Er was veel volk op de begrafenis van het kind dat ik heb doodgereden. Veel volk, maar weinig mensen. Iedereen stond dicht tegen elkaar aan. Het regende niet. Kinderen uit haar klas stonden met ballonnen in hun handen.
Nadat drommen moeders en vaders grommend gezang drie hadden gezongen, mochten de kinderen van groep drie en vier hun ballonnen loslaten. Roze ballonnen. Volgens de juf, die iets te emotioneel een speech hield, was roze haar lievelingskleur. Eén ballon bleef hangen in de takken van een boom die rechts van het graf stond. De teleurstelling op het gezicht van het kind die de ongelukkige ballon had losgelaten was duidelijk te zien. Het leven wint het keer op keer van de dood.
Bassischool De Regenboog was volledig aanwezig. Er was die dag geen les. Geen handenarbeid, poppenkast of bokje springen. Er stond vandaag een begrafenis op het programma. Een soort van maatschappijleer op een terrein waar niks te leren valt. Waar argument en gedachtes geen waarde kennen. Laat staan dat het maatschappelijke debat hier een functie heeft. Het is een plek waar maar één conclusie valt te trekken, die iedereen wel móét aannemen: het einde, de dood.
Vader en moeder stonden dicht bij het graf, arm in arm, terwijl hun twee dochters de kist lieten zakken. De oudste dochter stond in het graf en hield het uiteinde van de kist vast. Haar knokkels waren wit. Stevig hield ze het handvat van de kist vast, alsof de kist nog het enige houvast aan haar kleine zusje was. Alsof ze bang was ook dat laatste fysieke contact met haar zusje te verliezen. De roze kist lag opvallend snel en netjes in het graf. De grafdelver had goed gemeten. De dominee hielp de oudste dochter soepel uit het graf. Een tevreden glimlach kleurde zijn gezicht. De jongste dochter keek wezenloos voor zich uit. Op haar wangen buitelden de tranen over elkaar heen. Haar handen waren zwart van de aarde.
De vader van het kind zag er goed uit. De moeder van het meisje staarde strak naar het katholieke deel van de begraafplaats waar Maria Magdalena de scepter zwaait. De kinderen van haar klas lieten schijnbaar achteloos met doffe dreunen hun kleipoppetjes op de kist vallen. Gekunstelde koeien (haar lievelingsdieren), engeltjes (een stuk of tien) en een grof gekleide god met tranen op zijn wangen. De dochters hadden ieder twee gedichten gemaakt. Moeder had geholpen, dat was duidelijk te horen. Ze fluisterde de zinnen mee die de dochters stoïcijns uitspraken. Ze deelden vroeger altijd dubbelsticks. IJsjes waar ze alle drie gek op waren.
Er stond geen wind. De woorden bleven hangen. Ik stond vlakbij hen. Fit en vitaal. Jas los om mijn schouders. Geen tranen op mijn wangen. Misschien was ik het niet die het afgrijselijke geluid onder zijn auto hoorde. Het geluid van een bos takken die onder je auto terechtkomt en harde tikken in de buurt van de uitlaat veroorzaakt en dan steeds harder ratelt, om tenslotte los te laten. Een kat die tot je eigen schrik onder je auto schiet. De autoradio stond hard aan. Ik kon me vergist hebben. Ik reed door terwijl ik beter wist. De wielen van haar fiets draaiden eenzaam rondjes in mijn achteruitkijkspiegel en toch reed ik door. Het was een bos takken. Niet meer dan dat. De eerst negen, tien seconden geloofde ik mezelf. Tot ik een ijzingwekkende gil hoorde.
Het volk uit dit dorp, dat de zucht naar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen, liep na een wat rommelig einde van de begrafenis richting de parkeergelegenheid, die bezaaid was met meer dan honderd auto's. De juffen en meesters van basisschool De Regenboog dirigeerden de kinderen richting de touringcars. Nabije vrienden en familie aten broodjes kaas en worst. De tranen op de wangen van de jongste dochter hadden plaats gemaakt voor dikke zwarte vegen. Haar blik stond nog even wezenloos.
Ik geloof dat ik er drie heb gehad. Drie bruine met kaas.
Nadat drommen moeders en vaders grommend gezang drie hadden gezongen, mochten de kinderen van groep drie en vier hun ballonnen loslaten. Roze ballonnen. Volgens de juf, die iets te emotioneel een speech hield, was roze haar lievelingskleur. Eén ballon bleef hangen in de takken van een boom die rechts van het graf stond. De teleurstelling op het gezicht van het kind die de ongelukkige ballon had losgelaten was duidelijk te zien. Het leven wint het keer op keer van de dood.
Bassischool De Regenboog was volledig aanwezig. Er was die dag geen les. Geen handenarbeid, poppenkast of bokje springen. Er stond vandaag een begrafenis op het programma. Een soort van maatschappijleer op een terrein waar niks te leren valt. Waar argument en gedachtes geen waarde kennen. Laat staan dat het maatschappelijke debat hier een functie heeft. Het is een plek waar maar één conclusie valt te trekken, die iedereen wel móét aannemen: het einde, de dood.
Vader en moeder stonden dicht bij het graf, arm in arm, terwijl hun twee dochters de kist lieten zakken. De oudste dochter stond in het graf en hield het uiteinde van de kist vast. Haar knokkels waren wit. Stevig hield ze het handvat van de kist vast, alsof de kist nog het enige houvast aan haar kleine zusje was. Alsof ze bang was ook dat laatste fysieke contact met haar zusje te verliezen. De roze kist lag opvallend snel en netjes in het graf. De grafdelver had goed gemeten. De dominee hielp de oudste dochter soepel uit het graf. Een tevreden glimlach kleurde zijn gezicht. De jongste dochter keek wezenloos voor zich uit. Op haar wangen buitelden de tranen over elkaar heen. Haar handen waren zwart van de aarde.
De vader van het kind zag er goed uit. De moeder van het meisje staarde strak naar het katholieke deel van de begraafplaats waar Maria Magdalena de scepter zwaait. De kinderen van haar klas lieten schijnbaar achteloos met doffe dreunen hun kleipoppetjes op de kist vallen. Gekunstelde koeien (haar lievelingsdieren), engeltjes (een stuk of tien) en een grof gekleide god met tranen op zijn wangen. De dochters hadden ieder twee gedichten gemaakt. Moeder had geholpen, dat was duidelijk te horen. Ze fluisterde de zinnen mee die de dochters stoïcijns uitspraken. Ze deelden vroeger altijd dubbelsticks. IJsjes waar ze alle drie gek op waren.
Er stond geen wind. De woorden bleven hangen. Ik stond vlakbij hen. Fit en vitaal. Jas los om mijn schouders. Geen tranen op mijn wangen. Misschien was ik het niet die het afgrijselijke geluid onder zijn auto hoorde. Het geluid van een bos takken die onder je auto terechtkomt en harde tikken in de buurt van de uitlaat veroorzaakt en dan steeds harder ratelt, om tenslotte los te laten. Een kat die tot je eigen schrik onder je auto schiet. De autoradio stond hard aan. Ik kon me vergist hebben. Ik reed door terwijl ik beter wist. De wielen van haar fiets draaiden eenzaam rondjes in mijn achteruitkijkspiegel en toch reed ik door. Het was een bos takken. Niet meer dan dat. De eerst negen, tien seconden geloofde ik mezelf. Tot ik een ijzingwekkende gil hoorde.
Het volk uit dit dorp, dat de zucht naar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen, liep na een wat rommelig einde van de begrafenis richting de parkeergelegenheid, die bezaaid was met meer dan honderd auto's. De juffen en meesters van basisschool De Regenboog dirigeerden de kinderen richting de touringcars. Nabije vrienden en familie aten broodjes kaas en worst. De tranen op de wangen van de jongste dochter hadden plaats gemaakt voor dikke zwarte vegen. Haar blik stond nog even wezenloos.
Ik geloof dat ik er drie heb gehad. Drie bruine met kaas.
Log in om te reageren.
