Gij Zult Het Vermijden Uitstellen

Vermijden is een mooi iets. Ik hou van het uitstellen, het nog even níet hoeven. De wekker om half negen zetten en dan toch tot kwart over tien door snoozen. Een column willen schrijven en dan eerst twee uur computerspelletjes moeten spelen. Alsof deadlines niet hard genoeg zijn.

Het echte procrastineren begon bij mij aan het eind van mijn studententijd. Blokken voor de laatste tentamens, afspreken met vrienden, de trein halen, opeens was alles haastwerk. Terwijl ik voorheen ontzettend braaf was. Stages waarbij ik soms zo vroeg was dat ik overal het licht nog aan moest doen, collegestof die keurig bijgehouden werd, en afspraken waar ik soms al twintig minuten eerder verscheen dan nodig was. Ik was een braaf kereltje.

Maar dat veranderde dus toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen. Door mijn uitstelgedrag en gebrek aan discipline groeide er naast de bergen wasgoed en vuile afwas een enorme luiheid en een ‘ik heb geen zin’ mentaliteit, waar ik sindsdien amper meer van af lijk te komen.
Maar vermijden heb ik ook geleerd in de wondere wereld van de communicatie. Ontwijkende antwoorden op lastige vragen, passief agressief ja zeggen maar nee doen en bovenal vooral niet direct irritaties...