Toen ik een heel klein Solveig-tje was, en ’t liefst Pippi Langkous wilde worden, lag ik vaak midden in de nacht te piekeren. Dan staarde ik met m’n handen onder m’n hoofd naar de glow-in-the-dark sterren op ’t plafond, en piekerde, en piekerde, en piekerde. Niet over het dictee van de volgende dag, maar over hoe het over drie jaar op de Grote School zou zijn.
“Ik raak vast helemaal verdwaald daar! Want iedereen zegt altijd dat de middelbare school zooooo groot is. En je leert daar zulke moeilijke dingen, ik weet zeker dat ik ’t nooit ga snappen! En volgens pappa gaat iedereen hele rare dingen doen in de puber, ehm hoe heet het nou, ehm, puberteit! Blijf ik dan nog van pappa en mamma en de Here Jezus houden?” Zo bleef ik tot drie uur ’s nachts (dat was te zien op m’n Winnie-de-poeh wekker) heel hard nadenken over wat er allemaal mis zou kunnen gaan.
Nu ben ik een relatief grotere Solveig. Relatief, want ik nog steeds niet groter dan 1 meter 62. Door dat slaaptekort als kind ben ik een klein beetje klein gebleven: ik moet nog steeds op 't aanrecht klimmen om bij de koekjestrommel te kunnen . Me heel erg zorgen maken over de puberteit? Hoeft niet meer, want da’s nu achter de rug. Geloof ik, tenminste . Tenzij ik op m’n 25e en 11 maanden nog steeds puber kan zijn. Middelbare school was hel, maar last time I checked hield ik nog steeds van m’n ouders en van God. Nu lig ik ’s nachts op m’n studentenkamer naar m’n Xenos-rijstepapier-lampenkap te staren, te luisteren naar de snelweg buiten, en te piekeren en te piekeren en te piekeren. “Ik vind echt NOOIT werk na m’n studie. S. zoekt ook al 3 jaar naar een baan, en die heeft precies hetzelfde gestudeerd als ik! En ook al vind ik er wel eentje, dan zijn m’n collega’s vast veel betere psychologen dan ik! Ja, moeder worden ga ik sowieso nooit doen, maar ik weet echt zo zeker dat ik m’n kind per ongeluk achterlaat in de ballenbak van de IKEA!”
Maar afgelopen zondag ging ik samen met mijn broertje langs mijn opa en oma. Want mijn oma had –jawel!- een DVD-speler gekregen voor haar verjaardag, en dus werden de kleinkids ingeschakeld om de DVD-speler te installeren, en oma wegwijs te maken in de wondere wereld van “hoe bedien ik zo’n ding?”. “Ja oma, u moet eerst de stekker van de DVD-speler in ’t stopcontact steken, ” legden we uit , en “kijk, dat knopje met dat driehoekje, dat betekent “play”, dat zit ook op de afstandsbediening.” Na 2 uur heel duidelijk uitleggen vonden m’n broertje en ik dat we hier een schitterende carrière in hadden kunnen hebben, als cursussen computer/dvd voor bejaarden niet altijd door vrijwilligers werden gegeven…
In de auto terug zei m’n broertje “Waaaah, over zestig jaar ben ik ook bejaard…dan onthoud ik niks meer, dan vergeet ik alles, en duurt het ook zo lang voordat ik het verschil tussen de TV-kabel en de electriciteitskabel snap!”
“Hee!” riep ik. “Nu moet jij ook niet beginnen met piekeren over de hele verre toekomst! Want wat heb je nou aan een hoofd vol zorgen voor 2071? Elke dag is in z’n eentje al uitdaging en kans genoeg.”
“Ik raak vast helemaal verdwaald daar! Want iedereen zegt altijd dat de middelbare school zooooo groot is. En je leert daar zulke moeilijke dingen, ik weet zeker dat ik ’t nooit ga snappen! En volgens pappa gaat iedereen hele rare dingen doen in de puber, ehm hoe heet het nou, ehm, puberteit! Blijf ik dan nog van pappa en mamma en de Here Jezus houden?” Zo bleef ik tot drie uur ’s nachts (dat was te zien op m’n Winnie-de-poeh wekker) heel hard nadenken over wat er allemaal mis zou kunnen gaan.
Nu ben ik een relatief grotere Solveig. Relatief, want ik nog steeds niet groter dan 1 meter 62. Door dat slaaptekort als kind ben ik een klein beetje klein gebleven: ik moet nog steeds op 't aanrecht klimmen om bij de koekjestrommel te kunnen . Me heel erg zorgen maken over de puberteit? Hoeft niet meer, want da’s nu achter de rug. Geloof ik, tenminste . Tenzij ik op m’n 25e en 11 maanden nog steeds puber kan zijn. Middelbare school was hel, maar last time I checked hield ik nog steeds van m’n ouders en van God. Nu lig ik ’s nachts op m’n studentenkamer naar m’n Xenos-rijstepapier-lampenkap te staren, te luisteren naar de snelweg buiten, en te piekeren en te piekeren en te piekeren. “Ik vind echt NOOIT werk na m’n studie. S. zoekt ook al 3 jaar naar een baan, en die heeft precies hetzelfde gestudeerd als ik! En ook al vind ik er wel eentje, dan zijn m’n collega’s vast veel betere psychologen dan ik! Ja, moeder worden ga ik sowieso nooit doen, maar ik weet echt zo zeker dat ik m’n kind per ongeluk achterlaat in de ballenbak van de IKEA!”
Maar afgelopen zondag ging ik samen met mijn broertje langs mijn opa en oma. Want mijn oma had –jawel!- een DVD-speler gekregen voor haar verjaardag, en dus werden de kleinkids ingeschakeld om de DVD-speler te installeren, en oma wegwijs te maken in de wondere wereld van “hoe bedien ik zo’n ding?”. “Ja oma, u moet eerst de stekker van de DVD-speler in ’t stopcontact steken, ” legden we uit , en “kijk, dat knopje met dat driehoekje, dat betekent “play”, dat zit ook op de afstandsbediening.” Na 2 uur heel duidelijk uitleggen vonden m’n broertje en ik dat we hier een schitterende carrière in hadden kunnen hebben, als cursussen computer/dvd voor bejaarden niet altijd door vrijwilligers werden gegeven…
In de auto terug zei m’n broertje “Waaaah, over zestig jaar ben ik ook bejaard…dan onthoud ik niks meer, dan vergeet ik alles, en duurt het ook zo lang voordat ik het verschil tussen de TV-kabel en de electriciteitskabel snap!”
“Hee!” riep ik. “Nu moet jij ook niet beginnen met piekeren over de hele verre toekomst! Want wat heb je nou aan een hoofd vol zorgen voor 2071? Elke dag is in z’n eentje al uitdaging en kans genoeg.”
Log in om te reageren.
een hart van steen....JPG)
