Ik ben geen doorgewinterde controlefreak, maar op sommige terreinen houd ik graag de touwtjes in handen. Zo heb ik onder andere moeite met mezelf overgeven aan professionaliteit. Drie personen die dit zeker zullen bevestigen zijn; mijn kapster, mijn huisarts en mijn tandarts.
Vooropgesteld: ik heb met geen van deze mensen slechte ervaringen. Mijn haar is nooit dramatische verknipt geweest, de diagnoses van de huisarts zijn altijd redelijk kloppend en de pijn en het ongemak bij de tandarts beperkt. Toch blijft de behoefte aan sturing, discussie en beïnvloeding aanwezig.
Bij de kapper worden gesprekken over koetjes en kalfjes afgewisseld met opmerkingen als: “O, maar wat doe je nu met dat plukje?” “Knip je mijn pony niet te kort?” “Wel genoeg laagjes hoor!” Voorafgaand aan een bezoekje aan de huisarts heb ik vooraf al regelmatig de nodige research gedaan of een kant-en klare diagnose klaar. Uiteindelijk geef ik de dokter altijd het laatste woord, maar daar gaat weleens wat discussie aan vooraf.
En bij de tandarts: ja, daar ben ik misschien nog wel het ergst. Zo heb ik een losse beugel stug een half jaar door gedragen terwijl hij zei dat ik hem niet meer in hoefde. En omdat inmenging tijdens de behandeling wat lastig is, wijs ik vooraf standaard al even op alle verdachte plekjes of potentiële gaatjes . En achteraf check ik altijd nog even of hij wel alles goed heeft gezien.
Maar pas had ik de ultieme test. Er was een stuk van mijn tand afgebroken. Ik had daarvoor een spoedafspraak maar was te laat. Ik vond dat ik daarom geen recht van spreken had en los daarvan was er ook geen tijd voor een voorgesprek. Dus zat er niks anders op dan gedwee de behandeling te ondergaan.
Dat terwijl ik nog graag had willen weten hoe hij te werk zou gaan en benadrukken dat ik het erg belangrijk vind dat je geen kleurverschil zou zien. De evaluatie bestond uit een vluchtige blik in een spiegeltje waarna ik snel uit de stoel omdat de volgende al zat te wachten. Het resultaat was overigens perfect. Toch maar eens proberen de kapster ruim baan te geven en blanco naar de huisarts te gaan.
Vooropgesteld: ik heb met geen van deze mensen slechte ervaringen. Mijn haar is nooit dramatische verknipt geweest, de diagnoses van de huisarts zijn altijd redelijk kloppend en de pijn en het ongemak bij de tandarts beperkt. Toch blijft de behoefte aan sturing, discussie en beïnvloeding aanwezig.
Bij de kapper worden gesprekken over koetjes en kalfjes afgewisseld met opmerkingen als: “O, maar wat doe je nu met dat plukje?” “Knip je mijn pony niet te kort?” “Wel genoeg laagjes hoor!” Voorafgaand aan een bezoekje aan de huisarts heb ik vooraf al regelmatig de nodige research gedaan of een kant-en klare diagnose klaar. Uiteindelijk geef ik de dokter altijd het laatste woord, maar daar gaat weleens wat discussie aan vooraf.
En bij de tandarts: ja, daar ben ik misschien nog wel het ergst. Zo heb ik een losse beugel stug een half jaar door gedragen terwijl hij zei dat ik hem niet meer in hoefde. En omdat inmenging tijdens de behandeling wat lastig is, wijs ik vooraf standaard al even op alle verdachte plekjes of potentiële gaatjes . En achteraf check ik altijd nog even of hij wel alles goed heeft gezien.
Maar pas had ik de ultieme test. Er was een stuk van mijn tand afgebroken. Ik had daarvoor een spoedafspraak maar was te laat. Ik vond dat ik daarom geen recht van spreken had en los daarvan was er ook geen tijd voor een voorgesprek. Dus zat er niks anders op dan gedwee de behandeling te ondergaan.
Dat terwijl ik nog graag had willen weten hoe hij te werk zou gaan en benadrukken dat ik het erg belangrijk vind dat je geen kleurverschil zou zien. De evaluatie bestond uit een vluchtige blik in een spiegeltje waarna ik snel uit de stoel omdat de volgende al zat te wachten. Het resultaat was overigens perfect. Toch maar eens proberen de kapster ruim baan te geven en blanco naar de huisarts te gaan.
Log in om te reageren.
