Het is elf uur ’s avonds, en ik sta net op ’t punt om zo stil als een muis op slofjes in bed te kruipen (want zowel m’n hospita als m’n huisgenootje slapen al). Maar dan gaat mijn mobieltje, dat wil zeggen, hij trilt zo hard dat 'ie van m’n tafeltje op het vloerkleed ploft. Ik neem op, het is D., een kringzusje van me, en ze huilt. “Hij voelt dus niet hetzelfde voor jou?”, vraag ik, luister naar haar verhaal en zeg dan: “Kom op, je verdient echt zoveel beter…Dat zeiden alle andere kringzusjes ook. Hij is een gebroken hart niet waard. Jongens zijn zoveel dingen gewoon niet waard. Ga maar na:
- Een stortvloed aan tranen. Of zelfs maar 1 piepklein traantje. Zonde van je mascara/eyeliner/oogschaduw, want zelfs met waterproof make-up zie je er na huilen uit als de liefdesbaby van een zombie en een vampier. Het is ook zonde van je energie, want met diezelfde batterij had je ook een dansje kunnen doen, of chocoladecake kunnen bakken, of de kat een knuffel kunnen geven.
- Nachten, of zelfs maar minuten wakker liggen, vol gepieker. “Had ik iets anders moeten doen? Iets anders moeten zeggen?” Je kunt diezelfde nacht veel beter gebruiken om over leuke dingen te dromen, zodat je de volgende dag goed in je vel zit.
- Je lievelings-Ben-and-Jerry-ijs. Pizza. Extra bittere chocola. Of witte chocola. Witte boterhammen met chocovlokken. Rode wijn. Of welk comfortfood je ook van houdt. (Bij mij is dat watermeloen en yogi chai thee) Lekkere dingen moet je van genieten, niet misbruiken om gedachtes aan één of ander lomp manspersoon weg te jagen.
- Die weken van depri-heid. Dagen lang rondlopen met een hoofd alsof je goudvis net is overleden. Of zelfs maar een paar momentjes waarop je je verdrietig voelt worden: hij is geen enkele seconde van verdriet waard!
- Uren bellen met vriendinnen of je moeder, om alles telkens weer door te praten, of om al je gevoelens te vertellen. Hij verdient het zelfs niet om terloops genoemd te worden.
- Het opofferen van een heel leven aan geluk. Want met zo’n gast die je aan ’t huilen en ’t piekeren maakt… daarmee wordt je leven helemaal ongelukkig. Dus geen enkele reden om je aan ‘m vast te klampen als een baby-aapje. Of te blijven hopen dat ’t iets wordt. Zonde van je tijd. Je kan ‘m missen als de pijn van het trekken van twee verstandskiezen zonder verdoving. Niet omkijken, gewoon vooruitkijken, en genieten van je leven.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Ja,” fluistert D., slaakt een diepe zucht, en zegt dan: “Dat zeg ik zelf ook altijd tegen m’n vriendinnen: ‘Huil nooit om een jongen, want als 'ie je aan ’t huilen maakt is 'ie sowieso geen traan waard’… Je hebt gelijk Sol, dankjewel dat je me eraan herinnerde.”
“Daar zijn we toch kringzusjes voor”, zeg ik, en voeg na een paar seconden toe: “Dan ga ik nu hard m’n best doen om mezelf daar ook aan te herinneren, ‘t zelf ook te geloven….”
- Een stortvloed aan tranen. Of zelfs maar 1 piepklein traantje. Zonde van je mascara/eyeliner/oogschaduw, want zelfs met waterproof make-up zie je er na huilen uit als de liefdesbaby van een zombie en een vampier. Het is ook zonde van je energie, want met diezelfde batterij had je ook een dansje kunnen doen, of chocoladecake kunnen bakken, of de kat een knuffel kunnen geven.
- Nachten, of zelfs maar minuten wakker liggen, vol gepieker. “Had ik iets anders moeten doen? Iets anders moeten zeggen?” Je kunt diezelfde nacht veel beter gebruiken om over leuke dingen te dromen, zodat je de volgende dag goed in je vel zit.
- Je lievelings-Ben-and-Jerry-ijs. Pizza. Extra bittere chocola. Of witte chocola. Witte boterhammen met chocovlokken. Rode wijn. Of welk comfortfood je ook van houdt. (Bij mij is dat watermeloen en yogi chai thee) Lekkere dingen moet je van genieten, niet misbruiken om gedachtes aan één of ander lomp manspersoon weg te jagen.
- Die weken van depri-heid. Dagen lang rondlopen met een hoofd alsof je goudvis net is overleden. Of zelfs maar een paar momentjes waarop je je verdrietig voelt worden: hij is geen enkele seconde van verdriet waard!
- Uren bellen met vriendinnen of je moeder, om alles telkens weer door te praten, of om al je gevoelens te vertellen. Hij verdient het zelfs niet om terloops genoemd te worden.
- Het opofferen van een heel leven aan geluk. Want met zo’n gast die je aan ’t huilen en ’t piekeren maakt… daarmee wordt je leven helemaal ongelukkig. Dus geen enkele reden om je aan ‘m vast te klampen als een baby-aapje. Of te blijven hopen dat ’t iets wordt. Zonde van je tijd. Je kan ‘m missen als de pijn van het trekken van twee verstandskiezen zonder verdoving. Niet omkijken, gewoon vooruitkijken, en genieten van je leven.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Ja,” fluistert D., slaakt een diepe zucht, en zegt dan: “Dat zeg ik zelf ook altijd tegen m’n vriendinnen: ‘Huil nooit om een jongen, want als 'ie je aan ’t huilen maakt is 'ie sowieso geen traan waard’… Je hebt gelijk Sol, dankjewel dat je me eraan herinnerde.”
“Daar zijn we toch kringzusjes voor”, zeg ik, en voeg na een paar seconden toe: “Dan ga ik nu hard m’n best doen om mezelf daar ook aan te herinneren, ‘t zelf ook te geloven….”
Log in om te reageren.
