Het kon werkelijk niet uitblijven. Het cliché is bereikt. Na dagen van kletspraatjes aangehoord te hebben in de bus, op het nieuws en in de kranten is uw arme columnist suf geslagen en kiest voor de weg van de minste weerstand. Een oudhollandsche weercolumn.
Het wonderlijke aan mist is wat mij betreft dat je volledig de weg kwijt kunt zijn in een gebied wat eigenlijk een open boek voor je is. Maar net zoals ik ’s avonds prima in staat ben om na het uitdoen van het licht alsnog mijn teen te stoten aan mijn bed, wat toch echt precies hetzelfde staat als vóórdat ik het licht uitdeed, weet de mist mij ook te verrassen. Mijn haastig gefiets door Amsterdam werd maandag opeens opgeluisterd door het nodige gehobbel over drempels en stoepranden die door de mist opeens van plek veranderd waren (echt waar).
Iets soortgelijks is vaak te zien in het échte leven. Hoewel ik vaak enorme vergezichten verwacht en hoop te zien van de plek waar ik thuishoor, inclusief de met rozenblaadjes bekleedde route erheen, is de realiteit vaak meer als een mistig veld, waar je net genoeg kunt zien om niet te struikelen.
En, bedacht ik mij opeens, is dát dan wel zoiets als Genade. Genoeg zicht om niet te struikelen, maar verder een tocht van vertrouwend volgen. Er moet natuurlijk wel wat te verwonderen zijn, als straks de mist weer opgetrokken is.
To every man there openeth A Way, and Ways, and a Way/And the High Soul climbs the High Way, And the Low Soul gropes the Low/And in between, on the misty flats, The rest drift to and fro. But to every man there openeth A High Way, and a Low. And every man decideth The Way his soul shall go.
'All's Well!' by John Oxenham
Het wonderlijke aan mist is wat mij betreft dat je volledig de weg kwijt kunt zijn in een gebied wat eigenlijk een open boek voor je is. Maar net zoals ik ’s avonds prima in staat ben om na het uitdoen van het licht alsnog mijn teen te stoten aan mijn bed, wat toch echt precies hetzelfde staat als vóórdat ik het licht uitdeed, weet de mist mij ook te verrassen. Mijn haastig gefiets door Amsterdam werd maandag opeens opgeluisterd door het nodige gehobbel over drempels en stoepranden die door de mist opeens van plek veranderd waren (echt waar).
Iets soortgelijks is vaak te zien in het échte leven. Hoewel ik vaak enorme vergezichten verwacht en hoop te zien van de plek waar ik thuishoor, inclusief de met rozenblaadjes bekleedde route erheen, is de realiteit vaak meer als een mistig veld, waar je net genoeg kunt zien om niet te struikelen.
En, bedacht ik mij opeens, is dát dan wel zoiets als Genade. Genoeg zicht om niet te struikelen, maar verder een tocht van vertrouwend volgen. Er moet natuurlijk wel wat te verwonderen zijn, als straks de mist weer opgetrokken is.
To every man there openeth A Way, and Ways, and a Way/And the High Soul climbs the High Way, And the Low Soul gropes the Low/And in between, on the misty flats, The rest drift to and fro. But to every man there openeth A High Way, and a Low. And every man decideth The Way his soul shall go.
'All's Well!' by John Oxenham
Log in om te reageren.
