Louis van Gaal nam afgelopen week het eerste exemplaar in ontvangst van een boek over het taboe op homoseksualiteit in de topsport. Nu moet ik zeggen dat dit mij toch een beetje bevreemdt.
Allereerst omdat, als ik een boek over dit onderwerp zou presenteren, ik nou niet direct op het idee zou komen om hiervoor te bellen met deze norse en chronisch chagrijnige man, die er stellig van overtuigd is dat hij alles het beste weet en er niet voor terugdeinst om iedereen die anders denkt dit op harde en weinig sympathieke toon te laten weten. In mijn gedachten zie ik Van Gaal op zijn bekende “ben ik zo slim of zijn jullie zo dom?”- manier tekeer gaan tegen twee arme tennisspelers, die er zojuist heel moedig voor uitgekomen zijn dat ze liever herendubbel dan gemengd dubbel spelen.
Maar het verbaast mij eigenlijk toch ook wel dat homoseksualiteit in deze tijd blijkbaar nog steeds niet geaccepteerd wordt in de topsport. Ook op deze christelijke site is er ruimte voor mensen die op zoek zijn naar een partner van hetzelfde geslacht. Maar vooral bij mannelijke teamsporten als hockey en voetbal schijnt er nog een groot taboe te heersen op homoseksualiteit. Ik voetbal zelf ook. En al heeft mijn wekelijks gestuntel met de bal op zaterdagmiddag weinig met topsport te maken, ik moet wel toegeven dat ik in al die jaren nog nooit een homo ben tegengekomen. Natuurlijk beschuldigen wij er in ons enthousiasme een scheidsrechter wel eens van, maar zelden terecht.
Geschat wordt dat 1 op de 10 mensen “het” is. Wat volgens sommige mensen dus betekent dat er in ieder voetbalteam (voor sommige vrouwen: een voetbalteam bestaat uit elf man) dus minimaal 1 homo zou moeten zitten. Maar dat is natuurlijk niet waar. Als je tien willekeurige mannen van straat plukt dan gaat dit percentage waarschijnlijk wel op. Maar het is een bepaald type man dat op zaterdagmiddag negentig minuten al dan niet zinloos achter een bal aan rent, over modderig gras glijdt, uitgescholden en voor je schenen geschopt worden verkiest boven winkelen of naar de kapper gaan. Want anders zou het ook betekenen dat negen van de tien achtergronddansers van de Toppers of negen van de tien mannelijke Eurovisiesongfestivalkijkers hetero is. En dat is natuurlijk ook niet waar.
Begrijp me goed, ik heb helemaal niets tegen homo’s. Sterker nog. Ik ben, als vrijgezel, hartstikke blij dat ze er zijn. Want als al deze attente, gevoelige, begripvolle, goed verzorgde, modieuze, beschaafde, netjes geharste, goed dansende, gebruinde, hippe, lieve en sociale mannen ook op zoek zouden zijn naar mijn droomvrouw, dan ben ik natuurlijk bij voorbaat kansloos.
Dus daarom ben ik er ook een groot voorstander van dat dit taboe doorbroken wordt en dat iedereen, overal en altijd, gewoon kan zijn wie hij of zij is.
Allereerst omdat, als ik een boek over dit onderwerp zou presenteren, ik nou niet direct op het idee zou komen om hiervoor te bellen met deze norse en chronisch chagrijnige man, die er stellig van overtuigd is dat hij alles het beste weet en er niet voor terugdeinst om iedereen die anders denkt dit op harde en weinig sympathieke toon te laten weten. In mijn gedachten zie ik Van Gaal op zijn bekende “ben ik zo slim of zijn jullie zo dom?”- manier tekeer gaan tegen twee arme tennisspelers, die er zojuist heel moedig voor uitgekomen zijn dat ze liever herendubbel dan gemengd dubbel spelen.
Maar het verbaast mij eigenlijk toch ook wel dat homoseksualiteit in deze tijd blijkbaar nog steeds niet geaccepteerd wordt in de topsport. Ook op deze christelijke site is er ruimte voor mensen die op zoek zijn naar een partner van hetzelfde geslacht. Maar vooral bij mannelijke teamsporten als hockey en voetbal schijnt er nog een groot taboe te heersen op homoseksualiteit. Ik voetbal zelf ook. En al heeft mijn wekelijks gestuntel met de bal op zaterdagmiddag weinig met topsport te maken, ik moet wel toegeven dat ik in al die jaren nog nooit een homo ben tegengekomen. Natuurlijk beschuldigen wij er in ons enthousiasme een scheidsrechter wel eens van, maar zelden terecht.
Geschat wordt dat 1 op de 10 mensen “het” is. Wat volgens sommige mensen dus betekent dat er in ieder voetbalteam (voor sommige vrouwen: een voetbalteam bestaat uit elf man) dus minimaal 1 homo zou moeten zitten. Maar dat is natuurlijk niet waar. Als je tien willekeurige mannen van straat plukt dan gaat dit percentage waarschijnlijk wel op. Maar het is een bepaald type man dat op zaterdagmiddag negentig minuten al dan niet zinloos achter een bal aan rent, over modderig gras glijdt, uitgescholden en voor je schenen geschopt worden verkiest boven winkelen of naar de kapper gaan. Want anders zou het ook betekenen dat negen van de tien achtergronddansers van de Toppers of negen van de tien mannelijke Eurovisiesongfestivalkijkers hetero is. En dat is natuurlijk ook niet waar.
Begrijp me goed, ik heb helemaal niets tegen homo’s. Sterker nog. Ik ben, als vrijgezel, hartstikke blij dat ze er zijn. Want als al deze attente, gevoelige, begripvolle, goed verzorgde, modieuze, beschaafde, netjes geharste, goed dansende, gebruinde, hippe, lieve en sociale mannen ook op zoek zouden zijn naar mijn droomvrouw, dan ben ik natuurlijk bij voorbaat kansloos.
Dus daarom ben ik er ook een groot voorstander van dat dit taboe doorbroken wordt en dat iedereen, overal en altijd, gewoon kan zijn wie hij of zij is.
Log in om te reageren.
