"Doe zomaar iets aardigs en lukraak iets moois!" - onbekend
Regelmatig gebeurt het me dat ik best iets aardigs had kunnen doen, maar dat ik het moment voorbij laat gaan. Je ziet bijvoorbeeld iemand tobben met de boodschappen die op straat zijn gevallen. In gedachten denk ik dan wel: "Kan ik u helpen?" Maar voor het uit m'n mond komt, ben ik alweer voorbij gesjeest. Vaag hangt er nog een smoesje in m'n hoofd. ”Geen tijd. Straks is het raar. Iemand anders helpt wel.” Want zomaar aardig doen, voor iemand die je niet kent, is best eng.
Eén keer heb ik een hele grote gok gewaagd. Ik was een dag in de week postbode en liep altijd dezelfde wijk. Telkens als ik bij een bepaald huis kwam, zat daar een oude dame voor het raam. Hoofd in haar handen, ziel onder de arm. Het hele plaatje zag er zo eenzaam uit. Steeds vaker wilde ik dat ik iets voor haar kon doen.
Dus, na weken, besloot ik een kaartje door de bus te doen waarop ik aanbood om eens op bezoek te komen. Met bonkend hart gooide ik dat in de brievenbus en zwaaide naar haar. 's Avonds belde ze op, hoe lief ze dat van mij vond en we praten wat. Helaas ging ze net verhuizen en daar durfde ik haar niet op te zoeken. Maar toch, missie min of meer geslaagd.
Vaak denk ik hier aan terug als ik het lef kwijt ben om zomaar iets aardigs te doen. Mensen zijn misschien verbaasd, maar uiteindelijk moeten ze glimlachen.
Zo is het ook met onverwachte kunst op straat. Je vindt soms verrassend mooie dingen, die iemand daar toch heeft achtergelaten. De vervaagde pijlen van een speurtocht. Een 'echte' Rembrandt op een hokje gespoten. De schildering van een oude reclame op de zijkant van een gevel. Of gele vogeltjes verspreid door de vogeltjesbuurt.
Dat laatste heb ik zelf een keer gedaan. Op een druilerige dag heb ik op een stuk plakfolie vijftig kleine vogeltjes getekend. Na een uurtje knippen kon ik ze mooi in de schemer door de wijk verspreiden. Onder het motto "Je ziet ze vliegen!" heb ik een paar straten versierd, in de hoop dat iemand er om kon lachen. Het leukste was dat ik een dag later een groepje kinderen op speurtocht tegenkwam. "Kijk! Hier is er nog eentje!", hoorde ik ze nog roepen. Met een vette glimlach op m'n gezicht ben ik boodschappen gaan doen. Missie geslaagd!
Tip van Miss Mustache:
Stop een handje confetti in je broekzak en strooit het zomaar ergens neer!
Regelmatig gebeurt het me dat ik best iets aardigs had kunnen doen, maar dat ik het moment voorbij laat gaan. Je ziet bijvoorbeeld iemand tobben met de boodschappen die op straat zijn gevallen. In gedachten denk ik dan wel: "Kan ik u helpen?" Maar voor het uit m'n mond komt, ben ik alweer voorbij gesjeest. Vaag hangt er nog een smoesje in m'n hoofd. ”Geen tijd. Straks is het raar. Iemand anders helpt wel.” Want zomaar aardig doen, voor iemand die je niet kent, is best eng.
Eén keer heb ik een hele grote gok gewaagd. Ik was een dag in de week postbode en liep altijd dezelfde wijk. Telkens als ik bij een bepaald huis kwam, zat daar een oude dame voor het raam. Hoofd in haar handen, ziel onder de arm. Het hele plaatje zag er zo eenzaam uit. Steeds vaker wilde ik dat ik iets voor haar kon doen.
Dus, na weken, besloot ik een kaartje door de bus te doen waarop ik aanbood om eens op bezoek te komen. Met bonkend hart gooide ik dat in de brievenbus en zwaaide naar haar. 's Avonds belde ze op, hoe lief ze dat van mij vond en we praten wat. Helaas ging ze net verhuizen en daar durfde ik haar niet op te zoeken. Maar toch, missie min of meer geslaagd.
Vaak denk ik hier aan terug als ik het lef kwijt ben om zomaar iets aardigs te doen. Mensen zijn misschien verbaasd, maar uiteindelijk moeten ze glimlachen.
Zo is het ook met onverwachte kunst op straat. Je vindt soms verrassend mooie dingen, die iemand daar toch heeft achtergelaten. De vervaagde pijlen van een speurtocht. Een 'echte' Rembrandt op een hokje gespoten. De schildering van een oude reclame op de zijkant van een gevel. Of gele vogeltjes verspreid door de vogeltjesbuurt.
Dat laatste heb ik zelf een keer gedaan. Op een druilerige dag heb ik op een stuk plakfolie vijftig kleine vogeltjes getekend. Na een uurtje knippen kon ik ze mooi in de schemer door de wijk verspreiden. Onder het motto "Je ziet ze vliegen!" heb ik een paar straten versierd, in de hoop dat iemand er om kon lachen. Het leukste was dat ik een dag later een groepje kinderen op speurtocht tegenkwam. "Kijk! Hier is er nog eentje!", hoorde ik ze nog roepen. Met een vette glimlach op m'n gezicht ben ik boodschappen gaan doen. Missie geslaagd!
Tip van Miss Mustache:
Stop een handje confetti in je broekzak en strooit het zomaar ergens neer!
Log in om te reageren.
