Waaaaaah! Stress, stress, stress. Loop al drie maanden achter met m’n huur! Huisbaas zeurt! Kan een Bepaalde Jongen maar niet uit m’n hoofd zetten! Over twee dagen een zeer belangrijke toets! Moet nog een nieuwe column schrijven! Moet me weer aanmelden voor universiteit! En nu ik bij m’n ouders ben, zit m’n moeder te klagen dat ik altijd zo gestresst ben. En dus nooit rustig aan tafel zit. Stress, stress, stress. Op dit soort dagen is het tijd om naar de kapper te gaan.
De kapperszaak zit midden in het dorp. Er werken alleen maar vrouwen. De eigenaresse heet Mirjam. Dit staat op haar kappersdiploma, dat aan de muur hangt. Iedereen kent haar en zij kent iedereen. Als je binnenkomt, weet ze gelijk wie je bent. Buiten regent het pijpenstelen, maar als ik de kapperszaak binnenloop, is het lekker warm. Het ruikt er naar haarlak en nat haar. “Hoi Solveig,” zegt Mirjam. “Tijdje niet gezien! Weer knippen en wild kleurtje in het haar?” Ik knik. Na even tussen twee bejaarde dametjes te hebben gezeten en de Donald Duck uit de leesmap te hebben gelezen, ben ik aan de beurt. Ik leun achterover en laat Mirjam alle stress uit m’n haar knippen.
Bij de kapper is er geen sprake van moeilijke levenskeuzes. Het enige dilemma is “wel of geen voedend maskertje?” of “wil je een roddeltje of een Margriet?”. Ook worden mijn gevoelens voor een Bepaalde Jongen opgelost –tijdens het knippen - met de woorden: “Geen handvol, maar een land vol.” Even bestaan er geen wereldproblemen of kredietcrisis. Het nieuws bestaat uit wat de kinderen uitspoken en het vreemde doch kneuterige gedrag van zeer kneuterige BN-ers.
Een voor een verdwijnen de zorgen uit m’n hoofd: ze vallen op de grond, naast de afgeknipte dode punten. Geweldig. Bij de kapper kun je onmogelijk gestresst blijven.
Maar dan is m’n haar geknipt en geverfd en moet ik weer m’n jas aantrekken. Ik fiets door de regen naar huis, terug naar alle stress.
Boeh...kon je maar je hele leven bij de kapper zitten.
De kapperszaak zit midden in het dorp. Er werken alleen maar vrouwen. De eigenaresse heet Mirjam. Dit staat op haar kappersdiploma, dat aan de muur hangt. Iedereen kent haar en zij kent iedereen. Als je binnenkomt, weet ze gelijk wie je bent. Buiten regent het pijpenstelen, maar als ik de kapperszaak binnenloop, is het lekker warm. Het ruikt er naar haarlak en nat haar. “Hoi Solveig,” zegt Mirjam. “Tijdje niet gezien! Weer knippen en wild kleurtje in het haar?” Ik knik. Na even tussen twee bejaarde dametjes te hebben gezeten en de Donald Duck uit de leesmap te hebben gelezen, ben ik aan de beurt. Ik leun achterover en laat Mirjam alle stress uit m’n haar knippen.
Bij de kapper is er geen sprake van moeilijke levenskeuzes. Het enige dilemma is “wel of geen voedend maskertje?” of “wil je een roddeltje of een Margriet?”. Ook worden mijn gevoelens voor een Bepaalde Jongen opgelost –tijdens het knippen - met de woorden: “Geen handvol, maar een land vol.” Even bestaan er geen wereldproblemen of kredietcrisis. Het nieuws bestaat uit wat de kinderen uitspoken en het vreemde doch kneuterige gedrag van zeer kneuterige BN-ers.
Een voor een verdwijnen de zorgen uit m’n hoofd: ze vallen op de grond, naast de afgeknipte dode punten. Geweldig. Bij de kapper kun je onmogelijk gestresst blijven.
Maar dan is m’n haar geknipt en geverfd en moet ik weer m’n jas aantrekken. Ik fiets door de regen naar huis, terug naar alle stress.
Boeh...kon je maar je hele leven bij de kapper zitten.
Log in om te reageren.
