Als ik door de vrieskou naar mijn werk fiets, hopend dat oorwarmers eindelijk in de mode komen, lijkt het alweer een eeuwigheid geleden. Maar slechts een maand geleden lag ik met mijn rood verbrande rug nog op het strand in Turkije te genieten van een heerlijke vakantie en een koud biertje.
Een klein minpuntje van deze vakantie was dat we vlogen met Onur Air. De Turkse vliegtuigmaatschappij staat niet bekend als erg betrouwbaar. Omdat er regelmatig de nodige onderdelen van vliegtuigen afvallen, stonden ze zelfs even op de zwarte lijst van Schiphol.
Daar kreeg ik het toch wat benauwd van. Ik zag al beelden voor me van een besnorde stewardess en tevens piloot, die er verveeld op wijst dat het geen zin heeft om uit te leggen hoe de zuurstofmaskers werken,omdat je deze meestal nodig hebt als het dak onverhoopt van het vliegtuig waait. En daar zitten de maskers nou net aan bevestigd. Tijdens de vlucht verzoekt dezelfde piloot in onverstaanbaar Engels iedereen voor in het vliegtuig te komen staan, zodat we dalen voor de landing. Behalve natuurlijk de mensen die de vleugels vasthouden.
Het bleek allemaal mee te vallen. Bij het inchecken gooide ik bij de Turkse grondstewardess al mijn charmes in de strijd (we wisselden wat tips uit over het scheren van je snor) en dat leverde me een mooie plaats op met extra beenruimte. Een plek met extra beenruimte betekent dat je in ieder geval niet na vijf minuten al het gevoel in je benen kwijt bent, terwijl je uitzicht beperkt blijft tot de op enkele centimeters van je neus verwijderde kale kop van de man voor je, die wanhopig blijft proberen om zijn stoel verder naar achter te krijgen. Ondanks dat je hem er al driemaal vriendelijk op gewezen hebt dat hij hiervoor toch eerst jouw benen vanaf je knieën dient te amputeren.
Meestal heb ik ook nog de pech dat ik naast de grootste persoon in het vliegtuig kom te zitten, zodat ik de hele reis tegen de kolossale zweterige onderarm van deze verre neef van Pino aan geplakt zit. Behalve iedere keer als hij een bladzijde van zijn boek omslaat, want dan schiet mijn hoofd onder zijn elleboog vandaan middenin zijn plakkerige oksel.
Dus ik was erg blij met mijn plek met extra beenruimte, die naast de nooduitgang bleek te zijn. In deze deur zat een sleutel met daaraan een rood koord waar met koeienletters “remove before start” op stond. Ik heb geen last van vliegangst, maar toen we in ons gammele Onur Air-vliegtuig richting startbaan taxieden en ik, om de recht tegenover me zittende, strak vastgesnoerde en doodnerveuze purser niet aan te hoeven kijken, naar de deur staarde, zag ik dat deze sleutel er nog in zat. Ik heb nog even overwogen om de purser hier op te wijzen, maar ik was bang dat hij dan halverwege het opstijgen panisch schreeuwend via de nooduitgang uit het vliegtuig zou springen. Uit de speakers zong Robbie Williams “I dont wanna die, but I ain’t keen of living either”. Dus deed ik een snel schietgebedje.
Omdat levend en zonder al te veel botbreuken aankomen op de bestemming een redelijk belangrijk aspect is van een geslaagde vakantie, was ik blij dat we een paar uur later veilig landden. Toen realiseerde ik me dat mijn korte schietgebedje de eerste keer was dat ik God bij mijn vakantie betrokken had. Na een kort dankgebedje besloot ik dat drastisch te gaan veranderen.
Je hoort wel eens dat mensen na het overleven van een vreselijke vliegramp tot geloof komen. Gelukkig voor mij, en voor mijn medepassagiers, was er iets minder nodig om mij weer wakker te schudden.
'k Ga toch eens vragen of ik de gemaakte reiskosten kan declareren bij de kerk.
Een klein minpuntje van deze vakantie was dat we vlogen met Onur Air. De Turkse vliegtuigmaatschappij staat niet bekend als erg betrouwbaar. Omdat er regelmatig de nodige onderdelen van vliegtuigen afvallen, stonden ze zelfs even op de zwarte lijst van Schiphol.
Daar kreeg ik het toch wat benauwd van. Ik zag al beelden voor me van een besnorde stewardess en tevens piloot, die er verveeld op wijst dat het geen zin heeft om uit te leggen hoe de zuurstofmaskers werken,omdat je deze meestal nodig hebt als het dak onverhoopt van het vliegtuig waait. En daar zitten de maskers nou net aan bevestigd. Tijdens de vlucht verzoekt dezelfde piloot in onverstaanbaar Engels iedereen voor in het vliegtuig te komen staan, zodat we dalen voor de landing. Behalve natuurlijk de mensen die de vleugels vasthouden.
Het bleek allemaal mee te vallen. Bij het inchecken gooide ik bij de Turkse grondstewardess al mijn charmes in de strijd (we wisselden wat tips uit over het scheren van je snor) en dat leverde me een mooie plaats op met extra beenruimte. Een plek met extra beenruimte betekent dat je in ieder geval niet na vijf minuten al het gevoel in je benen kwijt bent, terwijl je uitzicht beperkt blijft tot de op enkele centimeters van je neus verwijderde kale kop van de man voor je, die wanhopig blijft proberen om zijn stoel verder naar achter te krijgen. Ondanks dat je hem er al driemaal vriendelijk op gewezen hebt dat hij hiervoor toch eerst jouw benen vanaf je knieën dient te amputeren.
Meestal heb ik ook nog de pech dat ik naast de grootste persoon in het vliegtuig kom te zitten, zodat ik de hele reis tegen de kolossale zweterige onderarm van deze verre neef van Pino aan geplakt zit. Behalve iedere keer als hij een bladzijde van zijn boek omslaat, want dan schiet mijn hoofd onder zijn elleboog vandaan middenin zijn plakkerige oksel.
Dus ik was erg blij met mijn plek met extra beenruimte, die naast de nooduitgang bleek te zijn. In deze deur zat een sleutel met daaraan een rood koord waar met koeienletters “remove before start” op stond. Ik heb geen last van vliegangst, maar toen we in ons gammele Onur Air-vliegtuig richting startbaan taxieden en ik, om de recht tegenover me zittende, strak vastgesnoerde en doodnerveuze purser niet aan te hoeven kijken, naar de deur staarde, zag ik dat deze sleutel er nog in zat. Ik heb nog even overwogen om de purser hier op te wijzen, maar ik was bang dat hij dan halverwege het opstijgen panisch schreeuwend via de nooduitgang uit het vliegtuig zou springen. Uit de speakers zong Robbie Williams “I dont wanna die, but I ain’t keen of living either”. Dus deed ik een snel schietgebedje.
Omdat levend en zonder al te veel botbreuken aankomen op de bestemming een redelijk belangrijk aspect is van een geslaagde vakantie, was ik blij dat we een paar uur later veilig landden. Toen realiseerde ik me dat mijn korte schietgebedje de eerste keer was dat ik God bij mijn vakantie betrokken had. Na een kort dankgebedje besloot ik dat drastisch te gaan veranderen.
Je hoort wel eens dat mensen na het overleven van een vreselijke vliegramp tot geloof komen. Gelukkig voor mij, en voor mijn medepassagiers, was er iets minder nodig om mij weer wakker te schudden.
'k Ga toch eens vragen of ik de gemaakte reiskosten kan declareren bij de kerk.
Log in om te reageren.
