Als een koe herkauwen

Vorige week was ik op vakantie. Mijn vriendin en ik genoten van een verblijf in haar stacaravan in de Ardennen. Het is niet lux, maar we hebben warm water, en een wc en douche buiten. Dus alles is er.

Ik houd me bezig met het buitenleven, er was veel zon en zelfs zonder zon is het heerlijk toeven voor de voortent op het veld op de kleine camping. Dan gaan er ook altijd leesboeken mee, mijn trouwe metgezellen die me zoveel vermaak en inzichten hebben gegeven de voorbije 6 jaar. Ik lees meest christelijke boeken over christelijk leven, emoties, gebed, geven, Gods stem, wonderen, om er enkele te noemen. Het gebeurt vaak als een schrijver me aanstaat dat ik meerdere titels bestel in de hoop nog een pareltje op te diepen.

Zo ben ik meerdere jaren bezig geweest om door de ogen van anderen te kijken naar wat God voor moois kan betekenen. Aan het begin van het jaar merkte ik echter een verandering, de boeken spraken me niet langer allemaal zo aan. En toch belandde ik in een soort van stuiptrekking weer in de ban van enkele schrijvers, die ik ook in de blogs die ik schreef aan jullie presenteerden.

Echter deze vakantie in de Ardennen had ik een stapeltje boeken bij me en ze konden me geen van allen bekoren. Dat lag deels aan de inhoud, veel met kennis die gedeeld werd, terwijl ik de echte verhalen steeds meer ben gaan waarderen. Verhalen waarin mensen hun kwetsbaarheid delen en de wonderen die ze meemaken, dat spreekt me het meeste aan. Maar er was een soort verzadiging opgetreden.

Ik schreef die onvrede op in mijn dagboek hier op mijn Ipad. En dat niet alleen, ik deelde die ook met een goede vriend. En die zei, ik moet denken aan een koe. ‘Een koe?’: zei ik. ‘Ja’, zei hij, ‘en dan een koe die op het gras ligt te herkauwen. Misschien is dat een beeld dat voor jou bestemd is’.

Ik was blij met zijn beeld, het gaf me nieuwe richting. En uitzicht uit dit leesloze bestaan. Haha. Want daar leek het op. Hij voegde er aan toe: ‘Misschien is het de bedoeling dat je je bestaande boeken eens opnieuw leest’. Dat klinkt best goed, moet ik toegeven. Tegelijk kan het zo zijn dat de leegte dan weer gevuld wordt en kan het zo zijn dat ik juist die leegte van het niet lezen eens dien te verkennen. Ook die spreekt me aan.

En dat doet schrijven weer met zo’n onderwerp. Ik had niet gedacht aan die leegte vóór ik dit begon te schrijven, dus dat vind ik mooi om te ontdekken. Ik merk steeds vaker dat langzaam en tijd nemen, belangrijk is. Juist in een tijd van snelheid. En het komt goed uit, ik houd ook van stilstaan. Niet alleen, maar als onderdeel van voortgang. Ook om weer de juiste balans te vinden.

Dus als je iemand ziet stilstaan de komende tijd, of ziet wandelen en genieten van de natuur en de stilte dan kan het zijn dat je mij bent tegengekomen. Dan kan het ook zijn dat ik aan het herkauwen ben, opnieuw datgene beleef waar ik al eerder doorheen ging. Laat me dan maar, ik kom vanzelf weer boven drijven.

Amen.