Terwijl ik me als een marmot omdraai in mijn bed hoor ik mijn wekker voor de achtste keer overgaan. Al mijn goede voornemens ten spijt verwacht ik dat ik ook deze schone dinsdagochtend niet op een behoorlijke tijd uit de lakens zal zijn. Als ik dan uiteindelijk toch aan het ontbijt zit, hoor ik de kinderen van de basisschool om de hoek alweer naar huis vertrekken voor de middagpauze. Ik zie ze niet, want mijn rolgordijnen heb ik al zeker 3 dagen niet opengedaan.
De zomerperiode is aangebroken merk ik als ik dan toch maar even naar buiten ga, om wat regeldingen op de post te doen. In het centrum zitten mensen in het zonnetje en complete middelbare schoolklassen trekken voorbij om hun lunch te halen bij de verschillende supermarkten. Om het goede voorbeeld van onze coming generation te volgen besluit ik óók wat lekkers te halen. Zomaar, omdat het kán.
Op de terugweg van de brievenbus word ik bij de geldautomaat helaas geconfronteerd met het feit dat mijn humeur en banksaldo op ongeveer hetzelfde niveau zitten. Tijd om de spaarrekening aan te gaan spreken. Wat hebben die scholieren toch wat ik niet heb? Een gouden handdruk van het vakkenvullen, zwart vermogen van het krantenbezorgen, of toch een blanco cheque van een vermogend familielid?
Jaloers bekijk ik de scholieren die langs me heen trekken, en mijn dagdromen gaan weer met me aan de haal: de basisschooltijd, hoe heerlijk was dat. Een beetje leren, een beetje spelen, verder weinig aan mijn hoofd, afgezien van een blauwe plek af en toe. Op de middelbare school was het al iets meer stressen, hier en daar een flinke toetsweek, af en toe wat onvoldoendes wegwerken, 15 vakdocenten tevreden houden, that’s it. Kon ik die tijd maar weer overdoen.
Eind augustus begint voor mij de lerarenopleiding. Een jaar lang leren om les te geven. Daarnaast stage lopen en ongetwijfeld enorme spijt krijgen van mijn keuze en al mijn zorgen en twijfels realiteit zien worden. Maar ondanks dat leer ik zelf misschien ook nog wel van mijn leerlingen: ‘Vertel nog eens hoe jullie dat doen: onbezorgd zijn.’
En nu die gordijnen maar eens open doen…
De zomerperiode is aangebroken merk ik als ik dan toch maar even naar buiten ga, om wat regeldingen op de post te doen. In het centrum zitten mensen in het zonnetje en complete middelbare schoolklassen trekken voorbij om hun lunch te halen bij de verschillende supermarkten. Om het goede voorbeeld van onze coming generation te volgen besluit ik óók wat lekkers te halen. Zomaar, omdat het kán.
Op de terugweg van de brievenbus word ik bij de geldautomaat helaas geconfronteerd met het feit dat mijn humeur en banksaldo op ongeveer hetzelfde niveau zitten. Tijd om de spaarrekening aan te gaan spreken. Wat hebben die scholieren toch wat ik niet heb? Een gouden handdruk van het vakkenvullen, zwart vermogen van het krantenbezorgen, of toch een blanco cheque van een vermogend familielid?
Jaloers bekijk ik de scholieren die langs me heen trekken, en mijn dagdromen gaan weer met me aan de haal: de basisschooltijd, hoe heerlijk was dat. Een beetje leren, een beetje spelen, verder weinig aan mijn hoofd, afgezien van een blauwe plek af en toe. Op de middelbare school was het al iets meer stressen, hier en daar een flinke toetsweek, af en toe wat onvoldoendes wegwerken, 15 vakdocenten tevreden houden, that’s it. Kon ik die tijd maar weer overdoen.
Eind augustus begint voor mij de lerarenopleiding. Een jaar lang leren om les te geven. Daarnaast stage lopen en ongetwijfeld enorme spijt krijgen van mijn keuze en al mijn zorgen en twijfels realiteit zien worden. Maar ondanks dat leer ik zelf misschien ook nog wel van mijn leerlingen: ‘Vertel nog eens hoe jullie dat doen: onbezorgd zijn.’
En nu die gordijnen maar eens open doen…
Log in om te reageren.
