Ik heb de onhandige genen van mijn moeder geërfd. Met name als het gaat om koken en bakken. De genen die ervoor zorgen dat ik met enige frequentie rijstkorrels van de grond moet opvegen. En die maken dat aardappels tijdens het afgieten regelmatig in de gootsteen belanden.
Bakken doe ik niet zo vaak. Maar de keren dat ik het doe, gaat er altijd wel wat fout. Ik gebruik zout in plaats van suiker, vergeet een belangrijk ingrediënt of zet de mixer per ongeluk een stand harder in plaats van uit. Laatstgenoemde met het gevolg dat het aanrecht onder het beslag komt te zitten. Bij mijn moeder is dat hetzelfde liedje.
Ze vindt het overigens niet erg dat ik dit schrijf, want ze onderschrijft het driedubbel. Zowel het feit dat ze zelf niet altijd even handig is als dat ik daarin als twee druppels water op haar lijk. Ja, en aangezien het genetisch is, zit er niet zoveel anders op dan het accepteren en ermee leren leven.
Dat is overigens best goed te doen. Vooral als je er de humor van kunt inzien. En het scheelt dat mijn ongeluk op dit terrein wordt gecompenseerd met geluk op andere terreinen. Zo is mijn portemonnee nog nooit gestolen geweest en is er altijd wel iemand met een startkabel in de buurt als ik een lege accu heb.
Natuurlijk zijn er momenten dat ik ook graag wat meer geluk zou hebben als ik in de keuken bezig ben. Als ik een pak macaroni uit mijn aanrechtkastje wil pakken en daarbij een open bus poedersuiker omstoot die net in het afwaswater terechtkomt. Of als ik gedachteloos de prullenbak opendoe waar ik net daarvoor een pan met erwtjes bovenop had gezet bij gebrek aan ruimte op het aanrecht. Ja, dan kan ik soms even gefrustreerd raken. Maar dan bedenk ik wat ik zou doen als ik dit bij mijn moeder zou zien gebeuren. In de lach schieten. En dat doe ik dan ook maar.
Bakken doe ik niet zo vaak. Maar de keren dat ik het doe, gaat er altijd wel wat fout. Ik gebruik zout in plaats van suiker, vergeet een belangrijk ingrediënt of zet de mixer per ongeluk een stand harder in plaats van uit. Laatstgenoemde met het gevolg dat het aanrecht onder het beslag komt te zitten. Bij mijn moeder is dat hetzelfde liedje.
Ze vindt het overigens niet erg dat ik dit schrijf, want ze onderschrijft het driedubbel. Zowel het feit dat ze zelf niet altijd even handig is als dat ik daarin als twee druppels water op haar lijk. Ja, en aangezien het genetisch is, zit er niet zoveel anders op dan het accepteren en ermee leren leven.
Dat is overigens best goed te doen. Vooral als je er de humor van kunt inzien. En het scheelt dat mijn ongeluk op dit terrein wordt gecompenseerd met geluk op andere terreinen. Zo is mijn portemonnee nog nooit gestolen geweest en is er altijd wel iemand met een startkabel in de buurt als ik een lege accu heb.
Natuurlijk zijn er momenten dat ik ook graag wat meer geluk zou hebben als ik in de keuken bezig ben. Als ik een pak macaroni uit mijn aanrechtkastje wil pakken en daarbij een open bus poedersuiker omstoot die net in het afwaswater terechtkomt. Of als ik gedachteloos de prullenbak opendoe waar ik net daarvoor een pan met erwtjes bovenop had gezet bij gebrek aan ruimte op het aanrecht. Ja, dan kan ik soms even gefrustreerd raken. Maar dan bedenk ik wat ik zou doen als ik dit bij mijn moeder zou zien gebeuren. In de lach schieten. En dat doe ik dan ook maar.
Log in om te reageren.
