naar me op en op zijn gezicht verscheen de mooiste lach. Ik lachte naar hem terug en wilde het liefst tegen de welbespraakte artsen uit het artikel zeggen dat ik vandaag de nooit te stoppen ondergang van hun carriere had ontmoet: een liefdevol perkamenten gezicht dat onbaatzuchtig het hart van een verloren ziel omarmde.
Terwijl ik mijn jas ophang, valt mijn oog op een oude man die wat onzeker om zich heenkijkt. Hij haalt een gekreukeld papiertje uit de binnenzak van zijn colbert, leest de woorden die erop staan, kijkt naar buiten en dan naar zijn horloge. Vervolgens gaat hij zitten en leunt hij met zijn hoofd naar achteren. Zijn handen trillen, ik weet niet of het door de ouderdom komt of door de ogenschijnlijke gespannenheid. Omdat de man tot rust lijkt te komen, spreek ik hem niet aan.
Oude mensen raken me en soms voelt dat erg ongemakkelijk. Het lijkt namelijk alsof ze zo mijn hart binnenwandelen en met hun krachtige kwetsbaarheid dan laten zien dat je gewoon mag zijn wie je bent. Ik kom tot rust van oude mensen, voel me door hen gezien en geliefd; het zogenaamde proces des levens dat we al dan niet kunnen omarmen.
Ik pak een krant die achtergelaten is door een medereiziger en laat mijn ogen over de koppen glijden. “Elke dag plegen vier of vijf anonieme Nederlanders zelfmoord.” Het artikel beschrijft dat artsen zich zorgen maken, omdat suïcide een zogenaamde nederlaag is voor de psychiatrie en zij door deze wanhoopsdaden van (jonge) mensen gezicht verliezen. Een nederlaag voor de psychiatrie? Ik lees verder en voel mijn boosheid over de zakelijke en egocentrische benadering van dit onderwerp toenemen. Vereenzaming en gebrek aan liefde en acceptatie worden kort als 'vervelende oorzaak' van zelfmoord genoemd, maar 'daar ging het nu niet over'. En waar gaat dit dan wel over? Over de portemonnee van onze psychiaters en de farmaceutische industrie?
Terwijl ik bijna briesend van boosheid verder lees, zie ik vanuit mijn ooghoek de oude man weer zitten. Hij praat met een jongen van een jaar of twintig en maakt grapjes met hem. Dan hoor ik hem zeggen: "Maak je niet druk om wat andere mensen van je denken, want als jij doet waar je goed in bent en als jij andere mensen helpt en respecteert zoals ze zijn, zul je een van de gelukkigste mensen op aarde zijn. Je helpt dan niet alleen jezelf, maar ook een ander.” Spijker op z’n kop opa! Het gaat erom dat we mensen aanmoedigen en leren om onszelf aan een ander te geven zodat we niet vereenzamen en vervreemden van liefde en geborgenheid! Een nederlaag voor de liefde en de mensheid, dat is wat suïcide is!
Toen de trein tot stilstand kwam, liep de jongen met een glimlach op zijn gezicht de coupé uit. Hij was gezien... Ik keek naar de oude man. Hij stak zijn duim naar me op en op zijn gezicht verscheen de mooiste lach. Ik lachte naar hem terug en wilde het liefst tegen de welbespraakte artsen uit het artikel zeggen dat ik vandaag de nooit te stoppen ondergang van hun carriere had ontmoet: een liefdevol perkamenten gezicht dat onbaatzuchtig het hart van een verloren ziel omarmde.
Log in om te reageren.
Heerlijk hoor. 
