Twee gedachten houden mij bezig de laatste paar nachten:
1) Was snurken nou wel of niet een gave van de Geest? Als dat wel zo is, zijn mijn tijdelijke kamergenoten namelijk meer dan rijk gezegend.
2) Ook in bed is het prima mogelijk om warme wollen sloffen te dragen.
Ik lig in een hotelkamer in het midden van Letland. Terwijl in Nederland de sneeuw, samen met de laatste tranen van een rayon hoofd, is weggespoeld, proberen wij hier in een ijsbeerklimaat ons hoofd koel en onze harten (en voeten) warm te houden.
In 2007 ging ik voor het eerst mee met de Outreach. Een werkelijkheid van armoede, gemeenschap zijn en naar elkaar omzien ging voor me open. Na terugkomst in Nederland was boodschappen doen bij de supermarkt plotseling niet meer zo vanzelfsprekend. Toen ik eind december gebeld werd om weer mee te gaan was de keuze snel gemaakt.
En zo zit ik opeens weer midden in een wonderwitte wereld, vol van oude, bouwvallige flatgebouwtjes, gevuld met twee- of driekamerwoningen die in een staat zijn dat er nog geen student zou willen wonen in Nederland. Maar hier in Letland heb ik al een aantal keer gezien dat er een complete familie, van grootmoeder tot zuigeling, in zit opgeborgen.
Gisteravond kwamen we vanuit hoofdstad Riga aanrijden in Madona, over gebarsten asfalt- en halve ijswegen. Bij de kerk werden we ontvangen door een groep gemeenteleden. De kerk stond volgestapeld met tassen met voedselpakketten, zodat we vandaag (Dinsdag) meteen konden beginnen met uitdelen. De Nederlanders werden eerlijk verdeeld over de Letse deelnemers aan de Outreach, en de auto’s konden worden ingeladen voor de eerste pakketten. Tot en met zondag zullen wij hier samen met de Letse broers en zussen eten, werken en leven, terwijl we dan weer in het Lets, dan weer in het Russisch worden bedankt voor het eten en de kleding.
Het blijft wonderlijk, dat lichaam van Jezus, zoals we dat met elkaar horen te zijn. Schouders, armen en benen, en een torso met een groot Vaderhart dat alle liefde rondpompt tot in de kleinste haarvaten. Sommige delen hebben meer aandacht nodig, en verzorgen we beter. Zorgen we wel goed genoeg voor onze koudste ledematen? Wat zijn die ledematen eigenlijk: de arme plekken, de plekken van vervolging, of misschien toch onze eigen rijke, goed voor zichzelf zorgende spierbundels?
Ik hou me maar aanbevolen voor een lachspiertje.
1) Was snurken nou wel of niet een gave van de Geest? Als dat wel zo is, zijn mijn tijdelijke kamergenoten namelijk meer dan rijk gezegend.
2) Ook in bed is het prima mogelijk om warme wollen sloffen te dragen.
Ik lig in een hotelkamer in het midden van Letland. Terwijl in Nederland de sneeuw, samen met de laatste tranen van een rayon hoofd, is weggespoeld, proberen wij hier in een ijsbeerklimaat ons hoofd koel en onze harten (en voeten) warm te houden.
In 2007 ging ik voor het eerst mee met de Outreach. Een werkelijkheid van armoede, gemeenschap zijn en naar elkaar omzien ging voor me open. Na terugkomst in Nederland was boodschappen doen bij de supermarkt plotseling niet meer zo vanzelfsprekend. Toen ik eind december gebeld werd om weer mee te gaan was de keuze snel gemaakt.
En zo zit ik opeens weer midden in een wonderwitte wereld, vol van oude, bouwvallige flatgebouwtjes, gevuld met twee- of driekamerwoningen die in een staat zijn dat er nog geen student zou willen wonen in Nederland. Maar hier in Letland heb ik al een aantal keer gezien dat er een complete familie, van grootmoeder tot zuigeling, in zit opgeborgen.
Gisteravond kwamen we vanuit hoofdstad Riga aanrijden in Madona, over gebarsten asfalt- en halve ijswegen. Bij de kerk werden we ontvangen door een groep gemeenteleden. De kerk stond volgestapeld met tassen met voedselpakketten, zodat we vandaag (Dinsdag) meteen konden beginnen met uitdelen. De Nederlanders werden eerlijk verdeeld over de Letse deelnemers aan de Outreach, en de auto’s konden worden ingeladen voor de eerste pakketten. Tot en met zondag zullen wij hier samen met de Letse broers en zussen eten, werken en leven, terwijl we dan weer in het Lets, dan weer in het Russisch worden bedankt voor het eten en de kleding.
Het blijft wonderlijk, dat lichaam van Jezus, zoals we dat met elkaar horen te zijn. Schouders, armen en benen, en een torso met een groot Vaderhart dat alle liefde rondpompt tot in de kleinste haarvaten. Sommige delen hebben meer aandacht nodig, en verzorgen we beter. Zorgen we wel goed genoeg voor onze koudste ledematen? Wat zijn die ledematen eigenlijk: de arme plekken, de plekken van vervolging, of misschien toch onze eigen rijke, goed voor zichzelf zorgende spierbundels?
Ik hou me maar aanbevolen voor een lachspiertje.
Log in om te reageren.
