Is ’t ALWEER de Vreselijke Veertiende vandaag? Je meent ‘t. Nee hoor, ik doe daar niet aan. Valentijnsdag is zo afgezaagd en onorigineel. Saai, zelfs. Ik heb wel wat leukers te doen dan me te houden aan de verwachtingen van de media en andere mensen. Aan dat cliché doe ik niet mee.
Denk maar na:
Hoe stom, hoe kinderachtig zijn die valentijnskaartjes? ’t Is meer iets voor 12-jarigen, en zelfs toen ik 12 was verlaagde ik me niet tot het schrijven van een anonieme kaart, of wat voor valentijnskaart dan ook. (Kwam ook omdat ik toen, net zoals nu, me meer bezig hield met leuke boeken dan met leuke jongens, maar dat terzijde)
Gelukkig maar dat de enige knappe jongen op mijn studentenvereniging sinds twee weken terug off-limits is, en S. me nog steeds niet het adres van die ene schattige singer-songwriter heeft gemaild. Nu hoef ik niet zo puberaal te staan piekeren bij die vier kaartenrekken van de AKO: “Hm, ‘t moet niet te zoetsappig zijn, niet dat kaartje met rozen knuffelende beertjes maar ook weer niet die lompe met ‘omdat 't zo zielig is als je geen kaartje krijgt’”.
En ik hoef al helemaal niet m’n huisgenootje te smeken “ehm, kun jij ff ‘omdat je gewoon zo leuk bent’ op deze kaart schrijven? Want anders herkent-ie m’n handschrift!”. Dat kan ik allemaal missen als kiespijn.
Of neem nou het hele idee van een speciale dag, één dag in ’t jaar die ik volgens films, boeken, de media en bloemisten helemaal moet wijden de liefde. Hoe gestoord en is dat? ’t Is zoiets als dierendag, of vaderdag, of bevrijdingsdag, of secretaresse-dag. Hallo, als je om iets of iemand geeft, of dat nu je vader, je cavia, de bevrijding, of je secretaresse is, dan kun je dat toch 365 dagen van ’t jaar laten merken? ’t Is zoiets als het schoonmaakrooster dat mijn huisgenootje in steeds grotere letters op mijn deur hangt. Waarom moet ik een speciale schoonmaakdag hebben? Ik maak wel schoon wanneer ik zin heb. Een speciale dag om ergens bij stil te staan...wat een onzin!
Maar het aller-, allergrootste cliché, dat is Valentijnstranen. Of Valentijnsverdriet in het algemeen. Al die voorspelbare, rom-com-achtige, Hollywoodfilm- en indie-film-gebaseerde gedachten van “Ik mis je zo, ik mis je zo, ik lijk te bestaan uit je missen.” Zoals wordt gezegd in Eternal Sunshine of The Spotless Mind “Valentijnsdag is verzonnen door kaartjes-bedrijven met de bedoeling mensen zich ellendig te laten voelen.” (Die film kijk ik nooit meer want dan denk ik aan iemand waar ik niet aan wil denken) Valentijnsdag bekijkt ’t maar, ik ga niet zo voorspelbaar doen: ik weiger ook maar één gedachte, één woord, één traan vuil te maken aan een jongen die me helemaal liet stikken, toen ik op een maandagavond in September huilend op z’n voicemail insprak “Alsjeblieft, mag ik even met je praten, hoorde zojuist dat mijn oma op acht plaatsen uitzaaiingen heeft...”
Het is een afgezaagde, vernederende en misselijkmakende dag. Ik doe er niet aan mee. Echt niet.
Denk maar na:
Hoe stom, hoe kinderachtig zijn die valentijnskaartjes? ’t Is meer iets voor 12-jarigen, en zelfs toen ik 12 was verlaagde ik me niet tot het schrijven van een anonieme kaart, of wat voor valentijnskaart dan ook. (Kwam ook omdat ik toen, net zoals nu, me meer bezig hield met leuke boeken dan met leuke jongens, maar dat terzijde)
Gelukkig maar dat de enige knappe jongen op mijn studentenvereniging sinds twee weken terug off-limits is, en S. me nog steeds niet het adres van die ene schattige singer-songwriter heeft gemaild. Nu hoef ik niet zo puberaal te staan piekeren bij die vier kaartenrekken van de AKO: “Hm, ‘t moet niet te zoetsappig zijn, niet dat kaartje met rozen knuffelende beertjes maar ook weer niet die lompe met ‘omdat 't zo zielig is als je geen kaartje krijgt’”.
En ik hoef al helemaal niet m’n huisgenootje te smeken “ehm, kun jij ff ‘omdat je gewoon zo leuk bent’ op deze kaart schrijven? Want anders herkent-ie m’n handschrift!”. Dat kan ik allemaal missen als kiespijn.
Of neem nou het hele idee van een speciale dag, één dag in ’t jaar die ik volgens films, boeken, de media en bloemisten helemaal moet wijden de liefde. Hoe gestoord en is dat? ’t Is zoiets als dierendag, of vaderdag, of bevrijdingsdag, of secretaresse-dag. Hallo, als je om iets of iemand geeft, of dat nu je vader, je cavia, de bevrijding, of je secretaresse is, dan kun je dat toch 365 dagen van ’t jaar laten merken? ’t Is zoiets als het schoonmaakrooster dat mijn huisgenootje in steeds grotere letters op mijn deur hangt. Waarom moet ik een speciale schoonmaakdag hebben? Ik maak wel schoon wanneer ik zin heb. Een speciale dag om ergens bij stil te staan...wat een onzin!
Maar het aller-, allergrootste cliché, dat is Valentijnstranen. Of Valentijnsverdriet in het algemeen. Al die voorspelbare, rom-com-achtige, Hollywoodfilm- en indie-film-gebaseerde gedachten van “Ik mis je zo, ik mis je zo, ik lijk te bestaan uit je missen.” Zoals wordt gezegd in Eternal Sunshine of The Spotless Mind “Valentijnsdag is verzonnen door kaartjes-bedrijven met de bedoeling mensen zich ellendig te laten voelen.” (Die film kijk ik nooit meer want dan denk ik aan iemand waar ik niet aan wil denken) Valentijnsdag bekijkt ’t maar, ik ga niet zo voorspelbaar doen: ik weiger ook maar één gedachte, één woord, één traan vuil te maken aan een jongen die me helemaal liet stikken, toen ik op een maandagavond in September huilend op z’n voicemail insprak “Alsjeblieft, mag ik even met je praten, hoorde zojuist dat mijn oma op acht plaatsen uitzaaiingen heeft...”
Het is een afgezaagde, vernederende en misselijkmakende dag. Ik doe er niet aan mee. Echt niet.
Log in om te reageren.
