Ik kende hem nog niet zo lang, maar na hem een paar uur geobserveerd te hebben, besloot ik dat hij mocht blijven. Telkens als ik mijn ogen afwendde, wakkerde hij een al lang aanwezig verlangen in mij aan waardoor ik hem het voordeel van de twijfel gaf, ik mijn innerlijke strijd liet varen en me overgaf.
"Ieder zo z'n ding", zei een van mijn schrijversvrienden tegen me. Ze schrijft geregeld columns rondom eenzelfde thema, iedere keer vanuit een ander perspectief. Ik die geregeld over kinderhandel, kinderarbeid en kindersekstoerisme schrijf, bewonder haar moed en het feit dat ze lak heeft aan wat anderen van haar stukken vinden. “Ik sta waarvoor ik sta”, zegt ze altijd vol trots.
Het lijkt zo makkelijk om een maatschappelijk onderwerp aan te kaarten en daar bijdehand of niet je zegje over te doen. Maar de crux met betrekking tot schrijven is dat de ene lezer je gekozen onderwerp boeiend vindt en de andere al bij het zien van je naam spontaan geneigd is om analfabeet te worden. "Heb je haar weer met met haar gemuggenzift over kinderhandel, kan ze niet iets nieuws bedenken?" Deze confrontatie is vervelend of beter gezegd, ík vind deze confrontatie vaak erg ongemakkelijk.
Als Nederlander zou ik ontspannen om moeten kunnen gaan met ‘onze’ vrijheid van meningsuiting, maar het feit dat met mij nog ruim zestien miljoen anderen zich vrijelijk uiten maakt me geregeld een liefhebber van spreekwoordelijk zwijggoud. Er zijn altijd mensen die niet willen horen wat je te zeggen hebt, die denken dat het allemaal wel meevalt of vinden dat je je gewoon op de leuke dingen van het leven moet richten zonder je al te druk te maken om het feit dat er aan de andere kant van de wereld kinderen verkocht, uitgebuit en verkracht worden voor een Euro. Het is ten slotte maar een Euro.
Ik moet bekennen dat als dit ook echt alleen aan de andere kant van de wereld zou spelen, ik misschien ook wel zo zou denken, ware het niet dat de Nederlandse Alberto Stegeman mij deze week een nacht lang bezighield. Toen ik de volgende ochtend wakker werd en mijn ogen opende, was niets meer
hetzelfde. Ik keek in Alberto’s ogen en de realiteit van mijn bevlogenheid
m.b.t. de beëindiging van kinderhandel en kinderarbeid leek een andere kleur te krijgen. Plotseling zag ik kleurschakeringen die me niet eerder waren opgevallen en plotseling…werd het stil in mij…
In deze naakte stilte zag ik hernieuwd de werkelijkheid voor me van meer dan 1.2 miljoen kinderen die jaarlijks verhandeld worden. Op dit moment van kwetsbaarheid zag ik de moeders voor me die door armoede de zorg van hun kinderen overdragen aan mannen en vrouwen die hen gouden bergen beloven, maar ‘vergeten’ te noemen dat hun negenjarige dochter wel twintig keer per dag verkracht zal worden.
En ik maak me druk over mensen die mijn teksten waarderen of niet? Ik grinnik een beetje als ik denk aan mijn eigengereide ‘ik-sta-waarvoor-ik-sta-vriendin’ en schrijf in mijn notitieboekje: After one night with Alberto I stand again.
Bekijk hier het programma waarin Alberto Stegeman een kinderpornonetwerk ontmaskert.
"Ieder zo z'n ding", zei een van mijn schrijversvrienden tegen me. Ze schrijft geregeld columns rondom eenzelfde thema, iedere keer vanuit een ander perspectief. Ik die geregeld over kinderhandel, kinderarbeid en kindersekstoerisme schrijf, bewonder haar moed en het feit dat ze lak heeft aan wat anderen van haar stukken vinden. “Ik sta waarvoor ik sta”, zegt ze altijd vol trots.
Het lijkt zo makkelijk om een maatschappelijk onderwerp aan te kaarten en daar bijdehand of niet je zegje over te doen. Maar de crux met betrekking tot schrijven is dat de ene lezer je gekozen onderwerp boeiend vindt en de andere al bij het zien van je naam spontaan geneigd is om analfabeet te worden. "Heb je haar weer met met haar gemuggenzift over kinderhandel, kan ze niet iets nieuws bedenken?" Deze confrontatie is vervelend of beter gezegd, ík vind deze confrontatie vaak erg ongemakkelijk.
Als Nederlander zou ik ontspannen om moeten kunnen gaan met ‘onze’ vrijheid van meningsuiting, maar het feit dat met mij nog ruim zestien miljoen anderen zich vrijelijk uiten maakt me geregeld een liefhebber van spreekwoordelijk zwijggoud. Er zijn altijd mensen die niet willen horen wat je te zeggen hebt, die denken dat het allemaal wel meevalt of vinden dat je je gewoon op de leuke dingen van het leven moet richten zonder je al te druk te maken om het feit dat er aan de andere kant van de wereld kinderen verkocht, uitgebuit en verkracht worden voor een Euro. Het is ten slotte maar een Euro.
Ik moet bekennen dat als dit ook echt alleen aan de andere kant van de wereld zou spelen, ik misschien ook wel zo zou denken, ware het niet dat de Nederlandse Alberto Stegeman mij deze week een nacht lang bezighield. Toen ik de volgende ochtend wakker werd en mijn ogen opende, was niets meer
hetzelfde. Ik keek in Alberto’s ogen en de realiteit van mijn bevlogenheid
m.b.t. de beëindiging van kinderhandel en kinderarbeid leek een andere kleur te krijgen. Plotseling zag ik kleurschakeringen die me niet eerder waren opgevallen en plotseling…werd het stil in mij…
In deze naakte stilte zag ik hernieuwd de werkelijkheid voor me van meer dan 1.2 miljoen kinderen die jaarlijks verhandeld worden. Op dit moment van kwetsbaarheid zag ik de moeders voor me die door armoede de zorg van hun kinderen overdragen aan mannen en vrouwen die hen gouden bergen beloven, maar ‘vergeten’ te noemen dat hun negenjarige dochter wel twintig keer per dag verkracht zal worden.
En ik maak me druk over mensen die mijn teksten waarderen of niet? Ik grinnik een beetje als ik denk aan mijn eigengereide ‘ik-sta-waarvoor-ik-sta-vriendin’ en schrijf in mijn notitieboekje: After one night with Alberto I stand again.
Bekijk hier het programma waarin Alberto Stegeman een kinderpornonetwerk ontmaskert.
Log in om te reageren.
