Ze werd geboren kort na de Tweede Wereldoorlog. Ze was nummer zes in een gezin dat uiteindelijk acht kinderen zou hebben. In het dorp waar ze ter wereld kwam, was in de oorlog zwaar gevochten. Als kind speelde ze in de bunkers die nog resteerden na de strijd. Ze groeide op in de tijd van de wederopbouw.
Op school leerde ze lezen en schrijven met behulp van een krijtje en een leitje. Met aardrijkskunde leerde ze de plaatsnamen per provincie uit haar hoofd. Bij geschiedenis jaartallen, waaronder die van de Slag bij Nieuwpoort. Op een schoolfoto draagt ze een strik in haar haar en een jurk die haar oudste zus zelf gemaakt had.
Buiten schooltijd hielp ze in de bakkerij van haar vader, net als haar moeder, broer en zussen. Ze bracht brood rond. En toen ze wat ouder was, hielp ze ook mee in de winkel. Als het werk klaar was, werd de radio aangezet. Ze luisterde naar Radio Veronica vanaf de Noordzee en danste op muziek van de Blue Diamonds, Roy Orbison en Cliff Richard.
Ze deed de huishoudschool en de mulo en vond werk als secretaresse op een school. Op vakantie ontmoette ze haar vriendje. Ze trouwde en verhuisde met haar kersverse echtgenoot naar de andere kant van het land. Ze kregen samen drie kinderen. Ze wijdde haar leven aan haar gezin. Ze was de moeder die met thee en koekjes wachtte na schooltijd en hielp bij het huiswerk. Naast het huishouden, deed ze vrijwilligerswerk. Dat werd meer toen haar kinderen het huis uit gingen.
Ze leerde haar kinderen zelfstandig te zijn en gaf ze de vrijheid om hun eigen keuzes te maken. Haar nuchterheid bood uitkomst in elke situatie. Haar kinderen leerden van haar om tevreden te zijn met wat ze hadden en niet altijd te kijken naar wat een ander deed. Je had ten slotte al genoeg aan jezelf. En alles weten, maakt niet gelukkig. Ze wilde zich ook nooit al te veel zorgen maken, want komt tijd, komt raad. En al kon ze zich zelf best wel eens opwinden, toch was haar motto: maak je niet dik, dun is de mode.
Haar zestigste verjaardag wilde ze eigenlijk niet vieren. Maar toen haar eerste kleinkind zich aankondigde, vond ze zestig toch best wel een mooie leeftijd om oma te worden.
Inmiddels is ze alweer een jaar verder. Over niet al te lange tijd keert ze terug naar het dorp waar ze opgroeide. Voor haar verjaardag heeft ze geen wensen meer. Ze is een tevreden mens.
Ze is mijn moeder.
Op school leerde ze lezen en schrijven met behulp van een krijtje en een leitje. Met aardrijkskunde leerde ze de plaatsnamen per provincie uit haar hoofd. Bij geschiedenis jaartallen, waaronder die van de Slag bij Nieuwpoort. Op een schoolfoto draagt ze een strik in haar haar en een jurk die haar oudste zus zelf gemaakt had.
Buiten schooltijd hielp ze in de bakkerij van haar vader, net als haar moeder, broer en zussen. Ze bracht brood rond. En toen ze wat ouder was, hielp ze ook mee in de winkel. Als het werk klaar was, werd de radio aangezet. Ze luisterde naar Radio Veronica vanaf de Noordzee en danste op muziek van de Blue Diamonds, Roy Orbison en Cliff Richard.
Ze deed de huishoudschool en de mulo en vond werk als secretaresse op een school. Op vakantie ontmoette ze haar vriendje. Ze trouwde en verhuisde met haar kersverse echtgenoot naar de andere kant van het land. Ze kregen samen drie kinderen. Ze wijdde haar leven aan haar gezin. Ze was de moeder die met thee en koekjes wachtte na schooltijd en hielp bij het huiswerk. Naast het huishouden, deed ze vrijwilligerswerk. Dat werd meer toen haar kinderen het huis uit gingen.
Ze leerde haar kinderen zelfstandig te zijn en gaf ze de vrijheid om hun eigen keuzes te maken. Haar nuchterheid bood uitkomst in elke situatie. Haar kinderen leerden van haar om tevreden te zijn met wat ze hadden en niet altijd te kijken naar wat een ander deed. Je had ten slotte al genoeg aan jezelf. En alles weten, maakt niet gelukkig. Ze wilde zich ook nooit al te veel zorgen maken, want komt tijd, komt raad. En al kon ze zich zelf best wel eens opwinden, toch was haar motto: maak je niet dik, dun is de mode.
Haar zestigste verjaardag wilde ze eigenlijk niet vieren. Maar toen haar eerste kleinkind zich aankondigde, vond ze zestig toch best wel een mooie leeftijd om oma te worden.
Inmiddels is ze alweer een jaar verder. Over niet al te lange tijd keert ze terug naar het dorp waar ze opgroeide. Voor haar verjaardag heeft ze geen wensen meer. Ze is een tevreden mens.
Ze is mijn moeder.
Log in om te reageren.
