Het moet rond etenstijd zijn geweest dat voor het eerst het besef kwam: dit is niet normaal. Ik had een houten opstapje voor de kast geschoven. Op de kast stond een oven. Dankzij het opstapje lukte het mij net om de oven open te trekken en de knop op de juiste temperatuur te draaien.
Zodra ik de oven zachtjes hoor zoemen, spring ik van het opstapje af en ga op de bank zitten. Ik pak mijn glas van de tafel en zuig heel hard aan het rietje. De limonade komt via mijn kiezen in mijn keel terecht. Lauwe aanmaaklimonade.
Ik hoor de buren tegen elkaar schreeuwen. De buren schreeuwden heel vaak naar elkaar, maar nog vaker naar mijn buurjongen en zijn zusje. Ze schreeuwen over te-laat-thuis-komen en iets met hoe-vaak-heb-ik-dat-nou-gezegd. Een enkele keer hebben ze ook plezier met elkaar, de buren. Bijvoorbeeld als mijn buurman de auto aan het wassen is, mijn buurvrouw langsloopt hem een tik op zijn kont geeft en ze elkaar kussen. Daar zit soms een tong bij, ja.
Ik klik de televisie aan en bijna tegelijkertijd piept de oven. De pizza kan er in. Dat is een moeilijk karweitje. Met alleen een opstapje red ik het niet om de pizza om een juiste manier in de oven te zetten. Ik pak de krantenbak en zet die bovenop het opstapje. Ik klim op het opstapje en daarna zet ik een voet in de krantenbak. Het is wat wankel, maar het werkt. Ik draai de knop op 13 minuten.
Ik zet de televisie wat harder en besef mij dat ik vanochtend ben vergeten om mijn tanden te poetsen. Ook ben ik vanochtend vergeten fruit mee te nemen. Ik vergeet de laatste tijd veel dingen. Zo vergeet ik vaak mijn fiets op slot te zetten en mijn broodbak af te wassen. De oven piept. Ik haal via het opstapje en de bak met oude kranten mijn pizza uit de oven.
Ik neem een hap van mijn pizza en denk aan morgen. Morgen gaan mijn klasgenoten op indianen- schoolreis. Ik niet. Mama is net als vorig jaar vergeten het geld voor het schoolreisje te betalen.
Zodra ik de oven zachtjes hoor zoemen, spring ik van het opstapje af en ga op de bank zitten. Ik pak mijn glas van de tafel en zuig heel hard aan het rietje. De limonade komt via mijn kiezen in mijn keel terecht. Lauwe aanmaaklimonade.
Ik hoor de buren tegen elkaar schreeuwen. De buren schreeuwden heel vaak naar elkaar, maar nog vaker naar mijn buurjongen en zijn zusje. Ze schreeuwen over te-laat-thuis-komen en iets met hoe-vaak-heb-ik-dat-nou-gezegd. Een enkele keer hebben ze ook plezier met elkaar, de buren. Bijvoorbeeld als mijn buurman de auto aan het wassen is, mijn buurvrouw langsloopt hem een tik op zijn kont geeft en ze elkaar kussen. Daar zit soms een tong bij, ja.
Ik klik de televisie aan en bijna tegelijkertijd piept de oven. De pizza kan er in. Dat is een moeilijk karweitje. Met alleen een opstapje red ik het niet om de pizza om een juiste manier in de oven te zetten. Ik pak de krantenbak en zet die bovenop het opstapje. Ik klim op het opstapje en daarna zet ik een voet in de krantenbak. Het is wat wankel, maar het werkt. Ik draai de knop op 13 minuten.
Ik zet de televisie wat harder en besef mij dat ik vanochtend ben vergeten om mijn tanden te poetsen. Ook ben ik vanochtend vergeten fruit mee te nemen. Ik vergeet de laatste tijd veel dingen. Zo vergeet ik vaak mijn fiets op slot te zetten en mijn broodbak af te wassen. De oven piept. Ik haal via het opstapje en de bak met oude kranten mijn pizza uit de oven.
Ik neem een hap van mijn pizza en denk aan morgen. Morgen gaan mijn klasgenoten op indianen- schoolreis. Ik niet. Mama is net als vorig jaar vergeten het geld voor het schoolreisje te betalen.
Log in om te reageren.
