“Mam!”, roep ik. “Stop ’s met je de hele tijd zorgen maken over ons!” M’n moeder heeft alle zorgen opgespaard voor mijn weekendje thuis: Slaap ik wel voldoende? Eet ik wel genoeg? En heb ik al met m’n huisgenootje gepraat? “Je lijkt oma wel!”, zeg ik. “Die blijft zich ook zorgen maken over jou! Je zult zien, in de hemel doet iedereen dat nog steeds!”
Dan vertel ik het volgende verhaal : “Ooooh”, zegt mijn overoma bezorgd, terwijl ze door een luikje in de hemel naar beneden kijkt. “Solveig is alweer een hele nacht aan het doorleren, omdat ze de dag daarna een tentamen heeft.” “Alweer?”, roept mijn overopa (die ik nooit heb gekend), terwijl hij ook naar de aarde kijkt. “Dat moet ze niet doen, dat is ongezond.”
“En hoe moet dat nou met Solveig haar broertje?”, vraagt mijn oma van mijn vaders kant, terwijl ze piekerend rondkijkt in de hemel. “Geneeskunde leek hem altijd zo leuk, en we waren hiero allemaal zo blij toen hij werd ingeloot…en op dezelfde dag een kamer kreeg! Maar hij vergeet de hele tijd om schone sokken aan te doen, of om zich aan het schoonmaakrooster van zijn studentenhuis te houden. En hij is zo mager, eet hij wel gezond?”
“Terwijl ik maar de hele tijd moet denken aan onze kleindochter, de moeder van Solveig,” zegt mijn overopa. “Die heeft het zo druk op haar werk, ze werkt nog tot twaalf uur ’s nachts door aan de verslagen over de kinderen die ze helpt. Daar komt het huishouden dan nog bij, en de hond moet worden uitgelaten. En telkens als ze op weg is naar haar werk, piekert ze over haar vier kinderen, en haar man, en de hond…”
“Ja dag! Dat verhaaltje slaat nergens op,” zegt mijn moeder, aan wie ik dit verhaal vertel omdat ik vind dat ze zich niet zo’n zorgen moet maken over ons. “In de hemel heeft niemand meer zorgen, dus ook alle overgrootouders, grootouders en ouders daar niet.”
“Maar goed ook,” zeg ik “Anders zouden ze zelfs na hun dood nog bezorgd zijn over hun kinderen, kleinkinderen etc. “
“Maar dat hoort er gewoon bij,” zegt mijn moeder. “Hoe volwassen kinderen ook worden, ouders en grootouders blijven bezorgd over hen! Dat doe je als je van iemand houdt! Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen…”
Dan vertel ik het volgende verhaal : “Ooooh”, zegt mijn overoma bezorgd, terwijl ze door een luikje in de hemel naar beneden kijkt. “Solveig is alweer een hele nacht aan het doorleren, omdat ze de dag daarna een tentamen heeft.” “Alweer?”, roept mijn overopa (die ik nooit heb gekend), terwijl hij ook naar de aarde kijkt. “Dat moet ze niet doen, dat is ongezond.”
“En hoe moet dat nou met Solveig haar broertje?”, vraagt mijn oma van mijn vaders kant, terwijl ze piekerend rondkijkt in de hemel. “Geneeskunde leek hem altijd zo leuk, en we waren hiero allemaal zo blij toen hij werd ingeloot…en op dezelfde dag een kamer kreeg! Maar hij vergeet de hele tijd om schone sokken aan te doen, of om zich aan het schoonmaakrooster van zijn studentenhuis te houden. En hij is zo mager, eet hij wel gezond?”
“Terwijl ik maar de hele tijd moet denken aan onze kleindochter, de moeder van Solveig,” zegt mijn overopa. “Die heeft het zo druk op haar werk, ze werkt nog tot twaalf uur ’s nachts door aan de verslagen over de kinderen die ze helpt. Daar komt het huishouden dan nog bij, en de hond moet worden uitgelaten. En telkens als ze op weg is naar haar werk, piekert ze over haar vier kinderen, en haar man, en de hond…”
“Ja dag! Dat verhaaltje slaat nergens op,” zegt mijn moeder, aan wie ik dit verhaal vertel omdat ik vind dat ze zich niet zo’n zorgen moet maken over ons. “In de hemel heeft niemand meer zorgen, dus ook alle overgrootouders, grootouders en ouders daar niet.”
“Maar goed ook,” zeg ik “Anders zouden ze zelfs na hun dood nog bezorgd zijn over hun kinderen, kleinkinderen etc. “
“Maar dat hoort er gewoon bij,” zegt mijn moeder. “Hoe volwassen kinderen ook worden, ouders en grootouders blijven bezorgd over hen! Dat doe je als je van iemand houdt! Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen…”
Log in om te reageren.
