Dansen blijft een wonderlijk iets voor mij. Ongemakkelijk jaloers kijk ik op feestjes naar een dansende groep, en ik begrijp totaal niet hoe mensen het in hun hoofd halen om zichzelf op deze manier voort te bewegen. Dansen staat voor mij gelijk aan een publieke terechtstelling waarbij iedereen zich verwondert over mijn motorische kwaliteiten.
Afgelopen zaterdag was ik bij een feest van een goede vriend van mij. Een groot deel van het gezelschap bestond uit Armenen. Direct na het eten gebeurde het: de muziek ging aan en opeens stond de dansvloer vol mensen die een grote rondedans uitvoerden, het bleek te gaan om een kochary. Terwijl ook de Nederlandse gasten langzaam meegetrokken werden in de dansmodus nam ik mijn toevlucht tot het buffet voor een tweede ronde, waarna ik me tijdelijk even tactisch terugtrok tot buiten de feestlocatie.
Of het nu gaat om trouwerijen, schoolfeestjes of studentengala’s, mijn aanwezigheid reikt zelden tot nooit tot de glad gewreven dansvloeren. Uitzonderingen op de regel waren ondermeer een verplichte salsa cursus voor het jaarlijkse studentengala en een schoolfeest in groep 7 waarbij de mooiste meid van de klas mij op een totaal door medeleven gestuurde, schuifeldans op de klaagzang van Toni Braxton trakteerde. Laat de pijnlijke interactie beginnen.
In het geestelijk leven schijnt met name koning David een danstype te zijn. Bij de binnenkomst van de ark in de Davidsburcht danste hij voor de muziek uit, in zijn onderbroek op zo’n heftige wijze dat zelfs vrouw Michal er niet goed van werd. Verder worden we in de Psalmen menigmaal opgeroepen om onze klacht te veranderen in gedans, en onze tamboerijn erbij te pakken.
Deze opdracht wordt in de hedendaagse kerk nog vaak opgevolgd. Sommige kerken hebben zelfs een heuse dansgroep, waarbij de klanken van ons aller Bundel in het Geel worden onderstreept met heftige armzwaaien, al dan niet aangevuld met banieren en vlaggen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in dit soort gevallen meer oog heb voor de schoonheid van de dansende dames dan voor de gebeamde tekst.
Overal het mooie inzien, dat is ook een gave.
Afgelopen zaterdag was ik bij een feest van een goede vriend van mij. Een groot deel van het gezelschap bestond uit Armenen. Direct na het eten gebeurde het: de muziek ging aan en opeens stond de dansvloer vol mensen die een grote rondedans uitvoerden, het bleek te gaan om een kochary. Terwijl ook de Nederlandse gasten langzaam meegetrokken werden in de dansmodus nam ik mijn toevlucht tot het buffet voor een tweede ronde, waarna ik me tijdelijk even tactisch terugtrok tot buiten de feestlocatie.
Of het nu gaat om trouwerijen, schoolfeestjes of studentengala’s, mijn aanwezigheid reikt zelden tot nooit tot de glad gewreven dansvloeren. Uitzonderingen op de regel waren ondermeer een verplichte salsa cursus voor het jaarlijkse studentengala en een schoolfeest in groep 7 waarbij de mooiste meid van de klas mij op een totaal door medeleven gestuurde, schuifeldans op de klaagzang van Toni Braxton trakteerde. Laat de pijnlijke interactie beginnen.
In het geestelijk leven schijnt met name koning David een danstype te zijn. Bij de binnenkomst van de ark in de Davidsburcht danste hij voor de muziek uit, in zijn onderbroek op zo’n heftige wijze dat zelfs vrouw Michal er niet goed van werd. Verder worden we in de Psalmen menigmaal opgeroepen om onze klacht te veranderen in gedans, en onze tamboerijn erbij te pakken.
Deze opdracht wordt in de hedendaagse kerk nog vaak opgevolgd. Sommige kerken hebben zelfs een heuse dansgroep, waarbij de klanken van ons aller Bundel in het Geel worden onderstreept met heftige armzwaaien, al dan niet aangevuld met banieren en vlaggen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in dit soort gevallen meer oog heb voor de schoonheid van de dansende dames dan voor de gebeamde tekst.
Overal het mooie inzien, dat is ook een gave.
Log in om te reageren.
Doe de 'Pinokkio'-move
