Eindelijk! Na drie maanden zinloos solliciteren ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Om 3 uur ’s middags, bij een onderwijsinstituut, voor een baantje als receptioniste. Ik ben de hele week al zenuwachtig, ken alle tips van m’n jobmatcher achterstevoren en binnenstebuiten. Op de dag zelf ren ik als een hyper hamstertje rond door m’n kamer, en denk “Oeps, ’t is net een date zo…”
Want ik zit ten eerste al met de prangende vraag “Wat trek ik aan?”. Iets waardoor de ander gelooft dat ik volwassen en evenwichtig ben, in plaats van puberaal en heftig. Maar ja, wat? Mijn nette begrafenis/sollicitatie/receptie-blouse zit natuurlijk net onderin de wasmand bij mijn ouders. Mijn stijlvolle jasje met krijtstreep ruikt naar nasikruiden, want gister heb ik met mijn kring eten gekookt voor onze hele vereniging. En mijn kekke tweed colbertje mist een knoop, want die knoop wilde kennelijk een wereldreis maken. Ondertussen heb ik alweer veel te lang getreuzeld en moet over 3 en een halve minuut alweer naar de bus, en verlaat tenslotte het huis in dezelfde kleren waar ik de hele dag al in rond hopste: m’n “kleinkunst-jurkje” (want daarin lijk ik net een cabaretière ), met die blije sneeuwpopjes erop. Net zoals bij een date dus.
Tot mijn grote dankbaarheid vormen de juiste plaats en de juiste tijd deze keer geen obstakel. Driewerf hoera voor die kaarten-app, en dan vooral dat blauwe bolletje, waardoor ik wist dat ik bij station Bijlmer de trein uit moest stommelen. Soms werkt de wereld namelijk meer tegen, of dat nu sollicitaties of dates zijn: bij een date wilde ik een keertje zo graag op tijd zijn, dat ik in een andere bus stapte waarvan ik dacht dat-ie eerder op de plaats van bestemming zou zijn, maar juist de andere kant op ging. Daar kwam ik pas 12 haltes te laat achter. Maar nu heb ik zelfs een half uur over…Hmm. Het is zo ijskoud. Had iets moeten eten, ben duizelig. Nee, geen tijd om iets te eten te halen. Duizeligheid merkt de ander niet, te laat zijn wel. Ik ben geïnteresseerd, dus ik verschijn op tijd. Precies zoals bij een date dus.
Tien minuten later bereik ik helemaal bevroren het kantoor waar ik zijn moet en struikel bijna over de drempel, als een onderkoelde Elfstedentochtwinnaar. “Je kunt je gezicht in de dames-wc bijwerken” zegt de security-persoon, kijkend naar m’n verkouden hoofd. Dank u, nu voel ik me helemaal zelfverzekerd! Dan is het moment aangebroken voor het gesprek zelf, met de Human Resource dame en een docente. “Luisteren en niet kletsen” denk ik de hele tijd “zoals mijn jobmatcher zegt, ze hoeven niet alles te weten.” Maar net als ik denk dat ik volwassen en rustig overkom, en heel goed luister, vragen de dames me “Waarom is je CV zo sober?”. Daardoor begin ik meteen blij te ratelen over Zweedse les geven, m’n tijdschrift, alle crea cursusjes die ik heb gedaan, de kastanje-appel-ui-taart die ik voor m’n kring ga bakken...Pas na het gesprek weet ik precies wat ik wel had moeten zeggen. Weer zoals bij een date dus.
Terwijl ik weer naar buiten loop, de ijzige kou in, gaat er tegelijkertijd een meisje van mijn leeftijd naar binnen. Ook een sollicitante, waarschijnlijk. Ziet er zoveel georganiseerder uit...Het verbaast me dan ook niks als ik drie dagen later een mailtje krijg met “we hebben besloten je niet uit te nodigen voor een tweede gesprek.” Twee seconden later krijg ik een sms-je van m’n huisgenootje “Sol, hoorde you-know-who net meisje uitnodigen voor ‘t gala, laat die Valentijnskaart maar.” Aaaaaaargh!!! Jongens en banen: er zijn altijd maar een paar leuke, en daarvoor moet je concurreren met driehonderd andere wijven.
Want ik zit ten eerste al met de prangende vraag “Wat trek ik aan?”. Iets waardoor de ander gelooft dat ik volwassen en evenwichtig ben, in plaats van puberaal en heftig. Maar ja, wat? Mijn nette begrafenis/sollicitatie/receptie-blouse zit natuurlijk net onderin de wasmand bij mijn ouders. Mijn stijlvolle jasje met krijtstreep ruikt naar nasikruiden, want gister heb ik met mijn kring eten gekookt voor onze hele vereniging. En mijn kekke tweed colbertje mist een knoop, want die knoop wilde kennelijk een wereldreis maken. Ondertussen heb ik alweer veel te lang getreuzeld en moet over 3 en een halve minuut alweer naar de bus, en verlaat tenslotte het huis in dezelfde kleren waar ik de hele dag al in rond hopste: m’n “kleinkunst-jurkje” (want daarin lijk ik net een cabaretière ), met die blije sneeuwpopjes erop. Net zoals bij een date dus.
Tot mijn grote dankbaarheid vormen de juiste plaats en de juiste tijd deze keer geen obstakel. Driewerf hoera voor die kaarten-app, en dan vooral dat blauwe bolletje, waardoor ik wist dat ik bij station Bijlmer de trein uit moest stommelen. Soms werkt de wereld namelijk meer tegen, of dat nu sollicitaties of dates zijn: bij een date wilde ik een keertje zo graag op tijd zijn, dat ik in een andere bus stapte waarvan ik dacht dat-ie eerder op de plaats van bestemming zou zijn, maar juist de andere kant op ging. Daar kwam ik pas 12 haltes te laat achter. Maar nu heb ik zelfs een half uur over…Hmm. Het is zo ijskoud. Had iets moeten eten, ben duizelig. Nee, geen tijd om iets te eten te halen. Duizeligheid merkt de ander niet, te laat zijn wel. Ik ben geïnteresseerd, dus ik verschijn op tijd. Precies zoals bij een date dus.
Tien minuten later bereik ik helemaal bevroren het kantoor waar ik zijn moet en struikel bijna over de drempel, als een onderkoelde Elfstedentochtwinnaar. “Je kunt je gezicht in de dames-wc bijwerken” zegt de security-persoon, kijkend naar m’n verkouden hoofd. Dank u, nu voel ik me helemaal zelfverzekerd! Dan is het moment aangebroken voor het gesprek zelf, met de Human Resource dame en een docente. “Luisteren en niet kletsen” denk ik de hele tijd “zoals mijn jobmatcher zegt, ze hoeven niet alles te weten.” Maar net als ik denk dat ik volwassen en rustig overkom, en heel goed luister, vragen de dames me “Waarom is je CV zo sober?”. Daardoor begin ik meteen blij te ratelen over Zweedse les geven, m’n tijdschrift, alle crea cursusjes die ik heb gedaan, de kastanje-appel-ui-taart die ik voor m’n kring ga bakken...Pas na het gesprek weet ik precies wat ik wel had moeten zeggen. Weer zoals bij een date dus.
Terwijl ik weer naar buiten loop, de ijzige kou in, gaat er tegelijkertijd een meisje van mijn leeftijd naar binnen. Ook een sollicitante, waarschijnlijk. Ziet er zoveel georganiseerder uit...Het verbaast me dan ook niks als ik drie dagen later een mailtje krijg met “we hebben besloten je niet uit te nodigen voor een tweede gesprek.” Twee seconden later krijg ik een sms-je van m’n huisgenootje “Sol, hoorde you-know-who net meisje uitnodigen voor ‘t gala, laat die Valentijnskaart maar.” Aaaaaaargh!!! Jongens en banen: er zijn altijd maar een paar leuke, en daarvoor moet je concurreren met driehonderd andere wijven.
Log in om te reageren.
