Ik zit weer eens in de trein. In het bankstel naast het mijne zit een bejaard echtpaar. Zij is mollig en ouderwets gekleed, hij lang en mager met een enigszins verward uiterlijk. Het zoveelste Bejaarde Echtpaar op weg naar De Grote Stad.
En jawel hoor, zij haalt uit haar tasje het overbekende gele papiertje met daarop de vertrektijden en vertrekstations. Bestudeert het nog eens grondig. “Moet je nog een sinaasappel?” vraagt ze aan haar man. Dan haalt ze een grote sinaasappel uit haar tas en schilt het op een servetje. Nu stinkt de hele trein naar sinaasappel.
Opeens staat de trein stil. Elke ervaren treinreiziger weet dat de NS hier vaak last van heeft. Dit wordt veroorzaakt door: (doorhalen wat niet van toepassing is) blaadjes op de rails, grote regenval, overstekende koeien, stilstaande stoptrein voor de sneltrein, seinstoring etc. Maar de twee oudere mensen kijken verschrikt op. “Halen we onze aansluiting nu wel?”, vraagt de oudere man panisch aan een voorbijlopende conducteur. Ik zucht inwendig, denk: “Stop alle bejaarden in een bejaardentrein”, en schrijf geërgerd het volgende gedicht.
De Bejaardentrein
Stop alle bejaarden in een bejaardentrein,
omdat ze voor elkaar sinaasappels schillen
en naar Amsterdam toe willen,
waar ze al 50 jaar niet geweest zijn.
Stop alle bejaarden in een bejaardentrein:
altijd moeten ze aan de conducteur de weg vragen,
of steken zomaar over en laten de trein vertragen,
zodat ik alweer niet op tijd kan zijn.
Voor alle bejaarden een bejaardentrein!
Ze twijfelen altijd bij het trapje
en schuifelen door de stationshal, stapje voor stapje,
“Schiet op, ik moet op m’n werk zijn!”
Maar voordat ik dat gedichtje af heb, zie ik m’n eigen grootouders voor me. Ik zie voor me hoe m’n opa en oma de trein naar Amsterdam namen om bij m’n diploma-uitreiking te zijn. Ze waren zo zenuwachtig, omdat ze al 40 jaar niet meer met de trein waren geweest. Ze keken hun ogen uit.
Natuurlijk werd er toen een verdacht pakje op station Amersfoort gevonden en natuurlijk moesten ze helemaal omreizen via station Duivendrecht. En toen nog eens de metro nemen naar het centrum van Amsterdam. Maar ze kwamen er en stonden te stralen bij m’n diplomauitreiking. Ze vonden het ongelooflijk spannend, maar ook een enorm avontuur. Nog nooit had ik zoveel bewondering voor hen gehad.
En dan voel ik ook opeens dezelfde bewondering voor het oude echtpaar naast me, en verander het laatste vers van het gedicht in:
“Stop alle bejaarden in een bejaardentrein:
Eén keer per week met stoomlocomotief ervoor
puffend met een slakkengangetje het hele land door!
Want met een ouderwets gezellige trein,
kan voor ouderen treinen ook plezierig zijn.”
En jawel hoor, zij haalt uit haar tasje het overbekende gele papiertje met daarop de vertrektijden en vertrekstations. Bestudeert het nog eens grondig. “Moet je nog een sinaasappel?” vraagt ze aan haar man. Dan haalt ze een grote sinaasappel uit haar tas en schilt het op een servetje. Nu stinkt de hele trein naar sinaasappel.
Opeens staat de trein stil. Elke ervaren treinreiziger weet dat de NS hier vaak last van heeft. Dit wordt veroorzaakt door: (doorhalen wat niet van toepassing is) blaadjes op de rails, grote regenval, overstekende koeien, stilstaande stoptrein voor de sneltrein, seinstoring etc. Maar de twee oudere mensen kijken verschrikt op. “Halen we onze aansluiting nu wel?”, vraagt de oudere man panisch aan een voorbijlopende conducteur. Ik zucht inwendig, denk: “Stop alle bejaarden in een bejaardentrein”, en schrijf geërgerd het volgende gedicht.
De Bejaardentrein
Stop alle bejaarden in een bejaardentrein,
omdat ze voor elkaar sinaasappels schillen
en naar Amsterdam toe willen,
waar ze al 50 jaar niet geweest zijn.
Stop alle bejaarden in een bejaardentrein:
altijd moeten ze aan de conducteur de weg vragen,
of steken zomaar over en laten de trein vertragen,
zodat ik alweer niet op tijd kan zijn.
Voor alle bejaarden een bejaardentrein!
Ze twijfelen altijd bij het trapje
en schuifelen door de stationshal, stapje voor stapje,
“Schiet op, ik moet op m’n werk zijn!”
Maar voordat ik dat gedichtje af heb, zie ik m’n eigen grootouders voor me. Ik zie voor me hoe m’n opa en oma de trein naar Amsterdam namen om bij m’n diploma-uitreiking te zijn. Ze waren zo zenuwachtig, omdat ze al 40 jaar niet meer met de trein waren geweest. Ze keken hun ogen uit.
Natuurlijk werd er toen een verdacht pakje op station Amersfoort gevonden en natuurlijk moesten ze helemaal omreizen via station Duivendrecht. En toen nog eens de metro nemen naar het centrum van Amsterdam. Maar ze kwamen er en stonden te stralen bij m’n diplomauitreiking. Ze vonden het ongelooflijk spannend, maar ook een enorm avontuur. Nog nooit had ik zoveel bewondering voor hen gehad.
En dan voel ik ook opeens dezelfde bewondering voor het oude echtpaar naast me, en verander het laatste vers van het gedicht in:
“Stop alle bejaarden in een bejaardentrein:
Eén keer per week met stoomlocomotief ervoor
puffend met een slakkengangetje het hele land door!
Want met een ouderwets gezellige trein,
kan voor ouderen treinen ook plezierig zijn.”
Log in om te reageren.
