Of ik even de koffer vast wil houden. Ik verstond eigenlijk pas na de tweede keer vragen wat hij zei. De eerste keer zag ik zijn mond bewegen. Een teken om mijn iPod zachter te draaien. Ik was eigenlijk naast hem gaan zitten omdat hij heel erg verlegen en eenzaam leek. Een mooie kandidaat om ongestoord naast te gaan zitten. Hij leek iemand die geen aandacht wilde, en als dat al zo was, dan was hij te verlegen om die te vragen, laat staan op te eisen.
Maar nu zat ik met zijn koffer op mijn schoot. Terwijl ik de koffer stevig op mijn beide knieën hield, trok hij aan de slotjes. Met de nodige kracht vloog de bolvormige koffer open. Ik keek verschrikt om me heen, maar iedereen in de metro las zijn krantje onbewogen voort. De inhoud was even verrassend als het onbewogen voortlezen van onze medepassagiers.
In allerlei kleuren lag de lipstick en de mascara door elkaar heen. Terwijl ik me verwonderde over de inhoud, stak hij klipjes in zijn haar. Of ik de lipstick even kon aangeven. Hij tuitte zijn lippen en met een sierlijke beweging maakte hij zijn lippen rood. Even schoot hij uit. Dit loste hij op door een oude zakdoek langs zijn mondhoek te wrijven.
Het was de derde keer dat hij dit nu deed: proberen een dag als vrouw door het leven te gaan. De ergste nervositeit was hij nu wel kwijt. Op de vraag of het thuis voor de spiegel niet allemaal makkelijker was, antwoordde hij afwijzend. Hij had een vrouw. Ik vroeg me af of de inhoud van de koffer allemaal afdankertjes van diezelfde vrouw waren. Ook zag ik de vrouw thuis op de bank zitten, denkend dat haar man naar een vergadering was. Het lukte me niet om medelijden te krijgen met haar.
We waren inmiddels vier haltes verder. Zijn vrouwelijkheid begon al aardige vormen aan te nemen. Hij leek al bijna op een echte travestiet. Nu zag ik ook pas dat hij een rokje aan had. En ik zat nog steeds met die bolvormige koffer op schoot. Of ik de mascara kon aangeven. Ik zocht koortsachtig, maar durfde niet te gokken, waarop ik de koffer voor zijn gepoederde neus hield. Hij lachte zwaar. Althans te zwaar voor zijn vrouwelijke uiterlijk.
Bij metrostation Parkweg moest hij eruit. De koffer sloot sneller dan hij open was gegaan. Toen hij wegliep, zag ik zijn groene panty. Er zat een ladder in. Toen de deuren van de metro sloten besefte ik dat ik haar waarschijnlijk nooit meer zou zien.
Maar nu zat ik met zijn koffer op mijn schoot. Terwijl ik de koffer stevig op mijn beide knieën hield, trok hij aan de slotjes. Met de nodige kracht vloog de bolvormige koffer open. Ik keek verschrikt om me heen, maar iedereen in de metro las zijn krantje onbewogen voort. De inhoud was even verrassend als het onbewogen voortlezen van onze medepassagiers.
In allerlei kleuren lag de lipstick en de mascara door elkaar heen. Terwijl ik me verwonderde over de inhoud, stak hij klipjes in zijn haar. Of ik de lipstick even kon aangeven. Hij tuitte zijn lippen en met een sierlijke beweging maakte hij zijn lippen rood. Even schoot hij uit. Dit loste hij op door een oude zakdoek langs zijn mondhoek te wrijven.
Het was de derde keer dat hij dit nu deed: proberen een dag als vrouw door het leven te gaan. De ergste nervositeit was hij nu wel kwijt. Op de vraag of het thuis voor de spiegel niet allemaal makkelijker was, antwoordde hij afwijzend. Hij had een vrouw. Ik vroeg me af of de inhoud van de koffer allemaal afdankertjes van diezelfde vrouw waren. Ook zag ik de vrouw thuis op de bank zitten, denkend dat haar man naar een vergadering was. Het lukte me niet om medelijden te krijgen met haar.
We waren inmiddels vier haltes verder. Zijn vrouwelijkheid begon al aardige vormen aan te nemen. Hij leek al bijna op een echte travestiet. Nu zag ik ook pas dat hij een rokje aan had. En ik zat nog steeds met die bolvormige koffer op schoot. Of ik de mascara kon aangeven. Ik zocht koortsachtig, maar durfde niet te gokken, waarop ik de koffer voor zijn gepoederde neus hield. Hij lachte zwaar. Althans te zwaar voor zijn vrouwelijke uiterlijk.
Bij metrostation Parkweg moest hij eruit. De koffer sloot sneller dan hij open was gegaan. Toen hij wegliep, zag ik zijn groene panty. Er zat een ladder in. Toen de deuren van de metro sloten besefte ik dat ik haar waarschijnlijk nooit meer zou zien.
Log in om te reageren.
