Niets is zo onbetrouwbaar als het hart, onverbeterlijk is het, wie zal het kennen? Jeremia 17:9 (NBV)
Wat kunnen we onszelf toch goed misleiden, onszelf bedriegen, onszelf sluw op de borst slaan en onszelf geweldig goed en eerlijk vinden. Totdat we door de mand vallen… Ik lag op een zaterdagmiddag, een paar weken geleden heerlijk op de bank een dutje te doen, een siësta. Al snurkend merkte ik niet dat een van mijn dochters de bril van mijn hoofd pakte en als botje aan een van onze hondjes gaf. Toen ik wakker werd was het te laat. Mijn mooie, dure bril was onherstelbaar beschadigd. De montuur was kapot gevreten, één glas was onvindbaar (misschien door een hond doorgeslikt?) en een ander glas bekrast door scherpe tandjes.
Ik was natuurlijk razend, door het dolle heen. Moest ik de honden een trap verkopen of mijn dochters een pak slaag? Maar ja, wie was nu schuldig aan deze misdaad? Mijn oudste zoon zei gewoon: ja, had je maar niet in slaap moeten vallen… Eigen schuld dus! Een paar dagen later liep ik vier verschillende brillenzaken in. Geen succes. Toen dacht ik bij mezelf, waarom niet even naar Greving & Greving, waar ik de bril gekocht heb? Misschien zit er nog garantie op?
Nee, de bril viel er net buiten. Maar, als ik een andere bril uit zou zoeken, dan kreeg ik een fikse korting. Mijn oog viel op een Ray-Ban, lijkt veel op die ik had, multifocaal en ik kreeg maar liefst 200 euro korting. Op aanraden van de verkoper toch maar even de verzekering gebeld. "Meneer", zei de mevrouw, "hoe is uw bril stuk gegaan?".
Ik dacht het makkelijk op de inboedelverzekering te kunnen gooien. Dus zei ik: "Door mijn dochtertje van drie… Tja, die heeft de bril aan een hond gegeven en die heeft de bril verbeten. Onherstelbaar beschadigd!". "Meneer", zei de mevrouw, en nog een keer, "meneer". (Dan begin ik toch te koken, hè? Als iemand op die toon gaat praten, maar goed, ik bleef vrij rustig voor mijn doen.) Nog een keer herhaalde ze: "Meneer, vanwege het feit dat niet uw dochter, maar uw hond de bril beschadigd heeft en uw hond niet bij de inboedel hoort, komt uw bril niet in aanmerking voor een vergoeding". Ik dacht van alles op dat moment; wat een irritant wijf, wat een vreselijk verzekeringsmonster, wat voor ziek persoon heb ik nu weer aan de lijn..? Toch bleef ik wonderlijk genoeg rustig voor mijn doen.
Gelukkig maar, want ik wilde teleurgesteld de telefoon al uitzetten, tot ze zei: "Maar meneer, omdat uw dochtertje de aanleiding was en er tussen zat wil ik voor de helft gaan van het bedrag dat u ervoor betaald hebt". Ik zei meteen zonder aarzeling, "dank u wel, wat aardig van u!". Dit zou betekenen dat ik maar een paar tientjes bij moest tellen. Direct schoot mij de gedachte te binnen: 'ik had dat mens nooit moeten zeggen dat die hond die bril heeft opgevreten, want dan had ik winst gemaakt... Wat ben ik een oen, balen, shuuut!’. Toen zei ze: "Omdat u zo eerlijk bent geweest en betrouwbaar overkomt, heb ik u gematst." "Nou ja", zei ik vol trots en zelfingenomenheid, "dat is ook zo, ik had immers ook kunnen zeggen dat mijn dochtertje van drie er op gekauwd had en een glas had doorgeslikt,
maar zo ben ik niet..." (Oei!) Toen schoten de woorden van de profeet als kogels door mijn hart: Wie kent het hart van een mens? Het is zo onbetrouwbaar, het is ongeneeslijk ziek (GN).
Door Gods Woord viel ik door de mand, werd ik ontmaskerd, aan de kaak gesteld, geconfronteerd met mijn vlees en mijn zwakheid. Gods Woord is een Spiegel, maar gelukkig is het ook een geneesmiddel om wat ongeneeslijk is te genezen. Een balsem en een kracht om mijn leven te veranderen, mij betrouwbaar en eerlijk te maken, zoals het Woord zelf is!
Ds. Nicolas van Amerom
Wat kunnen we onszelf toch goed misleiden, onszelf bedriegen, onszelf sluw op de borst slaan en onszelf geweldig goed en eerlijk vinden. Totdat we door de mand vallen… Ik lag op een zaterdagmiddag, een paar weken geleden heerlijk op de bank een dutje te doen, een siësta. Al snurkend merkte ik niet dat een van mijn dochters de bril van mijn hoofd pakte en als botje aan een van onze hondjes gaf. Toen ik wakker werd was het te laat. Mijn mooie, dure bril was onherstelbaar beschadigd. De montuur was kapot gevreten, één glas was onvindbaar (misschien door een hond doorgeslikt?) en een ander glas bekrast door scherpe tandjes.
Ik was natuurlijk razend, door het dolle heen. Moest ik de honden een trap verkopen of mijn dochters een pak slaag? Maar ja, wie was nu schuldig aan deze misdaad? Mijn oudste zoon zei gewoon: ja, had je maar niet in slaap moeten vallen… Eigen schuld dus! Een paar dagen later liep ik vier verschillende brillenzaken in. Geen succes. Toen dacht ik bij mezelf, waarom niet even naar Greving & Greving, waar ik de bril gekocht heb? Misschien zit er nog garantie op?
Nee, de bril viel er net buiten. Maar, als ik een andere bril uit zou zoeken, dan kreeg ik een fikse korting. Mijn oog viel op een Ray-Ban, lijkt veel op die ik had, multifocaal en ik kreeg maar liefst 200 euro korting. Op aanraden van de verkoper toch maar even de verzekering gebeld. "Meneer", zei de mevrouw, "hoe is uw bril stuk gegaan?".
Ik dacht het makkelijk op de inboedelverzekering te kunnen gooien. Dus zei ik: "Door mijn dochtertje van drie… Tja, die heeft de bril aan een hond gegeven en die heeft de bril verbeten. Onherstelbaar beschadigd!". "Meneer", zei de mevrouw, en nog een keer, "meneer". (Dan begin ik toch te koken, hè? Als iemand op die toon gaat praten, maar goed, ik bleef vrij rustig voor mijn doen.) Nog een keer herhaalde ze: "Meneer, vanwege het feit dat niet uw dochter, maar uw hond de bril beschadigd heeft en uw hond niet bij de inboedel hoort, komt uw bril niet in aanmerking voor een vergoeding". Ik dacht van alles op dat moment; wat een irritant wijf, wat een vreselijk verzekeringsmonster, wat voor ziek persoon heb ik nu weer aan de lijn..? Toch bleef ik wonderlijk genoeg rustig voor mijn doen.
Gelukkig maar, want ik wilde teleurgesteld de telefoon al uitzetten, tot ze zei: "Maar meneer, omdat uw dochtertje de aanleiding was en er tussen zat wil ik voor de helft gaan van het bedrag dat u ervoor betaald hebt". Ik zei meteen zonder aarzeling, "dank u wel, wat aardig van u!". Dit zou betekenen dat ik maar een paar tientjes bij moest tellen. Direct schoot mij de gedachte te binnen: 'ik had dat mens nooit moeten zeggen dat die hond die bril heeft opgevreten, want dan had ik winst gemaakt... Wat ben ik een oen, balen, shuuut!’. Toen zei ze: "Omdat u zo eerlijk bent geweest en betrouwbaar overkomt, heb ik u gematst." "Nou ja", zei ik vol trots en zelfingenomenheid, "dat is ook zo, ik had immers ook kunnen zeggen dat mijn dochtertje van drie er op gekauwd had en een glas had doorgeslikt,
maar zo ben ik niet..." (Oei!) Toen schoten de woorden van de profeet als kogels door mijn hart: Wie kent het hart van een mens? Het is zo onbetrouwbaar, het is ongeneeslijk ziek (GN).
Door Gods Woord viel ik door de mand, werd ik ontmaskerd, aan de kaak gesteld, geconfronteerd met mijn vlees en mijn zwakheid. Gods Woord is een Spiegel, maar gelukkig is het ook een geneesmiddel om wat ongeneeslijk is te genezen. Een balsem en een kracht om mijn leven te veranderen, mij betrouwbaar en eerlijk te maken, zoals het Woord zelf is!
Ds. Nicolas van Amerom
Log in om te reageren.
